#4 Dagboek van een halve marathon loopster

Het voelt alsof ik je iedere avond een verhaaltje voorlees zo vlak voor het slapen gaan. Best leuk. Vandaag ben ik overigens zelfs degene die in slaap valt, terwijl ik dit verhaal probeer te typen. Wel jammer, want nu begint Heel Holland Bakt zonder mij…

Terwijl mijn ouders, broer en schoonzus een familiedag in het Oosten des Lands ondergaan, ben ik zelf in Utrecht te vinden. Waar ik de gehele ochtend aan het werk ben ivm de vele races die de aankomende weken op de agenda staan.

Vandaag staat er trouwens 10 kilometer op het programma. Even een tip voor de beginneling, first timer of old timer die moeite heeft met opstarten, loop met een doel. Zelf moet ik er zo aan het begin van het seizoen ook altijd even inkomen. Een wekker die om 07:00 uur gaat, maar pas om 10:30 uur wordt uitgedrukt is daar het levende bewijs van. ‘Waar moet ik in vredesnaam heenlopen?’ vraag ik mezelf af. ‘Naar kantoor, want dan kan ik 2 vliegen in 1 klap slaan.’ spreek ik uit naar mezelf. Ik moet nog wat werk verrichten én ik heb mijn vlogcamera nodig. Nog geen 5 kilometer en een lachbui later ben ik op kantoor. Die lachbui wordt veroorzaakt door een jongen die voor het eerst op zijn nieuw verworven Nike Vomero de straten betreedt. De schoenen zijn te klein en de kleurstelling van de schoen is opvallend te noemen, nu ze niet op een blauwe ondergrond (lees Olympische atletiekbaan) te zien zijn. Het markeerstiftgeel en –roze vloekt met het rode fietspad waarop we allebei lopen. Ik zie eveneens dat hij mijn tactiek toepast. Rennen, lopen, rennen, lopen, stretchen, rennen. Zo kom ik mijn eerste 5 kilometer ook precies door.

Eenmaal op kantoor aangekomen blijk ik niet over de juiste code te beschikken, waardoor ik het gebouw niet in kan. Toch jammer, dat ik dan voor niets hier naartoe ben komen lopen… Gelukkig zie ik dat er iemand op de eerste verdieping aanwezig is. Hij maakt de voordeur open en laat me binnen. Het kantoor van Joyce en mij is bijna af. Maarja bijna is nog niet helemaal. Aankomende week komt mijn Pa langs om de laatste hand te leggen aan het kantoor. Ik kan niet wachten en ik weet zeker dat Joyce dat ook niet kan. Intussen FaceTime ik erop los met designer Dennis. We bespreken de laatste stand van zaken over het een project waarvan je binnenkort deelgenoot wordt. Het wordt leuk. Dat beloof ik je.

Op de terugweg neem ik de toeristische route. Dwars door de binnenstad van Utrecht. Samen met mijn vlogcamera leg ik alles vast wat ik zoal meemaak op de route. Het is UITFEEST in Utrecht, waardoor er overal overtredens te zien zijn. Superleuk! Alleen jammer dat het weer steeds roet in het eten gooit.

Ik jog inmiddels de stad door. Ik heb 9 kilometer gelopen als ik de voordeur aantik. Ik ben trouwens vorige week definitief verhuisd naar Utrecht. Aangezien daar mijn kantoor zit, familie en zweetdate. Ik heb tijdelijk mijn intrek genomen in het huis van mijn schoonouders (ik haat het woord schoon en alles wat daarachter komt, maakt het gelijk allemaal zo formeel en serieus). Daar blijf ik de komende tijd wonen. En hopelijk kan ik dan in het voorjaar mijn intrek nemen in het huis van mijn oudere broer die aan de gracht woont.

Daarna is het tijd om de verjaardag te gaan van mijn (schoon)zus en (schoon)broer. Voor het eerst in lange tijd heb ik de dag ervoor al de moeite genomen om passende cadeaus uit te zoeken. Iets wat ik normaal gesproken altijd op de dag zelf doe. Ik doe dat, omdat degene waarvoor de cadeaus bestemd zijn altijd goed nadenken over de cadeaus die ze geven. Dus dan is het wel zo netjes om dat ook terug te doen en omdat ze natuurlijk gewoon heel leuk, lief en aardig zijn!

En nu lig ik (nog steeds) in bed. Ik ga zo nog even een boekje lezen, want dan slaap ik zo nog net iets lekkerder.

Tot morgen!

?

Francien (& Joyce)

Follow my blog with Bloglovin, Facebook Instagram & Twitter

Foto door Joyce Bongers