#12 Dagboek van een hardloopster
Dear lezer,
Burgemeester
Geleefd worden. Dat overkwam me de afgelopen week. Nooit eerder werd er zoveel van me verwacht op één enkele (maan)dag. In de ochtend mocht ik op bezoek bij burgemeester Eberhard van der Laan.
Daar zit ik dan met mijn goede gedrag. Ik ken de antwoorden op alle vragen die me al wekenlang gesteld worden inmiddels uit mijn hoofd. Zo ook nu. Jammer dat de beste man hier niet aan mee werkt. Ik probeer iemand te zijn die ik niet ben. Ik probeer correct te zijn. Ik probeer rustig te blijven. Ik probeer Kai (de hoofdpersoon in mijn boek) te verdedigen. Ik geniet van het onderonsje. Omdat Eberhard boven alles zichzelf is. En ik, daarentegen probeer te zijn wat ik niet ben. Namelijk een correct meisje en dapper meisje. Dat ben ik wel degelijk, maar ik ben ook Francien. Ik durf tegen dingen in te gaan. Ik durf het echt. En toch doe ik niet. Als het gesprek over is, ben ik aangenaam verrast door de echtheid van Eberhard. Hij laat zich niet leiden door wat een ander over hem zegt of denkt. Hij hoeft niet te proberen om de burgemeester van Amsterdam te zijn. Hij is het. In hart en nieren.
Het moment is daar…
Dan is er mijn boekpresentatie. Daar sta ik dan. Even ben ik verslagen als ik een aantal mensen die ik wel had uitgenodigd niet zie. Teleurgesteld. Vinden ze me niet aardig? Vinden ze mijn boek niet leuk? Totdat ik me besef dat het belangrijker is om me te focussen op de mensen die er wel zijn. En dat zijn er veel. Ontzettend veel. Ik zie de gezichten van mensen die me door dik en dun steunen ook als ik het soms keihard laat afweten. Zij laten het nooit afweten. Want ze kennen me, ze weten dat er nooit en ten nimmer kwade opzet is. Ik neem de tijd voor een ieder die naar me toe komt. Ik ben ontroerd door de gezichten die ik zie. Van medestanders (slachtoffers en nu volmaakte krachtige vrouwen), management, uitgeverij, oud-klasgenootjes, mama’s, papa’s en mijn vrienden. Ik moet zelfs heel even huilen als ik twee van mijn lievelingsvrienden zie (ik heb er daar zo’n stuk of negen van).
Kort, maar krachtig
Dan is het tijd voor de speech. Een hele korte speech. Dat is me op het hart gedrukt. Mensen maken vaak de fout het te lang te houden en iedereen die ze kennen te bedanken. Ik benadruk in mijn speech dat ik snel praat en dat ik het voor de verandering eens kort hou. Ik hoef maar zeven mensen te bedanken, de rest bedank ik al gedrukt op een pagina in mijn boek. Als ik even kort de zaal inkijk zie ik daar de mensen staan van wie ik ontiegelijk veel hou. Als ik mijn ouders bedank, vormt er zich een brok in mijn keel. ‘Ik durfde het jullie niet toen te vertellen, maar vandaag de dag durf ik dat wel. Dank dat jullie mijn ouders zijn.’ En daar ga ik dan. Ja ik moet huilen. Niet verwacht en zeker ook niet gedacht. En toch moet ik het wel.
Persoonlijke note
Een ieder die komt krijgt mijn boek. En een ieder die komt verdient een persoonlijke boodschap. Dus neem ik daar ruimschoots de tijd voor. Als de presentatie voorbij is, dien ik me op te laden voor de volgende stap. Mijn eerste liveoptreden. Bij Jinek welteverstaan. Helaas begeeft mijn lichaam het. Maagzuur, blaasontsteking en moeheid doen me de das om. En toch geef ik niet op. Als om 23:06 de live uitzending van start gaat en Jort Kelder mijn rechterhelft vormt weet ik wat me te doen staat. Dat Eva direct begint met een pittige vraag is okay. Ze heeft haar journalistieke vak verstaan en ik het mijne. Ik blijf kalm en probeer rustig te praten. Dat alles lukt me. En toch voel ik me opnieuw geleefd. Als ik de uitzending terugkijk ontbreekt het me aan de nodige adhd-pit. Jammer, dat wel. Maar gelukkig ben ik aanstaande dinsdag te zien bij SpuitenSlikken. En daar zie je mijn energie randje wel degelijk. Ik vind het te gek om te zien dat mijn vrienden massaal naar me hebben gekeken. Met dank aan Snapchat.
Wat voor dag?!
Als ik de volgende dag wakker word blijkt het wereldwijd Safer Internet Day te zijn. Had ik het maar geweten. Mijn telefoon staat opnieuw roodgloeiend. Zowel Nederlandse als Belgische media weten massaal mijn voicemail te vinden. En dus wordt ook mijn uitgeverij/management opgezadeld met de nodige verzoeken. Ik kies voor Radio 1 met de sympatieke Art Rooijakkers en later die avond voor AT5. En ik doe er nog een schepje bij bovenop. Om 02:55 uur ben ik te horen bij radio WNL.
Halt straf
Wat ik dan nog niet weet is dat mijn lichaam de volgende dag me letterlijk de halt toeroept. Het is kapot. En ik mentaal eveneens. En ook nu doe ik in de vroege ochtend weer een aantal interviews. Ik krijg de nodige verzoeken binnen. Ik sta nog. Maar mijn maag is inmiddels zo verzuurd dat ik niet te genieten ben voor de mensen om mij heen. Sorry daarvoor. Ook mijn stoelgang houdt er mee op. Wat resulteert in opstoppingen. Daar zit ik dan. Of beter gezegd lig ik dan. Ik doe mijn best. Projectmanager Britt helpt me de dag door. Wat moet ik zonder haar? Niet veel.
Slapen, wat is dat?!
De slaap vatten lukte me vannacht maar niet. En als ik hem dan eindelijk vind is het alweer 03:00 uur. En toch word ik uitgeslapen wakker. Toch ben ik binnen vijf minuten weer super onrustig. Ik word even gek van de troep om me heen, kan zelf geen schone slip vinden. Daar sta ik dan in mijn blote punanie te zoeken naar mijn ondergoed. Superfijn als je blaasontsteking hebt. En dus zoek ik de wc wederom op. Als ik aldaar mijn mail open ontvang ik de liefste mail ooit. Voor wie het niet weet, mijn boek is opgedragen aan een van mijn middelbare school docenten: Maurice Kip. De beste man leeft helaas niet meer. Het hoe en wat achter onze bijzondere band lees je in mijn boek (http://bit.ly/francien-laat-je-tieten-nog-eens-zie). Maar laten we het erop houden dat deze man ervoor gezorgd heeft dat ik vandaag de dag kan zijn wie ik ben. Zijn vader is degene die me middels mijn boek per email weet te vinden en bedankt. Lees maar.
Hij…
‘We zijn heel erg blij en trots ook, dat je dit boek aan Maurice hebt opgedragen, maar natuurlijk ook heel erg ontroerd.De naam van je kind op deze manier te mogen lezen, geeft ons als ouders na zoveel jaar weer enige troost en doet ons bijzonder veel. Ik kan daar ook geen goede woorden voor vinden. Ook jij weet dat de naam van een overledene minder vaak wordt genoemd met het verstrijken van de jaren. Het leven in de buitenwereld gaat gewoon verder en dat weet ik ook wel natuurlijk, zo loopt het leven ook, maar als de naam van je kind dan opeens zo op deze manier naar voren komt, doet het ons veel en verschaft het ook zeker een vorm van vreugde, omdat de naam van je kind weer eens genoemd wordt. Want het NIET meer genoemd worden is zo vreselijk pijnlijk Francien.’
Maurice Kip
En dus noem ik, Francien, nog een keer zijn naam, MAURICE KIP. Mijn humeur draait 180 graden om. Even doet het er niet meer toe hoe ik me voel, of hoeveel boeken er verkocht zijn. Het doet er toe dat ik met mijn verhaal mensen hoop te raken. En dit bericht is daar het bewijs van. En dus heb ik vandaag pas weer het idee dat ik leef en niet geleefd wordt. Ik word netjes in mijn bescherming genomen door mijn zweetdate, management en uitgeverij. Ik krijg vandaag de tijd om te doen wat ik het liefste doe, namelijk een blog schrijven voor jou.
Dankjewel
Dank dat je even naar me wilde luisteren. Dit moest me namelijk van het hart. En dank dat je zo lief voor me bent. Dat waardeer ik zeer. En daarvoor ga ik je mogen rijkelijk belonen met een te gek interview! Trust me!
?
Francien & Team Girls Love 2 Run
Foto’s gemaakt door Jan Boeve
Jurk is Sandro, Vest isRepeat Cashmere