Ik word MAMA!

Voor een ieder die zich al tijden afvroeg, is ze nou afgevallen of toch aangekomen? Ik wist het, haar strakke buik op Snapchat was fake en van iemand anders! Ik zie het je denken. Je had het mis. Ik word namelijk mama! Hoe? Dat lees je hieronder.

‘Francien, ben je bekend met Jouw Vrouw, Mijn Vrouw?’ ‘Ja!’ ‘Wil je op auditie komen?’ ‘Auditie?’ ‘Ja, we zijn opzoek naar een geschikte mama blogger en bloggende fitgirl (bij dat woord alleen al krijg ik jeuk aan mijn bilnaad, ik ben geen fitgirl). Die een dag van leven ruilen.’ Ik denk (kort) na. Auditie? Wie zijn er dan nog meer in de race? Onzeker bel ik mijn thuisfront op. ‘Mam, denk je dat ik een goede mama ben voor één dag?’ ‘Francien, daar twijfel ik geen moment aan.’ Ik zelf eigenlijk ook niet, maar ik weet dat mijn omgeving zich regelmatig afvraagt hoe dat gaat als ik ooit kinderen krijg. Even tussen jou en mij, ik heb energie voor tien. Dat houd in dat ik het langer vol kan houden dan een (uitzinnig druk) kind. En ik kan ook nog eens ontzettend goed levelen met kiddo’s. Met dank aan mijn fantasierijke hersenen. En toch durft bijna geen enkele ouder in mijn naaste omgeving een kind aan mij toe te vertrouwen. Best gek, aangezien mijn verantwoordelijkheidsgevoel richting anderen zeer groot is.

Auditie
Ik heb mijn nagels voor de gelegenheid blauw gelakt, daarmee hoop ik mijn nagels (en alles wat daaronder leeft) af te dekken. Ik heb ooit geleerd dat men bij een sollicitatiegesprek eerst kijkt naar je nagels. Dan kan men de mate van verzorgdheid inschatten.’ Ik pak de tram naar Amsterdam Centraal. Ik ben trouwens ruimschoots van tevoren weggegaan. Loop naar de IJ-zijde en wacht op mijn bus. Wat ik wel gek vind, aangezien ik voorheen die buslijn ook wel eens pakte aan de voorzijde van Centraal. Als mijn so called bus voorrijd  weet ik het zeker. Ik sta aan dus aan de verkeerde zijde. Sh*t. Ik ren als een kip zonder kop door de IJ-tunnel naar de voorzijde. Werp al rennend nog een blik op de te dure Victoria Secret slipjes en zie bij dat AKO dat mijn boek er niet (meer) ligt. Tijdens deze sprint verlies ik mijn voor de gelegenheid goed gekapte coupe. Daarvoor terug krijg ik een kroeskop en twee stuks zweetvlekken ter grote van de Vinkeveense Plas. De bus rijdt voor mijn (loop)neus weg. Ik spreek mezelf toe. ‘Rustig blijven. Neem de tijd. Stuur de betreffende personen een bericht waarin je uitlegt dat je later komt.’ Als de bus zich na 12 minuten dan toch echt aandient ben ik de eerste die erin zit. Vluchtig kijk ik op mijn Google Maps bang om de uitstaphalte te missen. Om 09:25 uur kom ik aan op de plek van bestemming. Ik ben gewoon 25 minuten te laat. Dit is heel on-Francien’s, maar echt. Ik heb een ontzettende hekel aan mensen die te laat komen. Dat vind ik respectloos.

Eenmaal binnen word ik ontvangen door Lukas, zelden ontmoet ik een jongen zo ontzettend verzorgd (en dan echt van top tot teen, zelfs zijn bril staat uiterst recht op zijn neus) en welbespraakt. Als hij enkel op vrouwen valt dan weet ik het ook niet meer. Maaike, daarentegen is een producer/project manager die het allemaal al gezien en gedaan heeft. Zo iemand die eigenlijk nergens van onder de indruk lijkt. Ik probeer de perfecte mama uit te hangen. ‘Kun je beschuitfluiten?’ vraagt ze. ‘Nee, maar alles valt te leren nietwaar?’ antwoord ik. Terwijl ik bij mezelf denk, dat is toch juist het hele eiereten van beschuitfluiten dat het nagenoeg onmogelijk is? Aangezien je bek (pardon my French) gortdroog wordt door het beschuit in je mond. Volgende vraag. ‘Pas je weleens op?’ ‘Ja.’ Jok ik. Ik pas weleens op, maar altijd onder toezicht. Dus er is altijd een andere volwassenen aanwezig. Terwijl ik deze job prima alleen aankan.

Ik begin mezelf ondertussen af te vragen of het niet gewoon beter is om mezelf te zijn in plaats van de perfecte mama uit te hangen. ‘Ik ben waarschijnlijk niet de mama die jullie zoeken, maar wel een hele leuke. Met dank aan mijn A D H D. Ik houd het langer uit dan een kind als het aankomt op de onvermoeidbaarheid (dat is geen woord, maar toch).’ Ondertussen probeer ik op geheel professionele wijze een tompoes weg te werken. Wat eigenlijk nooit kan. Aangezien je de boven- noch onderkant met een taartvorkje niet door midden krijgt en dus gebruik ik mijn handen. Waar zijn mijn manieren gebleven? Volgende vraag. ‘Hoe ziet een dag uit het leven van Francien Regelink er eigenlijk uit? Vraagt Maaike, die dit gesprek goed heeft voorbereid. ‘Ontbijten doe ik meestal op de fiets, want daar neem ik niet de tijd voor. Ik cross heel Amsterdam door van de ene naar de andere afspraak. Wandel ook altijd even menig PR-bureau in, aangezien PR-trutten mijn leven altijd lijken te redden als deze ten onder lijkt te gaan aan een kledingcrisis. Tussen de bedrijven door beantwoord ik mails vanaf mijn telefoon. Owja, ik loop vaak vijf tot 10 kilometer voor mijn ontbijt. Gewoon omdat ik al heel vroeg wakker ben. In de namiddag heb ik vaak een PR-event met een sportieve inslag, waarbij ik word afgemat in de nieuwste hippe gym van Amsterdam. Lunchen? Daar kom ik niet altijd aan toe tenzij Joyce, mijn zakenpartner, in de buurt is. Die zorgt er wel voor dat ik op tijd én gezond eet. Meestal is er ook een foto shoot nodig, waarbij Joyce achter de camera staat en ik voor diezelfde camera heen en weer loop. Net zo lang totdat Joyce het perfecte shot heeft.’ Ik zie dat zowel Maaike als Lukas ietwat bedenkelijk kijkt. Ik leg me neer bij mijn ondergang. ‘Je hoort nog van ons.’ Waarna ik het gesprek netjes afsluit en afdruip. Niet mijn sterkste optreden.

‘Francien, je bent als enige voorgesteld aan de klant’ staat er in de mail. Die ik enkele dagen later open. Omdat ik een ontbijtheld op witte sokken ben, heeft Bolletje mij verkozen om eens de tijd te nemen voor het ontbijt. Ik krijg daarbij twee koters, Finn (5) & Charlie (2), onder mijn hoede. Met als grootste tegenstelling dat deze twee boys professionele treuzelaars zijn. Aangezien ik weinig tot geen geduld heb kan dit nog weleens heel interessant worden…

D-Day
Met enkel woorden kan ik jou niet laten zien hoe goed of slecht het moederschap me afgaat. Ik kan je dan eveneens niet laten zien hoe ik mijn Bolletje spelt volkoren ontbijtcracker opeet (dat is inderdaad een mond vol, letterlijk en figuurlijk). Gelukkig hebben we de (bewegende) beelden nog. Nog even voor de duidelijkheid, ik neem hier het leven over van mommy blogger Annemiek en vice virsa.

Omdat ik ook geen idee heb waarom een spelt cracker beter is dan een normale cracker pak ik mijn beste vriendin Google erbij. Een speltkorrel heeft een harde schil… (dit roept heus geen rare associatie bij me op hoor). Als je deze verwijdert blijft er een zachte kern over (again doet me niets) waarmee men brood, pasta én dus crackers kan maken. Diezelfde kern is rijk aan (B-)vitamines en mineralen. Spelt is eveneens rijk aan eiwitten (goed voor het herstel van de spieren na een intensieve workout). Tot zover Google. Ik probeer het met beleg, maar vind de spelt volkoren cracker an sich het lekkerst zonder. Als ik bij het schrijven van deze blogpost aan mijn zweetdate vraag wat ik er het beste over kan schrijven antwoord hij het volgende. ‘Het geeft je een verzadigd gevoel wat er in jouw geval op neerkomt dat je minder snel naar je snoepgoed grijpt. Kortom een goede start van jou dag.’

Trouwens hoe vond je dat ik het deed als mama voor één dag? Zou je je (toekomstige) kind aan mij toevertrouwen? Eerlijk zeggen! 

?

Francien (& Joyce)

Follow my blog with BloglovinFacebook Instagram & Twitter

Recent