#10 Dagboek van een marathon loopster
Ik kijk in mijn digitale agenda. Zie dat het 11 oktober is. Op 29 november loop ik dus de KLM Curaçao Marathon. Ik tel de dagen. Nog 50.
Het weekend is bijna ten einde en dat doet pijn. Ik ga een ontzettend drukke week tegemoet. Met heel veel toffe events. Wat te denken van een bezoekje aan Nike’s Europese hoofdkantoor in Hilversum? Tevens organiseert datzelfde merk aanstaande donderdag een speciaal event voor mensen uit de media. Als kick-off voor het Amsterdam Dance Event. Ga ik er toch nog een sort of heen. Ik ga ook WEER praten over een video format voor Girls Love 2 Run, met een hele serieuze partij. EN je ziet me wellicht terug op het Televisier-Ring Gala. Hardlopen. Hoe ga ik dat erin passen? Ehm goede vraag. Prioriteiten stellen als er heel veel leuke dingen op mijn agenda staan vind ik lastig. Het is alsof je mag kiezen tussen een bord met gezond eten en een bord met snoep. Ik kies dan toch vaak voor het bord met snoep. Vergeef me. Ook al weet ik dat ik op de lange termijn meer profijt heb van het bord met gezond eten.
Maar voordat we een nieuwe week inslaan wil ik eerst nog even met je hebben over gisteren. Toen schopte ik het met dank aan lezeres Roos en stagiaire Britt tot 30 kilometer. Je hebt al kunnen lezen hoe dat tot stand kwam, maar je hebt nog niet gelezen hoe het rondje Utrecht er precies uitzag.
Laat ik beginnen met het grootste probleem in mijn hoofd. Ik weet vaak nergens de weg. Daarom ga ik vaak met het Openbaar Vervoer. Dan hoef ik alleen maar in te stappen. En ook al bestaat er zoiets als Google Maps of een navigatie systeem de weg rijden en vinden vind ik lastig en kost me enorm veel moeite. Het is een heel groot probleem in mijn hoofd. Zo moest ik dus gisteren 30 kilometer lopen, maar ik had geen idee waar. Ik was in Utrecht en daar heb ik toch zo’n vijf jaar gewoond ivm mijn studie, maar ik weet totaal niet hoe Utrecht eruit ziet buiten de ring en om nou 20 rondjes door de stadsparken heen te draven vond ik ook niets. Dus ik had de moed al opgegeven. Totdat mijn reddende engel Britt me kwam ophalen.
Geschreven vanuit mijn beleving
Nog voor ik de deur uit ren pak ik mijn horloge erbij. Zo eentje waarvan ik de functionaliteiten niet optimaal benut, omdat ik nooit de tijd heb genomen me hierin te verdiepen. Ja er zit ingebouwde hartslagmeter in en ja in een bepaalde hartslagzone trainen geeft inzicht in je kunnen en vermogen. Toch boeit het me geen reet. Totdat iemand ooit een keer de tijd neemt dit te demonstreren. Het belangrijkste vind ik dat de kilometerstand en kilometertijd worden bijgehouden. Tevens vind ik het belangrijk dat het horloge een lange batterijduur heeft, want ik ben lui. Ontzettend lui. Dus ja. Dit horloge voldoet en trilt bij iedere afgelegde kilometer. Vind ik fijn. Een vibrator voor je pols. Kortom tot nu toe het meest betrouwbare sporthorloge dat ik om mijn pols heb gehad. Dit is trouwens mijn onbetaalde mening.
Houten
Britt wacht me op de bij de snackbar. ‘Waar gaan we naartoe lopen?’ vraag ik. ‘Houten.’ zegt ze. Ik neem aan dat ze de weg kent en weet, want ik ben nog nooit in Houten geweest op een bioscoopbezoek na. Via het Griftpark lopen we naar de Uithof. We zijn trouwens om 17:03 vertrokken. Het zonnetje zorgt er zelfs voor dat ik na twee kilometer mijn longsleeve uittrek en om mijn middel bind. Als we de Uithof oplopen zie ik mijn oude school liggen. Fijn dit. Achter de Uithof ligt een hele mooie weg die je naar een prachtige bos vervoerd. Ik ken Britt goed en omgekeerd. We hebben verdomme meer dan een half jaar werkdag in, werkdag uit tegenover elkaar gezeten. Maar waar ga je het in vredesnaam drie tot vier uur lang over hebben, als je dankzij social media updates altijd weet waar de één uithangt of hoe men over iets denkt.
Sex and the City
Goed je begrijpt al gauw dat we op het onderwerp seks uitkomen. Een gesprek waar geen enkel meisje ooit over uit gepraat is of raakt. Ik vertel haar over mijn laatste avontuurtjes, veroveringen en vice versa. We besluiten gezamenlijk dat we momenteel niets te klagen hebben op dit vlak. Volgens mij heeft het te maken met het seksuele hoogtepunt waarop je als meisje verkeerd zo rond je 28 of 29ste. Ik heb genoeg ervaring op het gebied om te zeggen wat ik wel en niet fijn vind en durf dus ook echt daadwerkelijk uit te spreken. Dat levert af en toe hele rare situaties op in slaapkamers van (zweet)dates. Die situaties deel ooit nog wel een keer met je als ik besluit een slaapkamerworkout reeks te maken in de vorm van blogposts (best een goed idee eigenlijk, ik kan best wel goed over seks schrijven als het moet). Girls Love 2 Sex is ongetwijfeld al geclaimd door een slimme marketeer. Anders was ik al en breed binnen geweest.
Strike a pose
Btw we zijn nog steeds aan het rennen. Onze pace ligt om en nabij de zes minuten per kilometer en het gaat me redelijk makkelijk af. Britt blijkt een goede partner in crime te zijn. Ze weet de weg en houdt net als ik ook niet van stoppen. Okay ik lieg. Ik ben afgelopen jaar nog nooit zo vaak gestopt tijdens runs. Maar met zijn tweeën stop je toch minder snel. We maken alleen even een stop bij een pannenkoekenhuis, omdat de zon zo prachtig door de bomen schijnt. We maken een hele reeks foto’s. Wat blijkt? Ik moet het toch houden bij mijn digitale pen en loopschoenen. Want fotograferen kan ik niet. Daar heb ik gelukkig Joyce, Britt of Tesja voor. Let’s keep it that way.
Pitstop
Als we het bos achter ons laten hoeven we nog maar vier kilometer te lopen over net nieuw aangelegd fietspad dat ons naar Houten brengt. De weg weten we doordat we heel simpel de bordjes volgen. Wie heeft er eigenlijk nog Google Maps nodig? Ik niet. Of eigenlijk Britt niet. In Houten aangekomen maken we een pitstop bij de Albert Heijn. Twee bananen, 1 blikje Coca-Cola Zero, 2 AA-Drink. Hydratatie doet de mens goed. We nemen even rustig de tijd om dit alles weg te eten en drinken. Als we weer buiten staan is de schemering ingezet. We kijken voor de zekerheid toch even op Google Maps. Britt wil namelijk hoe dan ook 32 kilometer maken. Mij maakt het geen reet uit. Als ik zie dat er ook een kortere weg terug is probeer ik Britt hiertoe over te halen. Ze werkt niet mee. ‘We gaan via Nieuwegein.’ zegt ze. ‘Shit.’ zeg ik zacht. Maar ik snap haar. Ze over drie weken al shinen in New York. Dus ja. Ik volg haar trouw.
Muziek op en gaan
We besluiten dat we even door onze gesprekstof zijn. Muziek op en gaan. We luisteren allebei naar De Jeugd Van Tegenwoordig. Fijne deuntjes afgewisseld met goede en slechte teksten. Ondertussen lopen we langs het Amsterdam Rijnkanaal op. Het uitzicht is fenomenaal dankzij de heldere avond. In stilte genieten we. De kilometers tikken weg.
That shit cray
Mijn stoelgang komt in beweging. Alleen is er in geen velden of wegen een wc te bekennen. No worries. Een echte meid is voorbereid. Ik heb wc-papier in mijn kontzakje gestopt. Toch vind ik geen geschikt plekje om mijn behoefte te doen. Het is ook nog eens een grote boodschap. Ik hou het wel op. Voor zover dat gaat.
Hoe ver nog?
Ik begin me ondertussen wel af te vragen hoe ver Utrecht nog van ons af is. Ik heb namelijk totaal geen idee meer waar ik daadwerkelijk ben. Britt kampt met hetzelfde probleem. Het is ondertussen ook een stukje kouder geworden. Mijn longsleeve gaat weer aan. Ik heb te doen met Britt die enkel in een t-shirt en tight loopt. Toch klaagt ze niet.
Happy M
Als ik de gele GROTE M zien, begin ik te sprinten. Dit (her)ken ik. Utrecht is nabij. Evenals de toilet. Als ik de WC in mijn vizier krijg laat ik me compleet gaan. Het lijkt wel een windmolenpark (met extreem veel geluid). Totdat het tot me doordringt dat er iemand anders rechts van mij zit. Shitzooi. Maar goed, wat moet dat moet. Ik druk me een ongeluk. Er komt niets tot weinig uit. Een kleine knikker van steen. Ik kan drukken wat ik wil, maar het komt er niet uit. En dus trek ik mijn tight op. Was mijn handen en kijk Britt verontschuldigd aan. ‘Dat was ik.’ Ze knikt en lacht. We vervolgens onze weg. Nog tien kilometer. Uit het niets zie ik het Rijkswaterstaat gebouw opdoemen. WTF. Dat ding staat langs de snelweg. Hoe zijn we hier nou weer terechtgekomen? We lopen zelfs een heel klein stukje pal naast de snelweg.
Bijna
Via het Stadskanaal rennen we Utrecht terug in. Als ik het verlichte Rabobank gebouw zie, vraag ik het volgende aan Britt ‘Hoe ver denk je dat dat kreng nog is?’ ‘Nog twee kilometer.’ antwoord ze. Ik besluit dat Utrecht Centraal mijn eindpunt is. Ik ben dan op 27 kilometer. Britt is zo slim me letterlijk om de tuin te leiden. We maken een omweg, waardoor ook ik toch steeds dichter in de buurt kom van de 30 kilometer. Op kilometer 28 scheiden onze wegen. Britt is dan bijna thuis ik moet nog een klein stukje. Op 29.6 kilometer bereik ik mijn plaats van bestemming. De laatste 400 meter maak ik door de straat op en neer te rennen. Dat duurt nog best lang en moet er ook best debiel uitzien voor menig buurman- of vrouw. Ach ja. Ik word opgewacht door mijn (zweet)date met een roos als teken van bewondering. Dat ding heb ik vorige week al in ontvangst mogen nemen als verjaardagscadeau. Ik kan er wel om lachen.
(Zweet)date
Ik bereik zijn wc, doe opnieuw een poging. Het lijkt alsof in één keer last heb van een acute blaasontsteking. Het gevoel hebben dat je onmundig nodig moet pissen en poepen en toch komt er niets uit. Jammer. Ik bereik de douche. Probeer me staande te houden. Het is inmiddels 21:16 uur. Ik moet nog uit eten. Het gaat eigenlijk niet. Toch ga ik wel mee, want het restaurant (Guusjes) ligt op 100 meter afstand. Ik en mijn (zweet)date delen een steak and fries. Heerlijk.Moe maar voldaan ga ik slapen. Het was een goede dag. Een hele goede dag.
Hoe ziet jou week eruit wat betreft lopen? En voor degene die Eindhoven hebben gedaan, hoe ging het?
?
Francien & Team Girls Love 2 Run
Foto’s Joyce Bongers & Britt Weijermars