#8 Dagboek van een marathon loopster
Ik kijk in mijn digitale agenda. Zie dat het 9 oktober is. Op 29 november loop ik dus de KLM Curaçao Marathon. Ik tel de dagen. Nog 52.
Ik laat je toch niet in de steek! Afspraken. Ik maak ze. Om ze af te zeggen. Behalve die met jou. Die staat. Die staat zelfs 59 dagen lang.
Ik overzag iets vandaag / vannacht. Ik rende trouwens NIET. Dat gaat morgen gebeuren.
Wat overzag je dan Francien? Ik mocht gisteren voor eerst van mijn leven deelgenoot zijn van de Straatschouwburg. Een intiem gezelschap dat artiesten vraagt op te treden in huiskamersetting. En niet zo maar artiesten. Nee artiesten die gemakkelijk een Tivoli of Paradiso volkrijgen. De mijne kwam uit Portland.
Geschreven vanuit mijn beleving
Het begint met een diner. Gekookt door de hostess. Met tien man eten we een verrukkelijk maal. Tegen de achtergrond een grote woonkeuken. De wijn vloeit rijkelijk. Het gezelschap is anders. Anders dan dat ik gewend ben. Ik moet voor het eerst in lange tijd wennen aan het publiek. Waar het niet gaat om hoeveel volgers je hebt, of waar je werkt. Het gaat er enkel om dat je er fijne gesprekken voert en nieuwe mensen leert kennen.
Tot me gevraagd wordt wat ik dan toch doe (uit pure interesse). Ik voel dat alle aandacht op me gericht is. Ik begin met ‘Ik heb geen universiteit gedaan, zoals jullie allemaal. Ik heb maar ‘gewoon’ HBO gedaan.’ Mijn (zweet)date kijkt me aan. ‘Ze is blogger.’ Valt hij bij. Ik wil onder de tafel verdwijnen. Dat doe ik niet. Ik pak uit gewenning en ongemakkelijkheid mijn Nike verleden erbij en hoe ik samen met hen groot werd. Weer kijkt mijn (zweet)date me niet begrijpend aan. ‘Ze rent en vliegt de wereld over en schrijft daar verhalen over. Merken en bedrijven haken daarop in, omdat ze met haar verhalen mensen aan zich weet te binden.’ Ik zoek naar een uitweg. Die vind ik. ‘Heb je hulp nodig bij het inruimen van de vaatwasser?’ ‘Nee, niet echt.’ Toch besluit ik haar te helpen bij het inpakken van de vaatwasser. Als dat gedaan is, begeef ik me na een rondleiding door het prachtige (studenten)huis naar de zaal (huiskamer) waar het concert plaatsvindt.
In totaal komen er nog eens tien mensen (iedereen mag komen en de concerten zijn gratis. Echter is een donatie gewenst, zodat het fenomeen kan blijven voortbestaan) bij. Dat maakt ons een gezelschap van twintig man. Ik ga zo snel naar binnen, dat ik mijn (zweet)date uit het oog verlies. En kom terecht naast een setje waarvan ik de mannelijk helft ken uit mijn HBO verleden. Ook zij zijn op date. Als mijn (zweet)date de huiskamer als laatste inloopt, zie ik dat hij naar mijn gezicht in het publiek zoekt. Ik heb geen plek voor heb vrijgehouden. De ongemakkelijke blik die we daarop kort uitwisselen laat iets zien van teleurstelling. Oeps. Nu zijn we in een keer niet meer op date. Pijnlijk moment.
Als de artiest begint te spelen, kan ik alleen denken aan hoe nodig ik wel niet naar de wc moet. Mijn skinny jeans (die ik twee jaar geleden kocht na de New York City Marathon) is TE klein en drukt ontzettend op mijn volle blaas. Ik voel me kwetsbaar / breekbaar (en mijn blaas lijkt ook van glas te zijn). De artiest voelt zich zichtbaar kwetsbaar. Je voelt zijn zenuwen. Ik begrijp pas dan dat het misschien wel moeilijker is om voor een kleine zaal te spelen dan voor een groot publiek. Elke steekje dat je laat vallen is zichtbaar voor een ieder die het ziet. Waar ik af en toe (okay best vaak) een taalfoutje laat vallen, laat hij soms een muzieknootje van de toonladder afvallen. Ik veroordeel hem er niet om. Ik vind juist dat dat het echt maakt. De grapjes die hij tusendoor maakt, zorgen ervoor dat sfeer minder gespannen is. Hij is kwetsbaar, maar wij net zo.
Na een uur spelen denk ik dat ik dood ga. Mijn blaas staat op knappen en ik heb geen luier om. Ik moet wel opstaan. Net als ik dat wil doen wordt het laatste nummer aangekondigd. Ik sterf. Gelukkig vinden de wc en ik elkaar ternauwernood als de laatste woorden worden uitgezongen. Wat een opluchting. Ik bedank God op mijn blote knieën. Pas nu (terwijl ik dit schrijf) besef ik me dat het concert en de kwetsbaarheid het concert me raakten.
Hij schrijft en speelt. Ik schrijf en ren. Allebei proberen we anderen te ontroeren en in beweging te brengen. Allebei willen we gehoord worden door de mensen die er toe doen. In mijn geval ben jij dat. Jij doet er toe. Ik spreek je morgen weer.
Geniet van je weekend. Waar ga en hoever ga jij lopen?
?
Francien & Team Girls Love 2 Run
Foto Joyce Bongers