#51 Dagboek van een marathon loopster
Ik kijk in mijn digitale agenda. Zie dat het 21 november is. Op 29 november loop ik dus de KLM Curaçao Marathon. Ik tel de dagen. Nog 8.
Mijn hardloopschoenen en kledij heb ik gisteren meegegeven aan Joyce. Ik moet namelijk even niet meer opzoek gaan naar uitvluchten. Ik moet schrijven. Schrijven tot ik er bij neerval wil ik de deadline halen. Ik had gehoopt je mede te kunnen delen dat ik ontzettend veel geschreven heb de afgelopen dagen. Toch moet ik je bekennen dat dit niet het geval is. Althans niet zoveel woorden als ik had gehoopt. Ik lijk er gewoon niet in te komen. En als ik er dan toch eindelijk inzit dan is daar weer de afleiding die ik zelf opzoek. Hardlopen, social media, albums die net zijn uitgekomen, blogposts. Zou geen internet dan het allerbeste werken? Ik weet het niet. Ook dan vind ik waarschijnlijk wel weer een uitvlucht. En nu zit ik hier dus in het pikkedonker. De materie waar ik over schrijf is leuk, maar geeft vooral heel veel stof tot nadenken. Ik begrijp gewoon sommige keuzes die ik toen heb gemaakt gewoon niet. Dan komt er ook nog bij dat ik telkens moet verifiëren wat ik opschrijf. Om te voorkomen dat ik geen fouten maak in de tijdlijn. Ook komen er telkens mensen naar voren in mijn verhaal, waarvan ik benieuwd ben wat er van ze geworden is. Ik kan hierdoor soms uren verdwaald raken op talloze Facebookprofielen. En toch geloof ik dat het boek langzaam, heel langzaam, onder mijn vingers tot leven komen. Afgebeeld op het beeldscherm waar ik al dagenlang naar staar. Mijn linkerhand tekent ondertussen bezwaar aan. Bij gebrek aan ondersteuning. As we speak zit ik naast het raam in de woonkamer en dus niet aan tafel in het pikkedonker. Ik luister trouwens al de hele dag naar het geweldige album van Adele. Echt een aanrader! Jammer genoeg niet te streamen via Spotify en Apple Music, maar wel te koop op Bol.com en in de iTunes Store. Mijn favoriete nummer so far? Send My Love, All I Ask en Million Years.
Ook al ben ik nog niet zo ver als dit ik wil zijn, dat komt wel. Ik geloof in mijn eigen kunnen. Ik heb voor hetere vuren gestaan. En als ik eerlijk ben geniet ik ontzettend van het uitstaan. Even niet nadenken over emails, want die bekijk ik niet. Even geen druk van buitenaf. Hoe kan ik dat het nou eigenlijk het best verwoorden? Ik zit hier met mijn thee en Glühwein (geen van beide drink ik normaal gesproken), gewoon intens gelukkig te zijn. Ik denk dat een ieder weleens gewoon even de tijd moet nemen voor zichzelf. Dat is niet alleen goed voor je fysieke gesteldheid, maar vooral ook voor je mentale gesteldheid. Vorig jaar deed ik dat in Kaapstad. Nu doe ik dat hier in Oosterbeek. Ja, je leest het goed ik zit in Oosterbeek (vlakbij Arnhem). Het huisje waar ik zit is een ontzettend fijne loft die ligt te midden van een prachtige bosrijke omgeving. Je zult me hier volgend jaar nog wel een paar terugzien, want ben ik hier een gelukkig mens. Dat ben ik ook in Amsterdam, maar dit huis en Oosterbeek voelen meer als een plek waar ik als persoon tot rust kom. Het leven is er in mijn optiek een stukje behapbaarder. De winkels, de omgeving, de mensen alles staat iets dichter bij mezelf. Maar daar kom ik volgende week nog uitgebreid op terug. Ik ga echt een ode schrijven aan dit huisje wat ik dankzij Fieke vond op AirBnB.
Ik heb vandaag trouwens heerlijk uitgeslapen, na een lange nacht. Na een fijne douche voel ik klaarwakker. Owja ik ben dus helemaal fan van deze moodkleuren.
Ik begin de dag met noodles en een kopje thee. Daarna ga duik ik Appie voor een fles Glühwein.
In de namiddag heb ik aan mijn boek. Pleeg een aantal belletjes. Waarna het alweer tijd is voor mijn avondeten. Ik eet al voor de vierde dag op rij pittige zuurkoolstampot met appelmoes. En nu ga ik zo weer verder met mijn boek. Trouwens ik ga al bijna naar Curaçao. Ik kan het me bijna niet voorstellen dat ik volgende week zondag een marathon loop, maar het gaat toch echt gebeuren.
Ik spreek je morgen!
?
Francien & Team Girls Love 2 Run
Foto door Joyce Bongers