Lieve hardloop- schoen,

Ja, brutale mensen hebben de halve wereld. En omdat ik ook wel een een ultra grote waffel kan hebben, zei ik 5 jaar geleden volmondig ‘ja’ tegen mijn eerste hardloopavontuur. Deze uitdaging kwam van een ultra fitte zweetdate, die ik maar al te graag wilde imponeren met mijn niet-bestaande conditie. En dat heb ik geweten ook.

Er waren slechts 4 berichtjes nodig voor de geboorte van mijn eerste zweetdate. In de 13.5 minuut die ik had totdat mijn zweetdate met zijn bolide voor de deur stond om naar het Amsterdamse Bos te crossen, moesten er een paar cruciale besluiten genomen worden. Zo was er de kwestie van de hardlooptight vs joggingbroek: de legging een tikje strak maar wel sportief, de joggingbroek met een onwijze hangkont alsof ik drie dagen lang in mijn broek had gepoept. De tight won van de drollenvanger en werd afgemaakt met een cute topje, een extra likje waterproof mascara, een wolkje deo en mijn oldschool adidasjes (die nu weer helemaal hip zijn) van de middelbare school met een bewonderenswaardige hoeveelheid stof. Ik stond klaar in de startblokken voor mijn eerste echte zweetdate (from hell).

2015_adidas Originals_FW15_Supershell_FW15_Mr_S83358_S83354

In de auto richting het bos had ik praatjes. Of ik kon rennen? Natuurlijk kon ik dat, ik kon toch ook lopen? Dat ik mij daar lelijk in had vergist bleek in de 57 minuten die daar op volgde. Al was hij er niet de persoon voor, ik wist zeker dat hij de route met de meeste obstakels en heuvels had gekozen. De eerste 50 meter slalomde ik nog vrolijk tussen de dagjes mensen en verveelde bejaarden door, maar toen de eerste heuvel in zicht kwam, moest ik letterlijk een toontje lager zingen. Er volgde drie helse kilometers waarin ik rende, sprong, balanceerde en naar lucht hapte. De kolkende zweetrivieren, het nijpende zuurstofgebrek en mijn rood aangelopen hoofd stonden in schril contrast mijn zweetdate, die op wolkjes leek te lopen.

Als ons beginpunt, na wat een eeuwigheid lijkt te zijn, eindelijk in zicht is, plof ik face first met een hoofd zo blauw als een bosbes in het natte, groene gras. Terwijl ik een kriebelende grasspriet uit mijn neus peuter en langzaam weer op adem kom, hoor ik mijn zweetdate luid kuchen. “Uhm, dit was de warming-up. Ga je mee? We hebben nog 2 rondes te gaan.” En daar ging ik, nog 2 rondjes waarin ik aangemoedigd door mijn zweetdate en bewijsdrang bleef rennen, balanceren en opdrukken. En ik haatte elke seconden.

De dagen na mijn zweetdate werden overheersd door martelende spierpijn. Bukken, veters, wc-bezoekjes: ik probeerde ze zoveel mogelijk te vermijden. Naast de pijn van mijn halve handicap, had ik mijzelf een grondig lesje geleerd. Ik had geen conditie en hield niet van sporten, maar dit was ook niet de manier om daar wat aan te doen. Anderen konden mij niet van de bank af pulken, motiveren of kidnappen voor zweetdates. Als ik ooit fit zou (willen) worden, dan zou ik zelf aan de slag moeten. Dan moest dat ‘nee’ stemmetje in mijn hoofd een ‘ja’ worden. En tot die tijd zou ik lekker op de bank blijven zitten, want iets doen dat je haat, dat hou je niet vol.

Twee jaar geleden is het nee-team schoorvoetend overgelopen naar het ja-team. Mijn sportschoolabonnement was een feit, ik rende mijn eerste 5k en vierde mijn blessure met champagne. De diepgewortelde sporthaat steekt nog af en toe de kop op, maar telkens ben ik degene die mijzelf motiveert om van de bank te komen. En geloof mij: dan voelt de voldoening na een work-out zo veel beter dan als iemand anders mij de sportschool in schopt.

?

Tesja (editor Girls Love 2 Run)

Follow my blog with BloglovinFacebook Instagram & Twitter

P.S. Supershell is vanaf 7 augustus verkrijgbaar vanaf €120 in zowel dames- als herenmaten via adidas.nl/supershell, adidas Originals winkels en geselecteerde fashionzaken in Nederland.

Recent