#33 Dagboek van een marathon loopster
Ik kijk in mijn digitale agenda. Zie dat het 3 november is. Op 28 november loop ik dus de KLM Curaçao Marathon. Ik tel de dagen. Nog 25.
Ik heb een droom en dat is een normaal leven leiden. ‘Is dat een droom Francien?’ ‘Ja dat is een droom.’ Mijn leven is niet normaal. Ik moet namelijk dingen klein houden. Dat zou in houden dat ik me bezig dien te houden met één ding tegelijk. Niet met vier dingen tegelijk (boek, marathon, blog, project F). Dat zou ook betekenen dat ik maar een beperkt aantal vrienden (max. 5) kan bedienen. En zelfs dat is eigenlijk nog teveel. Ik heb er trouwens 17. En dan heb ik het andere geslacht nog niet meegerekend. Structuur is nodig om me on point te houden. Ik weet dit alles dondersgoed. Ik ken mezelf extreem goed. Het structureel omgooien is me tot op heden niet gelukt. Dat wil ik overigens ook niet. Achter de feiten aanlopen hoort bij mijn leven. Evenals het onverwachte impulsieve. Ik bedenk ik totaal gek dingen, die anderen onhaalbaar achten. Daar ligt mijn uitdaging. Daar ligt mijn liefde voor mijn leven. Ik maak het tegendeel waar. Wanneer het verwacht wordt haak ik af. Wanneer het niet verwacht wordt (geen druk) dan ben ik er. Ik vergeet te eten, heb nooit (meer) geld, heb geen rust, maar wel een fijn leven. Met heel veel fijne mensen erin. Die er wel voor zorgen dat ik afspraken nakom. Die me letterlijk op de been houden. Me een slaapplek of me maaltijd aanbieden als ik die niet heb. Die me opvangen als ik gekwetst ben. Die er voor me zijn als ik iets te vieren heb.
En dan ben jij er nog. Ik heb de afgelopen maand veel steun van jou gekregen. Daar heb ik niet om gevraagd. Die krijg ik gewoon. Zomaar. Nog nooit kreeg ik zoveel persoonlijke emails. Met daarin de liefste berichten. Waar het op neerkomt is dat je me vertelt dat ik je motiveer en inspireer, maar vooral dat je aan me denkt als je een race loopt. Dat je door mij bent gaan trainen voor race. Je hebt geen idee wat dat voor mij betekent. Dat is waar ik het voor doe. Ik hoef geen gratis spullen, ik hoef geen geld. Ik wil gewoon met jou praten. Zoveel en zo vaak mogelijk. Ik wil (digitaal) met jou meelopen. Door jou voel ik me dus een heel rijk mens. En ja ik beantwoord al die mails. Die zijn namelijk veel belangrijker dan zakelijke emails.
Goed tot zover mijn betoog. Mijn dag? Ik onderneem overigens poging 27.633 om mijn leven te structureren. Dat begint met een ontbijten, sla ik normaal altijd over. Evenals mijn make-up. Mijn haar is één grote dread… Oops. Krijg het niet meer uit de klit. Ach ja, er zijn ergere problemen op de wereld. Het wordt hoogtijd dat ze eruit gaan (ik moet ze om de drie maanden loshalen, uithalen en opnieuw inzetten) Vind je ook niet?
Ik moet om 09:00 uur op kantoor zijn. Of iets wat daar op lijkt. Aldaar begint de weekpreek. ‘Francien, wat moet je deze week allemaal doen en af hebben?’ Je begrijpt dat ik hier tegen een coach praat? ‘Heb je dat op de kalender gezet?’ ‘Nee.’ ‘Doe dat dan nu maar gelijk even.’ ‘Goed idee.’
In de middag zoek ik mijn vaste plek in de UB op (ik zit op een trap waar niemand komt). Ik moet hoofdstuk vier van mijn boek schrijven. Hier wordt het pijnlijk. Ik moet hiervoor namelijk het meest ongemakkelijke moment uit mijn geschiedenis uit de doeken doen. Nog verder dan ik deed met Nieuwsuur, Trouw en Linda.Nieuws. Hey, maar wat moet dat moet. Ik hoop er in de toekomst heel veel anderen mee te helpen.
Ik pak mijn lunch om 16:30 uur. Een broodje. Ik zie er trouwens echt niet uit. Lijkwit, vies haar. Ach ja. F*ck die sh*t. Daarna toog ik mezelf naar Amsterdam waar ik eet bij een heel lief vriendinnetje, die echt de beste vriend ooit heeft. Hij kookt. Ik eet. Ik praat. Ik kijk tv. Ik ga.
En nu ben ik weer in de UB, tot 01:00 uur. Emails beantwoorden. Blogposts online zetten. Tot morgen lieve lezer.
?
Francien & Team Girls Love 2 Run