#47 Dagboek van een marathon loopster
Ik kijk in mijn digitale agenda. Zie dat het 17 november is. Op 28 november loop ik dus de KLM Curaçao Marathon. Ik tel de dagen. Nog 11.
Ik scroll door het WORD-document. De achtergrond is zwart. De letters erop wit. Ik zie dat er 22.903 woorden gevormd zijn. Vier hoofdstukken, hoofdstuk vijf sla ik over. Net als hoofdstuk zes. Hoofdstuk zeven is in de aanbouw. Die laatste staat in mijn geheugen gegrift. Die twee daartussen vragen meer denkwerk van mijn brein dan dat ik op dit moment aankan. Misschien doet het meer pijn dan dat ik toegeven wil. Pijn dat ik moet kijken naar mijn eigen naïviteit. Hoe kan ik ertoe zijn gekomen te denken dat ik met mijn voorgevel de aandacht en uiteindelijk liefde kan krijgen van iemand die mij niet op die manier ziet staan. Hoe? Dat is de vraag ik die ik me constant stel. En wat is er dan precies aan voorafgegaan? Wil ik die gedachtes, digitale gesprekken echt terugzien op het papier dat nu onder mijn handen ligt? Ik weet het niet. Ik wil het niet weten. Althans nu nog niet. En dus schrijf ik verder aan de hoofdstukken die me gemakkelijker afgaan. De hoofdstukken waarin ik mijn eigen successen (her)ontdek.
Voor die twee openstaande hoofdstukken heb ik wijn en een heel goede luisteraar nodig. Die heb ik. Daarop doe ik volgende maand een beroep. Die moet aan mijn gezicht kunnen zien hoe ik me voel over deze passages die absoluut niet mogen ontbreken in mijn boek. Dat gesprek moet opgenomen worden. Zodat ik mezelf kan zien. Zodat ik zelf kan zien wat het met me doet. Zodat ik het kan vervormen naar woorden op mijn digitale papier. Ik tik hard. Keihard. Weer die flow in een blogpost, maar niet in het eigenlijke verhaal. Godver. Hoe kan dit? Ik weet dat als ik zo keihard de toetsen onder mijn vingers indruk het verhaal beter is. Dat er gevoel achter deze woorden zit die jij nu leest.
Ik sprak er gisteren kort met vriendin Jenny over. Die me belde om te vragen waarom de blogpost die ze daarnet las niet onderdeel is van mijn boek? Ik leg haar uit dat het lastiger schrijven is als je niet meer precies weet wat je op dat moment gevoeld hebt. Mijn beste posts zijn die posts die ik schrijf vanuit een gevoel dat ik nu ervaar. NU. Niet die van heel lang geleden. Die zijn vooral pijnlijk. Dat gevoel onder woorden brengen is veel lastiger. Dan de woorden van het hier en nu. Ik wou dat ik rond die tijd een dagboek had bijgehouden. Dat durfde ik toen echter niet. Veel te bang dat iemand mijn geheim ooit zou ontdekken. Wie had toen kunnen denken dat dat precies is wat ik vandaag de dag wel doe. Ja ik heb dagboeken bijgehouden. Heel veel zelfs. Al van jongs af aan, maar precies van die periode niet. Bang om betrapt te worden. Bang om geconfronteerd te worden met mijn grootste fout ooit.
En dan is er een uitvlucht. Voor het eerst in hele lange tijd kan ik me geen fijnere uitvlucht bedenken. Hardlopen. Ik zet mijn laptop aan de kant. Trek mijn kleding aan. En ren. Ik ren dit keer een andere kant op. Ik tast beetje bij beetje de fijne omgeving af waar ik verblijf. Ik denk tijdens mijn run na over het fijne huisje, want dat is het, waar ik verblijf. Het is met liefde verbouwd. Het is een prachtige loft. Ik kom er niet alleen aan schrijven toe. Ik kom er tot rust. Ik sluit me bewust af van de dingen om heen. Ik had vandaag bij drie belangrijke afspraken aanwezig kunnen zijn. Een photo shoot, een afspraak met Rosalie en de uitreiking van de Viva 400 award. Even denk ik na dat het k*t is. Dat ik er niet bij kan zijn. Totdat ik besef dat niemand doodgaat als ik er niet ben. En dat ik helemaal niets mis. Ik loop hier. Vrij te zijn. Na te denken over mijn fijne leven. Ik denk oprecht dat het goed is dat een mens af en toe afstand doet van zijn of haar overvolle agenda. Verblijven in mijn fijne loft in een nog fijnere omgeving is dé oplossing. Althans dat is het voor mij. Ik vind het heerlijk om hier te zijn.
Ik kook zelfs. Ja echt. Daarnet heb ik een hele simpele pittige zuurkool stampot gemaakt. Mijn oma en mama zijn vast heel trots op me. Ik gooi er nog wat kaneel appelmoes om de smaken extra te versterken. Ik eet zelfs twee borden. Ik ben een stampot mens. Maar echt. Ik vind het heerlijk. En nu ga ik zo mijn internet weer afsluiten. Pak ik de glühwein erbij en ga ik verder met schrijven.
Geniet van je avond. Ik spreek je morgen!
?
Francien & Team Girls Love 2 Run
Foto door Joyce Bongers