Dear team 173,

Dear team 173,

Geen idee!
‘Ja, ik wil wel fietsen door de nacht.’ Na het uitspreken van deze zin, ben ik officieel onderdeel van jullie team. Ik denk niet dat jullie weten wie jullie in huis hebben gehaald… En vice versa. Weet ik veel dat ik te maken heb een bloedfanatiek team dat vanaf moment één extreem serieus is over de winst. ‘Die is van ons, typten jullie bijna in koor in de WhatsApp groep. Side note: ik haat WhatsApp. Ter verduidelijking voor de lezer: ik ben deelgenoot van Nederlands grootste studentensportevenement genaamd de Batavierenrace. 340 Teams, elk bestaande uit 25 boys & girls leggen tezamen 175 kilometer af verdeeld over 25 etappes. Rennend van de Universiteit Nijmegen naar de Universiteit in Enschede.

Vleugels
Die bewuste vrijdagochtend heb ik na een korte nacht vleugels nodig om dit slapeloze weekend te overleven. Mijn vrienden van Red Bull weten me direct te vinden. 48 Blikken rijker zet ik voet aan wa(a)l in Nijmegen.

Google Maps, wat is dat?!
Als etappe leidster van de nachtploeg, is het aan mij de taak om 9 lopers de weg te wijzen, terwijl ik naast ze fiets… ‘Ho stop ho! ik en navigeren? Wil je opzettelijk de weg kwijtraken?!’ Ik krijg een routeboekje in mijn handen gedrukt. Het lijkt wel of Google Maps geen bestaansrecht heeft in dit verhaal. Ik schijt em bijna in mijn tight.

Lippen op de klippen
Wijs, als ik ben sla ik een fietsbroek met zeem erin af. Mijn lippen lopen heus niet maarzo op de klippen. Om klokslag 00:45 uur gaat Sanne voorop. Als een malle legt ze de eerste paar kilometers af. Alsof haar leven eraf vanaf hangt. Ze heeft me nog gewaarschuwd me nog dat ze niet aan de beademing hoeft. Ik krijg mijn twijfels, als we de finish naderen, maar het is all part of the deal. G*dverdomme wat zijn jullie serieus. Ze gaat tot het gaatje.

Bek houden
Ze wordt afgelost door Joost. Wielrenner van origine. De beste man is snel (geïrriteerd). Ook al heb ik mijn praatbundel met 90% teruggebracht. Ieder woord is er één buiten de bundel. Als ik voor de zoveelste keer een team passeer, dat hij met gemak inhaalt en ik de woorden ‘Rechts aanhouden. Universiteitsloper op links’ uitspreek. Rollen de woorden ‘HOUD JE BEK NOU EENS’ uit zijn mond. Kijk, ik fiets hier ook niet (meer) voor mijn lol. Deze woorden komen hard aan. Ik en topsporters gaan over het algemeen niet goed samen. Ik wil zijn reactie snappen, maar ik doe op dat moment enkel waarvoor ik gekomen ben; mijn loper begeleiden. Vanaf dat moment houd ik daarom braaf mijn bek. Deze man is in to win it. Gotta respect that I guess…

Man met zicht
Michiel is de volgende in lijn. Vrolijk rent hij aan me voorbij. Deze jongeman heeft trouwens mijn zicht mogelijk gemaakt. Mijn bril ligt in Amsterdam. Dus mag ik zijn bril op. Bij voorbaat al een held natuurlijk. Hij bereikt moeiteloos het volgende wisselpunt.

Klein maar ontzettend fijn
Juneri is klein van stuk. Weet ik veel dat dit knappe kind kan rennen als een beest. Ik sta netjes op haar te wachten bij het wisselpunt, blijkt ze allang aan me voorbij te zijn gerend. Ik zit notabene op racefiets. Na anderhalve kilometer heb ik haar weer in mijn vizier. Dit natuurtalent loopt gewoon 15 kilometer per uur.

Snel, sneller, snelst
Etappe 5 wordt ingezet door Milan. Pijlsnel loopt hij van me weg. Zonder dat ik het door heb overigens, aangezien ik in de veronderstelling ben dat hij achter me loopt. Ik wacht tevergeefs. Bij kilometer 5.6 haal ik hem pas in. Er gaat een wereld voor me open. Deze man rent 17.6 kilometer per uur! Heuvel op, heuvel af. Zelden ben ik zo onder de indruk.

Ik ben vandaag ZO vrolijk
Marijn is het volgende slachtoffer. De beste man is vrolijk. Hij vraagt of ik een verhaal wil vertellen. Ik weet niet waarom, maar ik deel mijn CV van gehackte races met hem. Totaal niet interessant. Helemaal als je je bedenkt dat ik hem veel beter iets kan vertellen over mijn zweetdate avonturen van de afgelopen paar weken. Maar ja dat is misschien net iets teveel van het goede, aangezien we elkaar niet of nauwelijks kennen. Ik merk dat ik vrolijk word van hem. Ook al heeft hij het zwaar, hij blijft lachen.

Diepgaan
David pakt het stokje (lees: hesje) van Marijn over. ‘Ik wil dat je niet veel praat.’ Okay dat is duidelijk. Die heeft met Joost liggen sparren in de bus. Prima dan houd ik toch gewoon mijn mond denk ik bij mezelf. Indien nodig voorzie ik hem van woorden. Als we worden ingehaald door een regulier team bemerk ik de onderlinge rivaliteit. ‘Die gaat ook niet hard’ wordt er gezegd. Kinderachtig. Ik dacht dat deze race één groot feest zou zijn. Bij nader inzien is dat niet helemaal waar. 500 Meter voor het wisselpunt, keert de maag van David zich om. Hier gaat iemand kotsen. Gelukkig blijft het bij kokhalzen incl. bijpassend geluid. Als je alles geeft moet je diepgaan. Hij doet het. Daar heb ik respect voor.

Stilte voorbij
Zelden heb ik meisjes continue zien versnellen, maar Marleen is zo één. Als ik naast haar kom fietsen zeg ik niets. Bang dat ieder woord er (wederom) één teveel is houd ik me koest. Totdat zij, Godzijdank, zelf de stilte doorbreekt. We voeren hele gesprekken en genieten beide van de stille nacht. Met nog een kilometer te gaan stopt ze met praten. Ze gaat het ervoor. Dit is haar moment. Ik vind het bijzonder hier deelgenoot van te mogen zijn. In stilte begeleid ik haar naar het wisselpunt.

Meten is weten
Daar pakt de laatste man van de nacht etappe het hesje over. Dit betekent tevens dat mijn nachtshift er bijna op zit. Sebastiaan wil op 16 kilometer per uur lopen. ‘Wil je ervoor zorgen dat ik op dit tempo blijf lopen?’ ‘Dat wil ik, alleen heb ik geen horloge om dat me vertelt op welke pace je loopt.’ Gelukkig heeft hij die zelf. Hij kent zijn lichaam en weet me te vertellen dat hij dit tempo moet aanhouden om de finish heelhuids te bereiken. Ik vind het knap. Als we de finish zien, loopt hij van me weg. Hij gaat hard.

Zo vrolijk was ik nooit
Hier worden afgelost door het ochtendteam. Ik sta mijn fiets af en druip af. Ik ben stront sacherijnig. Dat ben ik vrijwel nooit. Ik denk dat etappe twee me nog steeds hoog zit. Als ik de man in kwestie in mijn vizier krijg kook ik van binnen. Ik hou me in en zeg niets. Ik besef me dat dit ook onderdeel van de race is.

Overstap
Ik maak de overstap naar team 28. Binnen dit team ben ik verantwoordelijk voor etappe drie en vier. Ik mag los. Rennend. Maar daar vertel ik je dinsdag meer over.

Bedankt
Team 173, jullie dus, hebben de race uiteindelijk zelfs gewonnen. Congrats! Te gek dat ik onderdeel mocht uitmaken van jullie team. Chris en Naomi, team captains, jullie zijn de bom. 48 Uur blieven ze in touw om dit team te begeleiden naar de winst. Julia lief dat ik mee mocht doen.

Volgend jaar ben ik weer bij, want wat is dit een te gekke race! Jij ook?

?

Francien

Follow my blog with Bloglovin, Facebook Instagram & Twitter

P.S. Joost die foto waarom je om vroeg kun je krijgen, als je het woord ‘sorry’ kunt uitspreken.