Pain fuels the journey

Kippenvel
Kippenvel op mijn armen, terwijl ik mezelf op het grote scherm zie zwaaien naar een vol Olympisch Stadion. Dat het uitverkocht is, weet ik natuurlijk, maar dat het publiek, de officials en vrijwilligers zo als één oranje-legioen achter iedere Nederlander staan is magnifiek. Alsof ik een surrealistische film op het scherm aan het kijken ben, met mezelf in de hoofdrol.

Startstreep
Ik absorbeer de energie van het publiek, maar probeer tegelijkertijd het hoofd koel te houden terwijl ik naar de startstreep loop. Ik kijk naar beneden en zie mijn oranje spikes. Dezelfde spikes waarin ik afgelopen donderdag nog mijn laatste 200m herhalingen ontspannen hard tijdens mijn baantraining op Papendal liep. “Ontspannen hard” ja dat kan echt. En zo licht als ik me nu voel op de startstreep, moet dat geen probleem zijn.

Het startschot weerklinkt…
Het startschot weerklinkt, even aanzetten en dan meteen door iedereen de rem erop. Prima, ik raak niet in paniek van het scenario van een tactische wedstrijd, want ik vetrouw op mijn eindsprint. Ik kom op kop terecht en ben blij met de controlerende positie in het veld, bij een versnelling zal ik immers snel kunnen reageren. Nu is het wachten tot het geduld van 1 van de 3 meiden in dit veld met een sneller PR dan dat van mij op is.

Bluf?!
Na 4 ronden heeft de Turkse Can er genoeg van en plaatst een pittige versnelling. Pittig is misschien een understatement, wat achteraf blijkt met een ronde van 67 seconden, een versnelling sneller dan wereldrecord tempo. Ik ga mee, net als de Zweedse Bahta. Dit tempo is bluf voel ik, ze gaan dit absoluut niet volhouden. Ik ook niet trouwens, maar ik vertik het om voor een derde plek te lopen.

Controle
Geen seconde is het in me opgekomen dat sommige tegenstandsters er zo vroeg in de wedstrijd voor kiezen om niet mee te gaan met deze versnelling. Een naïeve gedachte blijkt achteraf, want de meeste Europese tegenstandsters hebben de strijd met de Afrikaanse top wel degelijk opgegeven. Er ontstaat een gat tussen de twee (van origine Afrikaanse) atleten, mijzelf en 30m erachter de rest van het veld. Terwijl de Turkse nog een ronde hard aan de kop blijft sleuren probeer ik te focussen op ontspannen hard lopen. Ademhaling en techniek onder controle. Zoals ik al zo vaak heb geoefend aan het einde van al die lange 10km trainingen; being comfortable, whilst being uncomfortable.

Elastiek
De Turkse neemt gas terug om vervolgens weer hard door te versnellen. De Zweedse Bahta en ik bungelen er, alsof verbonden, met een elastiek achteraan. Allebei willen we de strijd voor het hoogste podium niet opgeven, maar de Turkse speelt moeiteloos met ons. Soms lijkt ze van ons weg te lopen, andere momenten komen we weer dichterbij. Dit scenario herhaalt zich een aantal keer. De winst is het enige dat telt, ik blijf vechten. Totdat ik merk dat ik geen macht meer in de benen heb om met de volgende versnelling mee te gaan, het elastiek knapt.

Onmacht
De Turkse is weg, maar ik probeer het contact met Bahta niet te verliezen. De eerdere versnelling hakt er bij ons allebei hard in. Het tempo zakt en van achteren voel ik dat de tweede groep weer aansluiting begint te vinden. Daar gaan we dan, opeens weer met een groep van 6 meiden de laatste ronde in. 6 atleten gaan 2 medailles verdelen. We zijn allemaal op dezelfde plek 4.600m in de race, maar zijn op totaal verschillende manieren op die plek terecht gekomen. Ik helaas niet op de zuinigste manier, maar ik weet dat als ik in de laatste 50m zij aan zij loop met de anderen, ik ze op top-speed kan verslaan. De grootste uitdaging is nu om met reeds verzuurde benen ook daadwerkelijk in die positie terecht te komen. Ik loop als een schaduw achter de Zweedse en de Britse aan. Reageer op iedere versnelling. Probeer deze laatste 300m tot de eindsprint te overleven. Dan in de laatste bocht dat verschrikkelijke gevoel van onmacht… Ze lopen van me weg. Teveel gegeven in de strijd om het goud. Nu glijdt uiteindelijk ook de bronzen medaille door mijn handen.

Kramp
Ik kom als 4de over de finish. Nog voordat het besef van de teleurstelling me raakt, schiet mijn lichaam de eerste 3 stappen na de finish in protection-mode. Kramp! En niet een klein beetje of op 1 plek, maar bijna alle spieren in mijn benen doen gezellig mee. Alsof mijn lichaam protesteert tegen alles wat zojuist gebeurd is. Het gedempte enthousiasme van het publiek klinkt nu opeens heel ver weg.

Pinguïn
Als een waggelende pinguïn probeer ik tussen de krampen door, mijn dank voor het publiek en vooral de bijzondere steun te betuigen. Toch lukt het niet om de kramp onder controle te krijgen. Ik schuifel met een flesje water van de baan om vervolgens door het mediacircus van de mixed zone te zigzaggen. Bij ieder interview dat ik geef verandert mijn stemming langzaamaan van teleurstelling in trots en vooral strijdlustigheid. Amper 2 uur later bij de dopingcontrole sta ik opeens oog in oog met de Turkse winnares, inclusief gouden medaille om haar nek. Met pijn in mijn hart besefte ik ineens dat dit helemaal geen fiasco is.

Medaille ik kom je halen!
Dit is een topveld met topatletes, die deze zomer ongetwijfeld ook op mondiaal niveau goed presteren. En mijn 4de plaats, hoe ondankbaar ook, was in dit geval dus geen schande. Ik heb een risico genomen door me niet specifieker op het EK voor te bereiden met meer wedstrijden of race-simulaties in de training, maar de Road to Rio en een gezond lichaam voorrang te geven. Feit is dat ik een betere 5.000m dan 2 jaar geleden bij het EK liep en dat ik in betere vorm verkeer dan ooit tevoren in juli. Alleen is dat dit keer niet beloond met een medaille.

Om te janken?
Een jankplek is het, maar tijd om te janken is er helemaal niet. Het is nu juist tijd om de puntjes op de i te zetten. De laatste fase richting Rio, die om 12u ’s nachts na de dopingcontrole al met een ijsbad in de auto onderweg naar huis is ingezet. Nu 3 weken later, 1.800m hoger en 400 ren-kilometers verder is het vizier tijdens mijn laatste trainingsstage in Sankt Moritz alleen nog op die 50 rondjes in Rio gericht.

Donderdag 11 augustus lees je het vervolg op deze post! Vrijdag 12 augustus om 16:10 Nederlandse tijd mag ik, Susan Kuijken, dan eindelijk de binnenkaft op mijn allermooist signeren!

?

Susan Kuijken

Follow my blog with Bloglovin, Facebook Instagram & Twitter

P.S. Susan Kuijken is trouwens ook fervent poster op Instagram