Ik ben Susan Kuijken en ik train voor Rio

Vlak voor mijn laatste wedstrijd in de Amerikaanse universiteitscompetitie deelde mijn coach een quote met het team: “Those who think they can and those who think they can’t are both right”.

BELIEVE
15 minuten later stond ik dan met mijn team aan de start van de grootste cross van Amerika. Ik kijk naar links en ik kijk naar rechts. 256 skinny bitches die allemaal denken dat ze in de top 10 kunnen finishen. De eerste kilometer was een all-out sprint voor een goede positie. Ja zelfs degene die uiteindelijk als 256ste is gefinisht, had ergens de hoop dat die hoge klassering erin zat. Naïef zou je het kunnen noemen, maar ik zie het liever als geloof in eigen kunnen. B-E-L-I-E-V-E schreef ik aan het begin van dat seizoen op een briefje, en deed het in mijn spiketas. Dat het die dag ergens verfrommeld en onleesbaar onderin een hoekje van de tas lag maakte niks uit. Ik was allang aangestoken door dat vieze Amerikaanse virus dat ‘optimisme’ heet.

No hesitations
De weg naar de Olympische Spelen is gevuld met ups en downs. Ik heb geleerd om mijn ogen en oren open te houden en van tegenstanders te leren. De Amerikanen, Afrikanen en zelfs de Australiërs hebben me onderweg vele wijze lessen meegegeven. Maar geloven in je eigen plan is ook belangrijk en trouwens de enige manier om ergens 100% voor te gaan. No hesitations. De kunst is balans.

Oud en nieuw? Gewoon donderdag
Tijdens Oud & Nieuw heb ik dit jaar twaalf uur alweer niet gehaald. Om te janken ja, maar goed, het was gewoon weer een donderdag. De dag waarop ik hard train, doorgaans een keertje of 3. De dag waarop ik met op z’n minst een halve marathon en krachttraining in de beentjes meestal rond een uurtje of negen de luikjes sluit. Niet de dag waarop het sociaal gewenst is om je vol te laden met oliebollen en champagne om vervolgens 10 seconden af te tellen totdat het vrijdag is. De volgende ochtend stond ik weer fris en fruitig naast mijn bed voor mijn laatste training op het noordelijk halfrond.

Fly-fishing in Dullstroom, Zuid Afrika
Terwijl half Nederland deze maand kiest voor minder drinken, roken, fastfood en meer sportschool, groente, en family-time streef ik in januari ook naar een betere versie van mezelf. Minder zuurstof en meer focus staat er voor mij op het menu. Om dat een handje te helpen breng ik samen met de Nederlandse draafselectie de hele maand januari in Dullstroom, Zuid Afrika door. Wat?! Nog nooit van gehoord?! Dat is dus gek, want Dullstroom heeft de grootste klokwinkel van het zuidelijk halfrond en is een van de beste fly-fishing bestemmingen in Zuid Afrika. Dus dat.

Minder zuurstof, meer focus
Naast deze niet te missen toeristische attracties is de hoogte ook een belangrijke reden voor veel Europese langeafstandlopers om op deze plek een trainingsstage te beleggen. Op 2.100m hoogte ben je in Dullstroom zelfs bij de kleinste inspanning (lees, trapje op lopen) van gehijg verzekerd. Simpel gezegd zorgt het tekort aan zuurstof in de lucht tijdens de looptrainingen voor de aanmaak van extra rode bloedcellen. En omdat die als je weer terug bent op zeeniveau lekker veel zuurstof naar de spiertjes kunnen transporteren, ga je daar weer heel hard van rennen. Verder worden de spieren en (achilles)pezen natuurlijk dolgelukkig van het warme weer. Oja, en het mooiste aan Dullstroom? Er is geen drol te doen.

High fives in de verloren vallei
Daar liep ik dan vorige week zondag: op een rood zandpad door het heuvelachtige landschap van Dullstroom richting de verloren vallei. Voor me zie ik kilometers ver het pad dat ik volg en een aantal atleten die ik niet meer kon bijbenen, achter me de volgauto met verschillende bidons, hersteldranken en alle atleten die al klaar zijn. Vandaag loop ik niet naar de finish. Een duurloop van 75 minuten staat op het programma en zodra het horloge 1:15.00 aangeeft stap ik in de bezemwagen. Ik ben slechts 10 minuten van mijn koele recovery shake verwijderd, maar met zo’n 160 hoogtemeters in de benen en nog 100 hoogtemeters te gaan, is de verleiding van de zachte autostoel opeens groot.

“Don’t take that back door”, zei mijn Amerikaanse coach altijd tegen degene die de groep niet meer kon bijhouden en wilde opgeven. Nee ik wilde vandaag geen Sjaak Afhaak zijn, en besloot met mijn ogen strak gericht op de rotsachtige ondergrond het branderige gevoel van de ijle lucht en zware benen nog één klimmetje te negeren. De bezemwagen komt een laatste keer voorbij, wat betekent dat er een drinkstop aankomt. In plaats van te stoppen bij het passeren van de bezemwagen, pak ik mijn bidon nog een keer aan en ren door om de 75 minuten vol te maken. In mijn achterhoofd de gedachte dat dit het einde van de eerste volle trainingsweek van 115km in Dullstroom is, met op zondagmiddag alleen eten, slapen, eten slapen in het vooruitzicht. Hoewel ik in Nederland vaak uitkijk naar een vrije middag zodat ik super productief mijn halve to-do-list kan afstrepen, kijk in hier in Zuid Afrika vooral uit naar het niks doen, slapen & herstellen zonder schuldgevoel. Do as they do: weer een stapje dichterbij het racen in de kopgroep met alle Afrikanen. Het horloge piept; 17km en 75minuten volbracht. High-fives in de verloren vallei. Ik ben er klaar mee.

Focus, focus, focus
Als er geen chocola in huis is, kan je het ook niet eten. Als er geen bezemwagen achter je rijdt, kan je ook niet instappen. Natuurlijk word je mentaal sterker van het afslaan van verleidingen, maar op sommige momenten is het beter om de verleiding helemaal weg te halen.

De kracht van een trainingsstage is voor mij niet zozeer de hoogte, de omgeving of de trainingsgroep, maar de 100% focus. Spannend is het niet, vier weken op hoogte, 400-500km draven, moe als je wakker wordt, moe weer naar bed, iedere dag helemaal in het teken van trainen en herstellen. Maar januari is de precies de tijd dat achter de schermen hard gewerkt wordt aan die o zo belangrijke basis voor de rest van het seizoen. Om over 7 maanden te shinen als iedereen wél meekijkt. Hard werken, maar ook hard genieten. Heerlijk leven als topatleet op auto-pilot, zonder iets te hoeven verantwoorden.

En als ik terug in de ‘echte’ wereld dan toch weer zo’n gekke vraag krijg? Ja, ik ben dus Susan Kuijken en ik train voor Rio. En wat nog meer? Ja doei! Ik schrijf voor Girls Love 2 Run. Nou blij?

?

Susan

Follow my blog with Bloglovin, Facebook Instagram & Twitter

P.P.S. Check ook nog even Franciens interview met Susan van een paar maanden terug!

P.P.P.S. Susan is trouwens ook fervent poster op Instagram