Knappe Annemerel
Knappe Annemerel,
Wat zal jij blij zijn als het eindelijk zondag is! Dan is de Nike Women’s race voorbij, een wedstrijd waar ik je al sinds januari enthousiast over aan je kop zeur. Ik moet eerlijk toegeven dat mijn enthousiasme langzaam ruimte maakt voor zenuwen, maar zonder race bibbers is het immers maar gewoon een rondje hardlopen.
Al zeg ik het zelf: ik verdien een schouderklopje als je kijkt naar hoe goed ik ben voorbereid voor de race. Ik heb mijzelf al vaak genoeg bewonderd in de spiegel met mijn shirt aan (volgens mij zit er zelfs al een yoghurtvlek in), heb mijn tight er perfect op afgestemd en heb al mijn race-essentials al in een tas gepropt. Tof haarbandje, extra mascara, deo, schoon shirtje… Want girl, let’s be honest. Het is dan wel een girls only race, je weet nooit of er nog een lekker hapje langs de route staat te juichen (al zal dat wel voor z’n vriendin zijn, maar toch). Denk je dat ik nog iets essentieels vergeten ben?
Ik kijk al een beetje uit naar de startvakzenuwen zaterdag. Ja, ik mag dan al een tijdje meelopen, ook ik heb daar nog last van. Terwijl ik mijn eigen zenuwen de baas probeer te blijven, vind ik het heerlijk om naar de gesprekken om mij heen te luisteren. De twee BFF’s die voor de eerste keer meedoen en elkaar moed inpraten, de running rookie die uit het startvak probeert te ontsnappen maar aan haar shirt wordt teruggetrokken door haar running junkie vriendin… Sta jij zaterdag eigenlijk bij mij in het startvak? Ik sta natuurlijk met mijn grote waffel vooraan. What else is new?!
Ook de route ken ik op mijn duimpje. Wie zegt dat girls geen kaart kunnen lezen, die heeft het goed mis. Ik kan de route inmiddels dromen. Zelfs als ik deze achterstevoren zou moeten rennen, dan zou dat moeiteloos gaan. Ook voor alle verborgen putdeksels, uitstekende stoeptegels en ultra gladde tramsporen ben je bij mij aan het juiste adres. De enige variabele hierin is de (dronken) toerist. De route is niet zo hermetisch afgesloten dat de gemiddelde lolbroek die een lolletje wil trappen, waarschijnlijk onder invloed van het een of ander, ons niet de weg kan versperren. De oplossing? Duwen. Wel van het parcours af zodat je running sisters er geen last van hebben. Hoe ga jij om met blokkades op het parcours?
Er zijn slechts twee zaken die route in de race kunnen gooien. Een is het punt waar ik gretig naar twee bekertjes water (denk te) grijp(en). Een voor Francien, een voor mijn hoofd (dat dan langzaam de kleur en vorm van een tomaat heeft aangenomen). Toch krijg ik het telkens weer voor elkaar limonade in mijn lokken te smijten. Een beetje plakken kan ik wel tegen, maar zul je net zien dat er op zaterdag een grote bijen- of wespentrek over Amsterdam gaat. Ach, misschien kan ik dankzij die kleine rakkers wel mijn eigen PR verbreken. Herinner je mij er aan dat ik mijn elektrische vliegenmepper inpak?
Punt twee waar ik mij toch wel zorgen over maak, is mijn blessure. Mijn been heeft behoorlijk op zijn lazarus gehad in Kaapstad en je kent me: rust nemen komt niet in mijn woordenboek voor. Voor zaterdag was (of is?) mijn doel om mijn snelste tijd ever neer te zetten op de 10 kilometer, maar soms vraag ik mij af of ik de finish wel zal halen. Wie zal mij bemoedigend toetetteren als ik met mijn handen in mijn plakkerige haar(extensions) sta en even niet meer weet hoe ik mijn ene voet voor de andere krijg? Misschien duik ik dan toch maar met die eerder genoemde dronken toerist de kroeg in. Wordt dan wel een bijzonder raceverslag zondag (waarschijnlijk met veel hoofdpijn en aspirine). En mag ik anders op jouw rug als ik het niet meer trek?
Maar Annemerel, kijk jij eigenlijk al uit naar de race? Hoe heb jij je (niet) voorbereid? En wat wordt jouw doel? Ik zie je zaterdag, je kunt mij herkennen aan mijn oranje shirtje.
PH: David Stegenga
?
Francien