De prins op zijn witte sportsok

Er was eens, in een stad(sdeel) hier niet al te ver vandaan, een witte sportsok.
Hij was niet zo lang geleden uit een tas gevallen en lag nu op de stoep.

Op de derde verdieping van het pand aan de stoep, woonde een heel mooi meisje. Zwart haar, rode lippen, haar huid zo blank als een onbeschreven blad.Ze woonde in een heel mooi huisje in Amsterdam-West. Haar eigen warm ingerichte plekje, waar ze maar wát trots op was. Ze werkte als Sales Representative voor een grote internationale producent van windturbines. Een technische mannenwereld, waar ze zich fier staande hield.

Het was niet het werk dat ze het allerliefst zou doen. Maar van haar collega’s kreeg ze veel waardering en zo nu en dan lag er een leuk zakenreisje in het verschiet. Uiteindelijk moest ook haar huur gewoon betaald worden en dus stapte ze iedere dag weer op haar fiets naar het grauwe industrieterrein waar het nog-veel-grauwere kantoorpand stond.

Bij haar vrienden dwong Merel veel respect af.
Niet alleen omdat ze, zonder klagen, hard werkte voor een zelf verdiend bestaan; maar vooral vanwege haar gezonde levensstijl. Merel at en dronk gezond en sportte uitzonderlijk veel: boksen, yoga, hardlopen… Met natuurlijk een prachtlijf als resultaat. Zo’n lijf dat iedere jongen in zijn dromen bemind, maar dat maar weinigen daadwerkelijk durven te beminnen. (Dat laatste is eigenlijk best een beetje triest.)

Merel is op dit moment thuis en zal dadelijk naar de sportschool gaan. Ze trekt haar hardloopschoenen vast aan, want nu de sneeuw verdwenen is gaat ze weer lekker rennend.

Tristan is vanochtend gehaast van huis vertrokken. Hij baalde van het prinsesje dat opnieuw naast hem lag. Of beter gezegd: hij baalde van zichzelf.
Ze was gemakkelijk geregeld: een match via Tinder, een paar gedeelde interesses en dus genoeg aanleiding voor een aantal afspraakjes die standaard uitliepen op voldoende bevredigende seks. Niks bijzonders dus.

Het is het eind van de middag en Tristan besluit nog even de sportschool in te duiken. Hij kan wel wat energie gebruiken na zo’n lange werkdag.
Aan de gewichten en op de lopende band hervindt hij zichzelf. Hier is het waar hij het allerdichtst bij zichzelf komt: waar hij zichzelf prijst en waar hij zichzelf vervloekt. Terwijl hij zich opmaakt voor zijn vierde interval ‘rondje’ op de band, wordt zijn aandacht getrokken door het meisje dat zojuist binnen komt gelopen. Zwart haar, rode lippen, haar huid zo blank als een onbeschreven blad. Of nu ja, inmiddels een perzik roze tint.En een prachtlijf… W-O-W. Zo’n lijf dat iedere jongen in zijn dromen bemind, maar dat maar weinigen daadwerkelijk durven te beminnen. Het is niet voor het eerst dat zij hem opvalt.

Het is wél voor het eerst dat hij haar opvalt. Voordat Merel de band naast hem opstapt, kan ze het niet laten hem op zijn bijzondere kledingkeuze te wijzen.“Je hebt maar één sok aan,” lacht ze hem toe.

“Hoi ik ben Tristan” hoort hij zichzelf zeggen, “ik had weer eens haast vanochtend. Toen ik mijn fiets van het slot haalde, moet ik één van mijn sportsokken verloren zijn.”

“Hoi ik ben Merel en ik hoop dat het jouw sportsok is die nu in mijn wasmachine zit.”

… en ze leefden nog lang, gelukkig en sportief.

?

Anouke & GirlsLove2Run Team

PH: Joyce Bongers

Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter

P.S. Durf jij nog in sprookjes te geloven?