#5 Dagboek van een marathon loopster
Ik kijk in mijn digitale agenda. Zie dat het 6 oktober is. Op 29 november loop ik dus de KLM Curaçao Marathon. Ik tel de dagen. Nog 55.
Ik vind comments krijgen leuk. Heel leuk zelfs. Dat de waarheid hard is, weet ik zelf ook wel. Dat doet soms pijn. Zoals vandaag. Eerst over dat ik NIET ren. Doe ik wel, alleen minder zichtbaar. Middels mijn dagboek wil ik je dat juist weer laten zien, maar dan moet ik wel eerst weer vaker dan twee keer per week rennen met het oog op 29 november. Het mooie aan de comment hierover vind ik dat het ook mijn drive is om vandaag WEL te lopen. Ik vind het zelfs lief dat iemand de tijd heeft genomen om me de waarheid te vertellen. Ik vind het nog liever dat ze me zelfs uitnodigt voor een gezamenlijke run. Overigens eet ik mijn emoties heus niet weg hoor.
Ik ontving daarnaast een terechte comment over mijn betaalde mening. De persoon in kwestie vond het netjes dat ik het erbij vermeldde. Ze ging het echter niet uitproberen. Dat is ook okay, maar het is toch echt heel lekker of ik er nou betaald voor krijg of niet.
Ik wil zo graag aan een ieder uitleggen dat ik al maanden niet echt rond kan komen (vraag maar aan mijn vrienden), maar dat me dat geen reet uitmaakt, want op de een of andere manier komt het toch altijd wel weer goed. Met dank aan mijn lieve budgetcoach, die mijn financiën beheert en vrienden die voor mij koken. Mijn ouders zijn heel bezorgd als ze dit soort posts lezen en bellen me dan, lief als ze zijn, op. Niet nodig, toch lief.
Dit is mijn tweede jaar als onderneemster. Ik vind het te gek. Krijg vaak hulp en liefde uit de meest onverwachte hoeken. Zo geeft Red Bull me regelmatig blikjes. Tony Chocolonely zorgt ervoor dat ik ALTIJD een voorraad chocolade in huis heb én Katja zorgt weer voor de nodige snoepjes. Die deel ik dan weer met jou en / of mijn vrienden. Ik krijg zelfs boeken toegestuurd van mensen met een bak aan levenservaring. Daarin wordt dan ook nog een hele lieve comment geschreven.
Zielig ben ik niet, want ik heb alles wat ik wil. Dat ALLES is in jouw optiek misschien niet veel, voor mij is het genoeg om gelukkig te zijn. Rondkomen van €50 euro per week is af en toe best een uitdaging. Zeker als je daarmee uit (eten) wil gaan, regelmatig met de trein reist ivm afspraken door het hele land en kleding wil kopen. Dat laatste koop ik al geruime tijd niet meer. Dat mis ik misschien nog het meest. Ja ik heb een overvolle sportkledingkast, maar daar kan ik niet mee aankomen op zakelijke afspraken. Ik vind het dan ook heel lief dat mijn vriendinnen me bijvoorbeeld een Zara bon cadeau hebben gedaan. En dat Fieke een te gekke groene jas voor mijn verjaardag heeft gekocht. De Fear Of Missing Out ervaar als ik zie dat IEDEREEN naar ADE gaat en ik niet, want dat kan ik niet betalen. Het is okay, want ooit ga ik daar wel weer heen en dan ga ik er twee keer zo hard van genieten. En wie roept dat ik door de NS betaald wordt heeft het mis. Ik heb zelf de #damlooptrein geregeld, de versiering twv van 50 euro gekocht. Dag weekbudget, hallo noodlesoep voor een week. Ik ben gewoon oprecht dé nummer 1 fan van de NS en vond het te gek om jou en vele anderen op te halen en te vervoeren naar Amsterdam. Mijn betaalde mening over Vifit is echt oprecht. Ik vind het namelijk echt heel lekker en het bevordert de spieropbouw. Ik ben dan ook superblij dat een merk als Campina dat ziet en waardeert. Daar kunnen heel veel merken nog wat van leren. Daarom plaats ik hier nog een prachtig plaatje, geschoten door mijn lieve fotografe Joyce.
De mensen in mijn omgeving vinden het maar moeilijk te geloven dat ik vaak geen cent te makken heb. Daarvoor moet ik misschien beter mijn best doen als het gaat als om financiële onderhandelingen. Dat vind ik nogal lastig, want ik wil gewoon graag aardig worden gevonden. Over geld praten tijdens onderhandelingen doe ik dan ook liever niet. Ik heb sinds kort een management die dit voor mij doet. Vind ik enorm fijn en scheelt mij heel veel stress. Ik geloof erin dat de 10.000 uur die ik stop in Girls Love 2 Run zich ooit terugbetaald. Hoe en wanneer dat weet ik niet. Dit is mijn kind. Ik heb er ALLES voor over. Ik ben er zelfs vriendschappen door kwijtgeraakt. Dat is heel k*t, maar ik was hiervoor gewaarschuwd.
Wat ik wel weet is dat die 10.000 uur zich financieel misschien niet altijd laten uitbetalen. Wat ik ook weet is dat het me jou brengt. Dat maakt dat alles zo te gek. Dat ik op de achtergrond momenteel bezig ben met het schrijven van een boek en het opzetten van iets heel groots speciaal voor jou, maakt soms dat ik niet toekom aan wat ik het liefst wil doen. Namelijk (onbezonnen) hardlopen.
Dit dagboek is er om mezelf en jou te motiveren. Dat kan ik alleen maar doen als ik eerlijk ben. Ik loop niet meer zo vaak als ik wil. Toch moet je me op mijn woord geloven dat ik er alles aandoe dit juist weer op te schroeven.
DUS OVER TOT DE ORDE VAN DE DAG. IK GA LOPEN VANDAAG. WEER OF GEEN WEER.
Deze blogpost is bijna ten einde, maar nog voordat ik de laatste woorden wegtik, wil ik je graag dit zeggen. ‘IK VIND JOU LIEF.’ Het is namelijk superlief dat je de tijd neemt om mijn blogs te lezen. Kijk dat ik zo inconsistent als de pest ben dat weet je inmiddels en toch accepteer je dat. Je accepteert zelfs mijn taalfouten. Ik kan spellen, maar neem niet altijd de tijd om een post terug te lezen. Ik heb een team dat me daarbij helpt. Ik heb alleen niet altijd het geduld om daarop te wachten. My mistake. I ain’t perfect I’m just Francien.
P.S. Wat een zeikpost is dit eigenlijk als ik het zo teruglees (opzoek naar taalfoutjes). Mijn leven is leuk en dat van jou ook.
?
Francien & Team Girls Love 2 Run
Foto gemaakt door Joyce Bongers