Laat het los

Nee mensen, Francien is NIET zwanger. Marloes daar in tegen wel. 

Zo kan je niet zonder hardlopen en zo kan je je niet meer voorstellen dat je ooit verder liep dan het einde van de straat. In één klap werd alle energie uit mij geslagen door iets wat volgens mijn app toch echt maar zo groot is als een sesamzaadje. Yep, dat lees je goed. Er zit iets in mijn buik. Inmiddels is ze zelfs geen sesamzaadje meer, maar een perzik. Ze inderdaad. Een klein meisje. En ik had echt bedacht een hardlopende zwangere te zijn, als het ooit zou lukken zwanger te raken, maar ik en het allerliefste sesamzaadje op deze aarde moesten even terug naar de tekentafel.

De tweede streep op de test was nog niet opgedroogd of de zombie mode ging bij mij volledig aan. Nul energie. Niet vooruit te branden. En misselijk. De afgelopen weken was ik een bleek, zwak vogeltje. Er was mij toch een glow beloofd? En een goede, stralende bos haar? Nou, mensen, die glow komt nog altijd van de MAC make-up store en mijn haar is vetter dan ooit. En dan hardlopen. Dat zou ik dus blijven doen. Zo lang mogelijk. Niet ver – er staat de dag voor de uitgerekende datum echt geen marathon op de planning – maar een wedstrijd van een kilometer of tien of vijf hier en daar moest toch prima gaan. Ja, oké.

Mijn lijf vindt dus van niet. Ik ben de afgelopen drie maanden vijf keer gaan hardlopen. Vijf keer gaf ik de ervaring een 1. Het voelde behoorlijk slecht. En dát mijn lijf even tegensputtert, vind ik niet eens zo erg. Daar heb ik maar gewoon naar te luisteren. Wat ik wel echt erg vind, is dat ik het gevoel wat hardlopen mij ooit gaf helemaal kwijt ben. Dat gevoel dat als je gaat lopen en je voelt je niet helemaal top, dat je dan thuiskomt met je handen in de lucht als een totale winnaar. Weer helemaal opgeladen en fris. Dat gevoel, mijn wekelijkse geluksgevoel, is weg. Als ik nu bijvoorbeeld hoofdpijn heb en ik sport er doorheen dan word het juist erger en krijg ik namens het meisje in mijn buik een tikje. Luisteren zal je, loedermoeder!

En dus heb ik nu drie maanden into de zwangerschap al een hele belangrijke les geleerd van het meisje in mijn buik: laat het lekker los. Alle eigen aannames en gedachtes, alle meningen en goedbedoelde adviezen van anderen: dikke doei. Ik kan alle fora afstruinen, maar dat zwanger zijn is voor iedereen weer anders. Ik kan alleen zelf voelen hoe het zit en daar goed naar luisteren. En geen zorgen, ik ben niet van marathonloper naar een chips etend vrouwtje op de bank gegaan. Nou ja, in ieder geval niet iedere dag. Maar als we niet kunnen hardlopen, dan maar wandelen. En ik geef niet op. Deze week kwam de energie weer een beetje terug en deed ik een hardlooppoging nummer zes. Het voelde al stukken beter. Misschien dat het tweede trimester wat liever voor mij is? Zul je altijd zien: laat je het eindelijk los, lukt het opeens wel.
_____

Marloes wie?!
Marloes Berghege is schrijfster (voor &C en Girls Love 2 Run) en loopt hard. Niet heel hard, maar ze loopt wel. Marathons zelfs en dat kan ze zelf ook nog steeds niet geloven. Verder is Marloes bekend (bij cafetaria Toetje), een absolute lees nerd, doet ze allang niet meer waar ze voor gestudeerd heeft, draait ze graag Hazes en niet eens stiekem, wordt ze kriebelig van lange nagels en is ze getrouwd met een sport gekkie.

Niets meer missen van Girls Love 2 Run?
Volg ons dan op Instagram of Facebook en blijf up to date!