#CROSSTHELINE – DOMINIQUE JANSSEN

Ook deze week interviewen we een reeks van topsporters, presentatoren én acteurs. En allen hebben ze iets in gemeen met mijn grote voorbeeld én crush Usain Bolt! Ze zoeken stuk voor stuk de grenzen van het uiterste op aka #crosstheline gedrag (heb ik trouwens zelf ook een handje van). En juist die mindset zorgt ervoor dat ze verder komen dan ieder ander.

#crosstheline is een manier van denken die jou en mij (zie voorgaande blogpost voor de te gekke winactie) tot het uiterste dwingt als het aankomt op sporten. Usain Bolt geeft samen met PUMA gestalte aan deze mindset. Met zijn houding maakt hij het onmogelijke, mogelijk. Met rasse schrede passen ontmoet hij de finish als eerste. Dit jaar wil werelds snelste man uitgroeien tot een LEVENDE LEGENDE. Door als eerste mens ter wereld onder de 19 seconde te duiken op de 200m. Dit is tot op heden nog geen enkele atleet gelukt. Usain lijkt echter overtuigd te van zijn eigen kunnen.

Usain hoopt jou met zijn #crosstheline verhaal/doel te inspireren om een eigen #crosstheline doel te stellen. En om zijn #crosstheline verhaal kracht bij te zetten heeft hij zelfs de hulp ingeroepen van Dominique Janssen. WIE?!

Dominique Janssen, wie kent haar niet? IK! Een schande, als je het mij vraagt. De hoogste tijd om de rest van NIET VOETBALLEND Nederland bekend te maken met deze knappe krullenbol! Hoe dan? Vraag je je misschien af? Nou, een goed interview begint met het doen van mijn huiswerk. Dus dat doe ik. Terwijl Frankrijk tegen Portugal speelt, duik ik in de (sport)carrière van Dominique Janssen. Die momenteel speelt voor niemand minder dan Arsenal. Ik herhaal, Arsenal! Sterker nog ze maakte op 9 juli 2015 de overstap naar deze prachtclub in London. Een jaar verder, 11 juli om precies te zijn, wordt ze speciaal voor dit interview ingevlogen. Een eer, als je het mij (én Joyce) vraagt. Let the games eh interview begin! 

Dominique, hoe was je vlucht trouwens?
‘Winderig, met dank aan windkracht 7 ofzo! Ik had wel zwetende handjes, maar ik had ook een hele goede piloot.’ zegt ze lachend. ‘Die heeft je veilig aan de grond gebracht. Anders was je hier nu niet geweest.’ zeg ik daarop terug.

Vind je het goed als we eerst even een aantal vragen over je carrière stellen en daarna iets persoonlijker worden?
‘As you wish.’ Zegt ze.   

CARRIÉRE #CROSSTHELINE

Dominique, je startte je voetbalcarrière bij RKsv Wittenhorst. Op je 16de besluit je dispensatie aan te vragen. Wat houdt dat in, en wat betekende dat voor jou?
‘Je mag in principe twee jaar in de B spelen, maar omdat ik een meisje ben mocht ik een extra jaar aanvragen (dispensatie dus). Ik had wel naar de A gekund, maar op dat moment was de A niet de beste keuze. De jongens van de B wel. Daar was ik zeker van speelminuten en had ik goede jongens om me heen om mee te spelen. Ondertussen kwam ik regelmatig uit voor oranje onder 17 waar je met je leeftijdsgenoten tegen de beste leeftijdsgenoten van andere landen speelt.

In datzelfde jaar kreeg ik al een aanbod om bij de vrouwen beloftes van FC Twente te spelen. En ook VVV kwam met een soortgelijk aanbod, alleen ging die laatst genoemde niet veel later failliet. In de winterstop had ik de overstap naar PSV kunnen maken.’ vertelt ze. ‘Maar dat lijkt me niet verkeerd om op je 16^de/17^de zulke aanvragen te krijgen…’ zeg ik. ‘Ik heb meegetraind met FC Twente. Waarna ik een aantal zaken tegenover elkaar zette. Als je de beste wilt worden moet je namelijk alles goed overwegen. Ik wees het uiteindelijk af, omdat ik toch wel het gevoel had dat ik me op dat moment beter kon ontwikkelen tussen de jongens. ‘Hoe oud ben je ook alweer?’ vraag ik. ’21, hoezo?’ antwoordt ze. Wauw, ik wou dat ik al zo wijs was op die leeftijd, denk ik bij mezelf.

Hoe was je overstap naar de Duitste Bundesliga club SGS Essen? Kon dat zo maar? Of werd je gescout?
‘Er kwam een Engels meisjesteam bij ons op trainingskamp. Toen heb ik aan iemand van de clubleiding gevraagd of ik misschien mee mocht spelen bij hun tegenstander. Ze moesten namelijk tegen SGS Essen (onder 17). Waarna ik als gastspeler ook daadwerkelijk mocht meedoen aan de zijde van SGS Essen. Ik heb toen die hele wedstrijd gespeeld en ik scoorde drie keer. Vanaf dat moment heb ik een aantal keren met ze meegespeeld. Toen waren daar dus PSV en SGS Essen die me beide wilden hebben. Waarna ik wederom de plusjes en minnetjes tegen elkaar heb afgewogen en zo ben ik dus bij SGS Essen terecht gekomen. Grappig he?’ Zegt ze, terwijl ze me lachend aankijkt.

Uiteindelijk besloot je na twee seizoenen het heft in eigen hand te nemen. Je positie (centraal achterin) sloot uiteindelijk niet aan bij je ambitie. Kun je daar eens iets meer over vertellen? Hoe kwam je tot die beslissing? En waar vond je dan dat je thuishoorde wat betreft je positie? En wat waren je opties? Zat je toen zonder club?
‘Ik speelde bij de jongens altijd op het middenveld en bij de SGS Essen altijd achterin. Ik wilde gewoon graag op het middenveld spelen. En als middenvelder kun je ook aanvallend meer doen voor je ploeg. Toen de door mij gewenste positie uiteindelijk niet binnen handbereik was heb ik het risico genomen om weg te gaan. Ik had toen nog geen nieuwe club, maar had wel heel veel vertrouwen in mijn eigen kunnen én spelersmakelaar. Ik heb in die twee jaar wel heel veel ervaring op gedaan, want Duitsland heeft een hele pittige competitie. Daar heb ik nu nog steeds profijt van.’ zegt ze vastberaden.

Daarop volgt een mooi WK, waar je je eigen team na een invalbeurt kunt ondersteunen om bij de laatste 16 te eindigen? Hoe was dat voor jou?
‘Een speelster raakte al in de 13^e minuut geblesseerd. Waardoor ik moest warmlopen en dat terwijl ik nog een peperkoekje aan het eten was! Die had ik meegenomen vanuit Nederland. Staat niet op de dopinglijst hoor Francien. Van op de bank zitten krijg je honger. Maar goed ik gooide direct mijn peperkoekje op de grond liep twee keer heen en weer en stond kei zenuwachtig te wachten tot ik het veld in mocht. We stonden op dat moment 1-0 Achter. Het was een hele belangrijke wedstrijd, namelijk de laatste wedstrijd in de eerste groepsfase. Tegen Canada in Canada. Ik bereikte door mijn invalbeurt ook gelijk het door mij gestelde doel, namelijk minuten maken op een WK. Het werd uiteindelijk 1-1, waarmee we een punt pakten en dus doorgingen naar de laatste 16. Tijdens die bewuste wedstrijd zat de trainer van Arsenal op de tribune. Helaas mocht ik de daaropvolgende wedstrijden niet meer spelen, want toen was de speelster waarvoor ik in de plaats kwam weer up and running.’ zegt ze. 

Waarom zijn jullie eigenlijk niet naar RIO gegaan?
‘Tijdens dat bewuste WK vlogen de vier overige gegadigden (Nederland, Zweden, Zwitserland en Noorwegen) er in dezelfde ronde uit. Waardoor er nog niet duidelijk was wie er bij de beste drie van Europa hoorde. Er was op dat moment nog één ticket voor Rio te vergeven. Daarom werd er speciaal voor deze teams een apart toernooi georganiseerd in Nederland. Dat was in maart van dit jaar. Helaas verloren we het toernooi. Als we dat gewonnen hadden, dan had ik samen met het team in Rio gestaan.’ zegt ze zachtjes

‘Moest je huilen?’ vraag ik nieuwsgierig. ‘Ja en dat was precies wat de fotografen wilden zien, waarop ik naar de kleedkamer ben gegaan. Mijn Olympische droom lag aan duigen! De dag erna was ik vrij en liep ik in Horst door het winkelcentrum. Ik wilde vergeten wat er die dag daarvoor gebeurd was. Alleen had juist iedereen die me (her)kende er op dat moment iets over zeggen. Heel lief natuurlijk, maar op die bewuste dag wilde ik gewoon dat ze hun mond hielden.’ zegt ze.

En toen was daar Arsenal! Je kreeg een proefstage aangeboden (wat ging er toen door je heen? Of bleef je daar heel nuchter onder) en wist de staff binnen drie dagen te overtuigen van je kunnen. Hoe voelde dat?
‘Toen we naar het WK gingen had ik nog geen club. Dus ik bleef maar aan mijn zaakwaarneemster vragen hoe het ervoor stond. De zaakwaarneemster belde me toen ik nog in Canada zat. Drie dagen na de afloop van het WK reisde ik in het diepste geheim af naar London. Waar ik drie dagen de kans kreeg om te laten zien wat ik in huis had. Het was echt heel pittig, maar ontzettend gaaf!

Na die drie dagen viel het besluit. Aanstellen of niet? Ze wilden me graag hebben als middenvelder, mijn droompositie. Op hetzelfde moment was er ook een andere club geïnteresseerd en die deed een heel gunstig aanbod. Maar ik speel niet vanwege of om het geld. Ik speel omdat ik van het spelletje houd. Dus toen ik heb mijn hart en hersenen gevolgd. Zodoende werd London mijn nieuwe thuisbasis. Ik kende London niet, maar nam de gok. Dit was de club waarop ik had gewacht. Dan is het nemen van een dergelijk besluit ook gemakkelijker.’ zegt ze (wijs).

Heb je ooit gedacht dat dit tot de mogelijkheden zou behoren? Laat ik het anders verwoorden, is dit een droom die uit is gekomen? Of had je andere ambities voor ogen?
‘Als klein meisje keek ik graag naar voetbal op de televisie. Daardoor wilde ik ook in de Champions League voetballen.’ vertelt ze. Daar was het vrouwenvoetbal al geprofessionaliseerd in vergelijking met Nederland. In 2005 professionaliseerde het vrouwenvoetbal dan ook in Nederland. Er kwam een vrouwelijke variant van de Nederlandse eredivisie. Door de professionaliseringsslagen zowel in binnen- en buitenland wist ik dat er een loopbaan in het vrouwenvoetbal voor me was weggelegd. En dat kwam heel goed uit, want dat was precies wat ik wilde. Maar ik wist ook dat ik er heel hard voor moest werken om het te bereiken. Een dergelijke carrière is slechts voor een enkeling weggelegd…’ vertelt ze.

‘Maar wanneer vond je dan zelf dat je droom daadwerkelijk uitkwam?’ vraag ik. ‘Toen ik mijn eerste wedstrijd voor Arsenal speelde, tegen Liverpool. Het vrouwenvoetbal zat daar enorm in de lift, omdat Engeland als derde was geëindigd op het WK in Canada. Waardoor alle ogen op ons gericht waren. Het zette de sport als het ware op de kaart. Die wedstrijd bereikten we een recordaantal toeschouwers en dat terwijl ons stadion niet eens zo heel groot was.

Ik begon in diezelfde wedstrijd als linksback. Na de eerste helft kwam ik het veld in als controlerende middenvelder. We verloren de wedstrijd, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik was heel erg trots op mezelf. Het was het was voor mij een omslagpunt. Ik wist dat ik het gemaakt had voor mezelf. Dit was het moment waarop alles wat ik tot dan toe had gedaan, maar ook had gelaten op de plek viel.’ vertelt ze.

Met wie deel je die bijzondere momenten?
‘Met mijn familie en mijn twee beste vrienden, Lieke en Davy.’ antwoordt ze.

Hoe is de overstap naar London jou vergaan?
‘Ik ging doen wat ik leuk vond, dat maakte alles makkelijker. Alhoewel ik de afgelopen tijd ook moeilijkere periodes heb gekend. Op zulke momenten mis ik mijn familie. Het leven dat ik naast het veld leid vraagt meer van mij als persoon. Voetballen kan ik, dat weet ik. Alleen het vinden van de perfecte balans tussen mijn carrière en sociale leven blijft een uitdaging.’ vertelt ze. Even voor jou en mijn beeldvorming, Dominique woont samen met drie andere speelsters in een cottage op een half uur rijden van London. Ze eet, slaapt en ademt voetbal.

‘Kijk, het gaat prima als ik op het veld sta of in de gym. Alleen is er meer dan mijn werk. Ik heb laatst bijvoorbeeld vrienden gemaakt met een werknemer van de Vodafonewinkel. Soms wil ik namelijk even geen voetbal… Mijn verantwoordelijkheidsgevoel is groot, waardoor ik mijn keuzes goed afweeg. Alleen wil ik niet altijd verantwoording voelen en dragen. Soms wil ik ook doen waar ik zin in heb, maar mijn carrière staat te allen tijde op nummer één.’ zegt ze.

Neemt niet weg dat ik ook weleens tegen problemen aanloop. Gelukkig kan ik dan(telefonisch) bij mijn moeder terecht, maar bepaalde situaties zijn nou eenmaal moeilijk te begrijpen voor een buitenstaander. Dat maakt leven van een topsporter af en toe ook knaplastig.’ vertelt ze.

In het laatste 2 maanden van dit seizoen moest je vechten voor je plek, gezien de sterke bezetting op jouw positie, wat doet dat met je? Word je daar (on)zeker van?
‘Ik kwam op de bank terecht. Dat deed mentaal echt iets met me. Ik leerde vooral dat ik mentaal sterker moest worden.’ vertelt ze. ‘Verklaar jezelf nader.’ zeg ik nieuwsgierig. ‘Juist als je op de bank terecht komt, moet je je niet laten kennen. De trainer moet altijd op je kunnen rekenen. Ook als je op de bank zit. Juist als je niet speelt moet je aan je trainer laten zien dat je iemand bent waarop men kan bouwen. En als je dan de kans krijgt en (weer) aan spelen toekomt dan moet je laten zien wat je waard bent. Francien, als de weg heel makkelijk is, dan is het verhaal uiteindelijk ook minder leuk.’ zegt ze. Ik vraag me ondertussen af hoe dit (wonder)kind aan al haar wijsheid komt… ‘Ja ik heb talent. Dat weet ik. Alleen moet ik er teringhard voor werken. En zoals ik al aangaf heb ik het naast het voetballen niet altijd even gemakkelijk. Mensen zien alleen het mooie plaatje. Als het goed gaat dan zien ze me staan en als het minder goed gaat dan zie of hoor je ze niet. Ook al is dat pijnlijk, het maakt me mentaal sterker.’ gaat ze verder. 

Wat hoop je te halen uit het aankomende seizoen?
‘Ik wil met Arsenal sowieso Champions League halen en de Continental Cup (Engelse bekertoernooi) winnen!’ antwoordt ze vastberaden. Zojuist heb je dus het #crosstheline doel van Dominique gezien en gelezen.

‘Persoonlijk vind ik dat ik beter moet worden aan de bal. Ik moet er vaker aankomen, dan gaan er goede dingen gebeuren.’ vertelt ze.

In de Arsenal koffer die naast haar staat ligt het boek Mindset. Op basis van dit boek en de voorgaande antwoorden formuleer ik ter plekke de vraag: Is de rol van aanvoerder niet voor jou weggelegd? Aangezien ze hele duidelijke keuzes durft te maken. ‘Ik weet niet of ik perse aanvoerder wil worden. Ik moet eerst mentaal sterker worden. Zodat ik van grotere waarde wordt voor het team. Nu ben ik nog afhankelijk van de gevestigde orde die mij aanstuurt. Soms word ik daar gek van, omdat ik zelf heel goed weet wat ik moet doen. Maar mijn trainter zegt dan altijd over een paar jaar ben jij degene die anderen vertelt wat ze mogen doen in het veld.’

Wat wil je nog meer bereiken in je (voetbal)carrière?
‘Ik wil gewoon zoveel mogelijk prijzen winnen. Ik wil altijd winnen. Ik wil alle wedstrijden spelen.

WK of de Olympische Spelen winnen met je land. Belangrijk zijn voor het land.’ zegt ze. Ik heb hier te maken met een echte doorzetter. Dat bewonder ik enorm in haar. Weten waar je voor komt en het dan nog doen ook.

Wie motiveert/inspireert jouw om telkens het beste in jezelf naar boven te halen als het gaat om sport?
‘Ik probeer vooral mijn eigen drijfveer te zijn. Films kijken waarin dit centraal staat leveren daar een grote bijdrage aan. Ik kijk op tegen medespeelster Casey Stoney. Ze is het perfecte voorbeeld van hoe een atleet moet zijn. Met haar 34 jaar is ze nog steeds topfit.’

Op de weg naar succes is een flinke dosis doorzettingsvermogen onmisbaar, hoe kom je daaraan?
‘Ik heb jongs af aan heel veel getraind. Haar goede vriend Davy (29) speelde hierbij een cruciale rol. Samen trainden we bijna dagelijks. Hij deed er alles aan om mij beter te maken. Hij hielp me zelfs bij het analyseren van wedstrijden. Hij heeft altijd in mij gelooft. Wat mij vertrouwen heeft gegeven in mijn eigen kunnen.’ zegt ze.

Wat is het mooiste dat je tot nu toe bereikt hebt?
‘EK winst onder 19, want niemand had van te voren gedacht dat wij zouden winnen. Zelfs wij als team niet. Onze trainer was er echter van overtuigd dat we zouden winnen en door zijn mindset wisten we ook daadwerkelijk de winst naar ons toe te trekken. Dat vergeet ik nooit meer!’ zegt ze trots.  

Hoe zie je het EK van 2017 (in eigen land) voor je?
‘Ik hoop gewoon dat we daar kunnen verrassen. Dat zou ook heel goed zijn voor het Nederlandse vrouwenvoetbal!’ zegt ze.

PERSONAL

Omschrijf jezelf eens in vijf woorden?
Gedisciplineerd
(Fysiek) Sterk
Perfectionistisch
Doelgericht
Familiemens

Vertel eens iets dat (bijna) niemand over jou weet…
‘Ik dans graag in tha club als ik uitga.’ Zegt ze ietwat beschaamd.

Wat is het grootste verschil tussen Horst en London?
‘Horst is een dorp. London is een metropool. Ik woon trouwens niet in London, maar Shenley en dat is echt niet meer dan een heuvel. Als ik stukje ga fietsen is heenweg prima te doen, maar terugweg is echt de hel.’ zegt ze lachend.

Hoe ziet een doorsnee week in het leven Dominique Janssen eruit (qua training, social life, hobby’s)?
‘Ik train nagenoeg elke dag. Als ik dan toch een dag vrij ben blijf ik graag in bed liggen om te rusten. Ook krijg regelmatig bezoek van familie en vrienden, dan gaan we vaak London in voor sightseeing en om af te schakelen van het voetballen. Je zit teven 24/7 opgescheept met dezelfde mensen. Dus af en toe een andere omgeving en andere mensen om je heen is dan wel prettig.’ zegt ze.

Als ik zeg Usain Bolt, wat zeg jij dan?
‘Pijl snel.’ antwoordt ze nog sneller dan het licht.

Wat zou je zeggen/vragen als hij nu tegenover je had gezeten?
‘Of ik met hem op de foto mag! En ik zou meer willen weten over hoe zijn trainingen er precies uitzien. Daar ben ik eigenlijk wel heel nieuwsgierig naar. Hij is zo’n goede atleet! Ik denk dat ik niet snel uitgepraat raak met hem om die reden.’ zegt ze lachend. 

Wat ga je deze week nog meer doen in Nederland, of ga je vandaag nog terug naar London?
‘Vandaag. Sterker nog ik moet gaan. Mijn vliegtuig vertrekt over twee uur. Het seizoen is in volle gang. In november speel ik pas mijn laatste wedstrijd.’ zegt ze. 

Ga je op nog op vakantie?
‘Ja, ik wil naar Curaçao of Amerika in december.’ zegt ze.

Tot zover het interview met Dominique. Aankomende week gaan we ook in gesprek met aanstormend sprint talent Roos Hop. Stay tuned! 

?

Francien (& Joyce)

Foto’s door Joyce Bongers

Follow my blog with Bloglovin, Facebook Instagram & Twitter

P.S. Wil je weten wat Dominique draagt? Nou komtie dan! Ik ben vooral jaloers op haar PUMA IGNITE Dual, vanwege de colorway! Wat jij? Voor de rest draagt ze een PUMA Running Shirt, PUMA Running Jacket en de PUMA Graphic Tight. De nieuwe IGNITE Running collectie, die vanaf 23 juli verkrijgbaar is op Runnersworld.nl en in store! Dan weet je dat ook meteen.