#59 Dagboek van een marathon loopster
Ik kijk in mijn digitale agenda. Zie dat het 30 november is. GISTEREN liep ik dus de KLM Curaçao Marathon. Dit is mijn raceverslag.
Praatgroepen
In de boeken die ik heb gelezen en de praatgroepen (lees: marathonlopers die niets anders kunnen dan over zichzelf praten) die ik heb bezocht wordt altijd gehamerd op voorbereiding. Een voorbereiding die ik dit jaar grotendeels in de wind heb geslagen. Je wordt aangespoord een brief te schrijven aan de marathon die jou bloed, zweet en tranen heeft gekost. Daarin beschrijf je welke gevolgen deze marathon voor jou en je lichaam heeft gehad.
Brief
In veel opzichten is deze blogpost zo’n brief. Dit is mijn brief aan jou, KLM Curaçao Marathon. Terwijl jij ligt te wachten op mijn terugkomst in 2016. Om te laten weten dat ik beter kan. Ik voel een band tussen ons. Je kunt lullen wat je wilt, maar je maakte het me gisteren ontzettend moeilijk, prettig en pijnlijk. (Deze twee passages zijn herschreven op basis van het mooiste boek dat ooit geschreven is)
Stap voor stap
De woorden die ik nodig heb om je deze brief te schrijven zijn ver te zoeken. Ze liggen zelfs 42.195 kilometer verderop. Bij elke stap die ik zet vind ik een woord.
Mentaal vs. Fysiek
Maanden heb ik Mentaal voorbereid op deze race. ‘Ik geloof dat ik dit kan en daarom kan ik het.’ Fysiek gooide roet in het eten. ‘Je kunt maar één tegelijk doen, niet drie: boek, business, marathon’ Fysiek en Mentaal gaan opzoek naar een gulle middenweg. Echter kent A D H D geen gulle middenweg. Het is altijd alles of niets. De gulle middenweg wordt gevormd door mensen die mij van buitenaf helpen. In dit geval Joyce, Floor en Prestatiecoach Thomas.
Mental breakdown
Op kilometer 26 is Mentaal er klaar mee. Mentaal beroept zich op haar zwijgplicht als Joyce en Floor op haar inpraten. ‘Heb je niet nog een klein beetje energie over Francien?’ Er wordt een antwoord van Mentaal verwacht. Mentaal blijft stil. Denkt na en kiest haar woorden zorgvuldig. ‘Nee, ik kan echt niet meer. Ik heb last van mijn linker bil (hamstring). Ik ben daarnet in een diep gat gestapt.’ LEUGENAAR. Fysiek is wel degelijk in dat gat gestapt, maar het is een feit dat mijn linkerbeen niet sterk genoeg is voor de barre tocht over dit prachteiland. ‘Francien, ga eerst een kwartier rusten. Wil je iets eten? Ik heb krentenbrood of een banaan.’ Probeert Floor. Fysiek wil niet, maar neemt het toch aan. ‘Mag ik de gummibeertjes?’ vraagt Fysiek aan Joyce. Waarna Fysiek Joyce de Spibelt aanreikt, haalt Joyce mijn zakje eruit en strooit ermee in het rond alsof ze zwarte piet is. Net als pepernoten vaak de grond raken, maken mijn gummibeertjes ongewild de fatale klap. Joyce onderneemt nog een reanimatiepoging. Dit mag niet meer baten. Met nog vier gummibeertjes is Mentaal definitief verslagen. ‘Francien, ik heb erger voorbij zien lopen. Ik geloof niet dat je moet stoppen. Niet nu. Dit kun jij gewoon.’ zegt Joyce. Floor geeft bijval. ‘Hier neem nog een stukje banaan. Gaan met die banaan, letterlijk.’
To-do list
Ze hebben geen idee wat ze Fysiek en Mentaal aandoen. Telt mijn eigen mening dan niet? Of is Mentaal gewoon heel gemakkelijk om te praten? Mijn mening telt wel degelijk, alleen hebben ze Mentaal door. Ze weten dat Mentaal verwikkeld is in een kwestie die onoplosbaar lijkt te zijn: stoppen of doorgaan? Joyce en Floor treden op als ware mediators. ‘Francien , je kunt ook gewoon stukken lopen.’ Daar zit wat in als ik Mentaal mag geloven. Mentaal denkt na over het stuk langs de zee. Dat was daarstraks een lang, eenzaam en donker stuk. Misschien wel het een na fijnste stuk van de race. Vanwege de duisternis, zware zeelucht en de klim aan het eind. Dat was daarnet inderdaad fijn. Nu moet Mentaal er niet aan denken. Maar echt niet. Toch houdt Fysiek voet bij stuk. Deze marathon moet toch echt vandaag nog van mijn to-do list afgestreept worden (boek, business, marathon).
Attractie
Fysiek komt bij een rotonde aan en ziet in tegengestelde richting de mensen van de (halve) marathon. Fysiek wordt aangestaard alsof ze een attractie is uit Pony Park Slagharen. Newflash! Fysiek is geen paard, Fysiek rent namelijk niet. Fysiek loopt. Als Fysiek Anna, zeer gewaardeerd crewlid uit Rotterdam tegenkomt, hoort mentaal het woord ‘HELD!’ uit haar mond rollen. ‘Jij bent mijn held!’ antwoordt Mentaal. Fysiek loopt door. Er lijkt geen einde te komen aan de pitty walk. Zelfs als Mentaal zich afwend van haar tegenliggers weten ze haar te vinden. ‘Je bent er bijna!’ hoort Mentaal op rechts. LEUGENAAR. Denkt Mentaal direct.
Left
Mentaal is zo in gedachten verzonken dat ze haar afslag volledig mist. Als Mentaal een grote groep mensen keihard hoor schreeuwen kijkt Fysiek uit nieuwsgierigheid om. Wat is er aan de hand? Naar wie staan die mensen zo te gillen? Mentaal heeft geen idee dat ze haar terugroepen. Fysiek wijst allerlei tegenliggers aan. Om vervolgens te zien dat iedereen Fysiek’s kant op wijst. Wacht, dit gaat om mij. ‘LEEEEEFT. GOOOO LEFT MISS!’ hoort Mentaal. Pas nu begrijpt Mentaal de boodschap. Maakt rechtsomkeer en slaat af. Rondje van de zaak!
Snapchat
Als Fysiek op de zee afloopt denkt Mentaal het rijk voor haar alleen te hebben. Fysiek slaat haar armen uit alsof ze Whitney Houston is en zingt hardop ‘I WANNA RUN TO YOU.’ Dit alles filmt Fysiek via Snapchat. Toch jammer dat er onverwachts vier toeschouwers in beeld komen…
Sauna
Dit klinkt allemaal nog leuk, lief en aardig, maar Mentaal vervloekt de verrekte hitte, volle blaas, en beton benen. Hoe kun je Mentaal dit aandoen KLM Curaçao Marathon? Niemand heeft Mentaal gewaarschuwd voor deze extreme hitte. Niemand. Okay misschien een enkeling. Hoe had Fysiek hier in vredesnaam voor kunnen trainen?! De drukkende hitte waarin Fysiek nu loopt is vergelijkbaar met een sauna. De lucht is vochtig en de temperatuur 27 graden én dat om 07:15 uur in de ochtend. Hot flow yoga is er niets bij, maar echt.
Quick fix
De grip op mijn volle blaas lijkt per direct verdwenen te zijn bij het bereiken van het 30 kilometerpunt. Van een dixie ontbreekt ieder spoor en dat is geen ‘gezeik.’ Straks krijgt Fysiek last van een lekkage probleem en dan is er geen loodgieter in de buurt die het kan oplossen. Ik zie een quick fix op links: de zee. Ook een soort van wc, maar dan groter. Mentaal twijfelt, maar laat deze kans toch aan haar voorbij gaan. Nog 12,195 kilometer tot de finish. Daar wacht een wc.
Justin Bieber
Fysiek beschikt inmiddels over twee beton benen. Whitney Houston’s ‘STEP BY STEP. STONE BY STONE. MILE BY MILE.’ weerklinkt in mijn oren. Mentaal en Fysiek hebben er de kracht niet meer voor. En dus beroepen ze zich op een hulplijn, Prestatiecoach Thomas wordt gebeld. ‘Thomas, ik ben bij kilometer 32, maar ik kan eigenlijk niet meer. Je kent me, wil je me er doorheen praten?’ ‘Je bent nu op Curaçao, toch?’ ‘Ja. Ik kan niet meer. Ik ben aan het lopen.’ ‘Ja maar je gaat niet lopen.’ ‘Francien, dat nieuwe nummer van Justin Bieber, Love Yourself vind je dat een goed nummer? Ook al is het dus gezongen door Justin Bieber’ ‘Ja, dat is echt mijn favoriete nummer.’ ‘Okay.’ ‘Gaan we in april de marathon van Madrid lopen?’ Ik moet er niet aan denken en toch zeg ik ‘Ja goed idee. Ik moet ophangen.’ En druk hem weg.
Ik bel je zomaar even op
‘Joyceeeee, ik ben op kilometer 33.’ Gilt Fysiek door haar headset. ‘Floor en ik staan bovenaan de brug. Hoever ben je dan nog van de brug?’ Hoor ik haar zeggen aan de andere kant van de lijn. ‘Weet ik niet!’ Schreeuw ik terug. Ik heb geen idee waarom Fysiek hier als gillende keukenmeid Curaçao bij elkaar schreeuwt. ‘Wat zie je dan?’ ‘Punda is nog vijf kilometer vanaf hier.’ ‘Runda?’ Nee, dat zegt me niets.’ ‘Ik ben er denk ik over vier kilometer.’ En druk haar weg.
55+ vs. 29+
Fysiek vervolgt haar weg en komt weer uit bij die rotonde van daarstraks. Fysiek heeft geen tegenliggers meer, omdat Fysiek tot de hekkensluiters van de race behoort. Met een gemiddelde leeftijd van 55+ is Fysiek met haar 29 jaar een vreemde eend in de bijt.
(Kruistocht) In spijkerbroek(je)
Mentaal is kapot. Kan zich niet herinneren op welk kilometerpunt de brug ligt. Een volgende hulplijn wordt ingezet. ‘Meneer agent, hoever is het nog tot de brug?’ ‘Hallo Mevrouw, nog zo’n vier kilometer.’ De moed zakt Mentaal in de sportschoenen. Als Mentaal na een kilometer de brug in zicht krijg begint Fysiek aan de klim die 56 meter de hoogte in gaat. Fysiek weet er zowaar een sprint van te maken. Floor sluit zich aan. Joyce is samen met de crew teruggereden naar de finish. Floor gaat me de laatste zes kilometer begeleiden (kruistocht) in spijkerbroek(je).
Sentimenteel
Nu de zon op is blijkt Curaçao vanaf deze hoogte op een waar paradijs. Fysiek wordt er sentimenteel van. Fysiek beseft zich namelijk terdege dat ze hier staat vanwege een hardloopblog dat ze vier jaar geleden begon. Machtig mooi dit.
Dafne Schippers
Joyce is te vinden op kilometer 41 en haakt aan als ze mij en Floor ziet lopen. Uit het niets doemen twee vrouwelijke deelneemsters op. De één heeft haar enkel verstuikt en de ander heeft zo ongeveer de hele weg haar maaginhoud eruit gegooid. Als ze mij zien, zetten ze het op het lopen. Alsin ze willen Fysiek en Mentaal voorblijven. Dat gaat zo maar niet gebeuren. ‘HET IS ALLES OF NIETS.’ Zingen Linda, Roos en Jessica Mentaal toe. Als Fysiek en Mentaal de finish zien gaan ze hen voorbij. Joyce, zelf een sprinter, is verbaasd over mijn eindsprint. Fysiek haalt haar bijna in, maar voor de foto kan dat natuurlijk niet. ‘Dafne Schippers.’ Roept Fysiek naar Joyce. Ze begrijpt direct wat Fysiek bedoelt en zet de eindsprint in (zoals alleen Dafne Schippers én Joyce Bongers dat kunnen). Als de finishboog bereikt is wordt er direct afgeremd. Mispoes! Dit is de finish toch nog niet. Die ligt om de hoek. Weer schreeuwt Fysiek ‘Dafne Schippers.’ Ook Joyce begrijpt het bericht. Floor, Joyce, Fysiek en Mentaal bereiken samen de finish. De zee wacht ons op. Dit is misschien wel de fijnste finish ooit.
Final thoughts
Ik weet niet van je van me denkt. Je verklaart me misschien voor gek. Je vindt me misschien om die reden juist wel te gek. Je haat me. Je vindt me aangekomen. Vragen waarmee ik de afgelopen tijd ook dagelijks aan de haal ging. Maar als ik terugkijk op hetgeen dat ik gisteren deed, dan kan ik enkel zeggen dat ik gelukkig ben. Zelfs zo gelukkig dat ik mensen om me heen hebben die alle eerlijkheid durven te zeggen dat opgeven geen optie is. Enkel omdat ze me beter kennen. Enkel omdat ze weten waarvan ik gemaakt ben. Ik voel me bevoorrecht dat ik je (online) mee op reis kan nemen. Ik voel me bevoorrecht dat jij zo lief bent om me (digitaal) aan te moedigen. Ik sluit af met de woorden dat ik mensen, merken (en mezelf) heb gevonden dit jaar die bij mij horen en passen. Ik wens jou datzelfde toe. Geloof me het komt altijd goed. Ook als het niet goedkomt. Nogmaals mijn dank is groot naar jou die me elke dag bijstond opweg naar deze mooie finish.
De tijd? Ehm iets van 5 uur en 30 minuten. De eerste taak op de to-do list is bij deze afgestreept. Zie ik jou volgend jaar ook hier?
?
Francien
Joyce & Floor
Foto’s door Joyce Bongers