#5 Girls Love 2 Run Rio

De Spelen… Die maakte ik voor het eerst in mijn leven van dichtbij mee. Een droom die uitkomt. Ik denk niet dat het tot me doordringt dat ik er bij was. Dat deed het de afgelopen week ook niet trouwens.

IMG_9102

Joyce en ik moesten beide wennen aan de hectiek van Rio de Janeiro. Eveneens aan de te overbruggen afstanden. In een villa zitten met 7 meisjes en 1 jongen is niet mals. Het zoeken naar een plek voelt alsof je bent aanbeland in een aflevering van Big Brother. Iedereen heeft zijn of haar eigen mening, persoonlijkheid en randvoorwaarden. Kortom pas op dag 5 van mijn verblijf ben ik op mijn plek.

IMG_8399

Wedstrijden zien we, maar juist ook niet. Omdat de file onze grootste vijand is. Atleten zie ik tijdens bezoekjes aan de adidas Creator Base & Holland Heineken House. Het is op die plekken waar ik zichtbaar tot mijn recht kom.

IMG_4933
Humberto Tan bijt, denk ik. Daarom spreek ik hem niet aan. Naomi van As is indrukwekkend en een hockeymeisje (wie mijn boek heeft gelezen begrijpt wat ik bedoel). Mart Smeets is nog groter dan op tv. Ik ben zo’n fan van hem. Durf hem alleen niets te zeggen als ik hem zie staan. Als je bang bent, durf niets. Als je geen angst kent durf je alles. Daarom is voor ook altijd beter om niet te weten wie ik voor me heb.

Eelco Sintnicolaas raakt me. Op moeten geven vanwege een alom bekende blessure. En dan met mij opgescheept zitten op wat de dag van zijn carrière had moeten worden… Ik ervaarde het als bezonder menselijk. Pijn van een ander verzachten door mezelf te zijn. Wellicht heeft iets geholpen. Eelco am I right?

Dankzij hem kom ik eveneens aan de praat met Lieke Wevers. Het meisje dat te zien was in de Golden Girls reeks van Vogue. Dat knap zevende werd met ‘ons’ land en dat haar zusje ten alle tijden bijstaat en andersom. Ik kom erachter dat ze allemaal mensen zijn. Net als jij en ik!

IMG_9615

En dan mijn lievelings team de 4×400 meters meiden en Susan Kuijken. Ze gingen ervoor. Ze deden niet waarvoor ze kwamen, maar ze waren er. Ze deden ervaring op. Net als ik. Ik zie ze op een podium staan tezamen met Guus Meeuwis. Dit maakt met gelukkig. Dit is de reden waarom ik doe wat ik doe. Dit is waarvoor ik leef.

En dan is er nog Rio zelf. Ik zie niet perse wat ik wil zien. Ik zie net genoeg, maar lijk alles te zien op die ene ochtend waarbij de zon opkomt. Joyce en ik kijken ademloos toe. We maken onszelf er deelgenoot van, met dank aan een reeks foto’s. Foto’s die mijn kleinkinderen (die ik niet heb) te zien krijgen.

IMG_4017

Ik was daar. Ik was erbij toen het gebeurde. Ik was erbij toen de wereld in mijn ogen even stilviel. Ik was erbij met dank aan Ken, Marchel, Marloes, Anouk, Kana, Lisanne, Laura, Sidney en natuurlijk Joyce. Jullie achternamen zijn overbodig. Jullie weten wie jullie zijn. Een droom die is uitgekomen. Het mooiste misschien wel wat ik tot op heden mocht meemaken.

Rio, je hebt me.

?

Riogelink de Joyceiro

Fotografie door Joyce Bongers

Follow my blog with Bloglovin, Facebook Instagram & Twitter

Recent