Susan Kuijken: 2 kwalificaties & een giga drive
Supersnelle baan-atlete Susan Kuijken schrijft speciaal voor jou een maandelijkse blog in aanloop naar de Olympische Spelen in Rio. Ze heeft twee kwalificaties in the pocket en een sterkere drive dan ooit om dit tot een belachelijk groot succes te maken. Lees, huiver, en leef met haar mee.
10KM? Appeltje-eitje.
25 rondjes op de baan. Ik had plechtig beloofd nooit aan dit soort geestdodende draverijen mee te doen. Toch stond ik in mei in Californië aan de start van mijn eerste 10km ooit. ‘Niks te verliezen’, zei mijn coach. ‘Je bent in vorm en we gaan gewoon leuk mee doen om te winnen.’
De grootste uitdaging voor een 10km loopster die ooit is omgeschoold vanuit de kortere afstanden, is ontspannen. Juist niet zoals in een 1500m om je plaats in het veld vechten, zonodig ellebogen uitdelen, op scherp staan om bij cruciale tempowisselingen mee te gaan, want owee als je de boot mist. Nee, de 10km is andere koek. Onderweg geen energie verspillen, schouders en armen ontspannen, zo dicht mogelijk tegen de rail aanlopen, je benen het werk laten doen, ademfrequentie laag houden. Het liefst de tel kwijtraken, gewoon links afslaan en rechtdoor rennen, links afslaan, rechtdoor rennen… steeds maar weer totdat je wakker wordt van de bel voor de laatste ronde. Dan sprinten en winnen, appeltje-eitje.
Suzy finally got her shit together
Ik volg de instructies van mijn coach, loop op de automatische piloot in de groep, alles onder controle. Tot mijn verbazing sprint ik in de laatste 200m makkelijk bij de andere meiden weg. En win. En de tijd? 31:31 min. Ik heb onderweg niet op de klok gekeken en kan het niet geloven. Dat is 29 seconden onder de limiet voor de Olympische Spelen – ik ga naar Rio! Suzy fi-na-lly got her shit together.. en de Amerikanen langs de kant dachten het ongetwijfeld met me mee.
Reisje in de tijd
Ok, wacht, dit is te makkelijk zo. Eventjes 3 jaar terug in de tijd.. *rewind geluidje*.. de zomer van 2012. Ik weet nog goed dat ik thuis de trap op liep en bovenaan met diep gezucht een rustpauze moest inlassen voordat ik naar mijn kamer kon doorlopen. Lekkere atleet, met m’n Olympische aspiraties. Ik had meer weg van een kettingroker.
American Dream
Vanaf het begin van mijn hardloopcarrière liep alles eigenlijk op rolletjes. Als junior deed ik het goed in Nederland en snel genoeg ook daarbuiten. Uit de vele scholarship offers die ik kreeg, koos ik weer-technisch Florida State University. Na vier jaar studie sociologie en wedstrijden in de Amerikaanse studentencompetitie (NCAA) had ik mijn studie afgerond en 2 NCAA titels op zak. Ik ondertekende mijn eerste contract met Nike. The American Dream.
Met mijn vriend verhuisde ik naar zijn homeland Australië om daar mijn carrière voort te zetten. Winters daar, zomers in Europa: chasing summer, living the life. Maar blessures gooiden roet in het eten. Linker achillespees, rechtervoet, linkervoet, rechter achillespees. Ik kreeg mijn training maar niet op de rails door alle onderbrekingen.
Uitgeput
Ik werkte een jaar lang aan alle zwakke schakels om zo sterk mogelijk het Olympisch jaar 2012 in te gaan. En met succes: ik voelde me onbreekbaar en robuust. Ik begon als een malle te trainen om tegen alle verwachtingen in toch die enorme inhaalslag te maken. En me voor de Spelen in Londen te plaatsen. Dit keer was het mijn hart dat het niet kon bijbenen. Iedere wedstrijd die ik liep raakte ik verder verwijderd van die ongrijpbare limiet. Ik rustte niet meer uit, raakte langzaamaan overtrained, had alle systemen uitgeput.
Socioloog dan maar?
Daar stond ik dus: bovenaan de trap, met m’n handen op mijn knieeën. Ik had me helmaal kapot getraind. Ik was 26 jaar, miste de Spelen, kreeg geen ondersteuning meer en opeens begonnen mensen zich hardop af te vragen of het misschien niet eens tijd was om iets met die kekke Amerikaanse studie van me te gaan doen.
Rode wijn en chocola
Stoppen? Het was nooit in me opgekomen. Of nouja, misschien wel die ene keer toen ik samen met m’n broertje op de bank de sluitingsceremonie van Londen aan het kijken was. Het was de eerste keer in twee weken dat TV aan stond, mede dankzij het optreden van de Spice Girls die avond. Maar eigenlijk ook omdat ik vond dat ik niet zo kinderachtig moest doen. Klassiek gepaard met rode wijn en chocola, zoals het een falende atleet betaamt… en dan natuurlijk net iets teveel, want als topsporter doe je iets goed of je doet het niet.
Ik was er goed ziek van, van het missen van de Spelen. Ik had er moeten staan, dat wist ik. Maar altijd weer die fucking kink in de kabel, ik kreeg het gewoon niet voor elkaar om heel te blijven. Het roer moest om, nog één kans, met een nieuwe coach en een nieuwe focus.. de 5km.
8ste van de wereld
Als je me die avond op de bank had verteld dat ik het volgende jaar in 13 verschillende landen wedstrijden op het hoogste niveau zou lopen, er 10 zou winnen en uiteindelijk 8ste van de wereld zou worden dan had ik je absoluut voor gek verklaard. Ik wilde het wel geloven, maar kon niet inzien hoe ik de weg daar naartoe zou moeten uitstippelen. Nou, het was heel simpel dus. Goede coaching, hard werken en geloven in wat je doet. Opeens vielen puzzelstukjes op z’n plaats en al na 6 maanden trainen met een nieuwe aanpak merkte ik hoe hard ik kon lopen als ik simpelweg gezond bleef. Dat ik minder dan een jaar na de spelen alsnog de limiet liep was bittersweet, maar vanaf hier ging mijn blik alleen vooruit. Ik wilde meer.
Race tegen de klok
Die zomer eindigde ik bij het WK in Moskou dus als 8ste op de 5000m. Oja, en als eerste Europeaan, ook dat nog. Met deze prestatie was ik helemaal in mijn nopjes, maar wat echt telt zijn natuurlijk de medailles. Met dat plan ging ik de winter in, nouja wintertraining dan, want we doen dus aan zomer in de winter in Oz. Je snapt het wel. Om vervolgens deze ‘winter’ weer met een berg aan pijntjes en onderbrekingen uit te komen. Potdomme, alsnog een race tegen de klok om het EK überhaupt te halen. Ik besloot alleen nog te gaan als ik het gevoel had dat een medaille erin zat.
Er zijn zo een paar momenten in je leven waarop je gelooft dat je iets kan doen, in theorie dan.. maar als het dan gebeurt dat je toch je ogen niet kan geloven. Nou, brons halen op een EK na een jaar vol blessures is dus zo’n moment.
Ultieme voorbereiding?
Dit jaar leek die ultieme voorbereiding zowaar bijna te lukken: trainen als een beest en tegelijkertijd ook nog blessurevrij blijven. De hele winter hielden de achillespezen zich koest, totdat een van de twee toch besloot om vervelend te doen. Twee maanden voor het WK om precies te zijn. Opeens werd mijn schema weer omgegooid van twee keer per dag rennen naar fietsen, ElliptiGO, rehab, fysio, ijsbaden, nog meer gekke oefeningen en slapen met een Strassburg sock. (Ja lieve Google-aars, dat is inderdaad een sok die je voet in een hoek van 90 graden houdt. De hele nacht ja. En gek genoeg went het op een gegeven moment wel.)
Bring on that challenge
The challenge was on! En uiteindelijk bracht ik die uitdaging er na twee maanden letterlijk trainen- eten-slapen-trainen-eten-slapen-repeat-repeat-repeat er puik vanaf met nog een 8ste plaats op de 5km en een 10de plaats op de 10km in Beijing. Het was natuurlijk al een hele prestatie dat ik 50 rondjes in het Vogelnest (Red: het nationale stadion van Peking) in een week had overleefd met alle blaren, bloed op mijn schenen van spikes van m’n tegenstanders en kinesio-tape die m’n lichaam nog net bij elkaar wist te houden. Ook op de klassering was niks aan te merken, maar deep down wist ik.. dit kan beter, dit kan harder. Dat kunstje van top-8 in de wereld hebben we nu wel gezien. Eerste niet-Afrikaanse is niet iets waar ik trots op wil zijn. Ik moet er gewoon tussen lopen. Top-5, maar het liefst gewoon iets om m’n nek.
Lees, huiver, leef met me mee
Via deze maandelijkse blog wil ik jullie meenemen op deze dolle reis die de Olympische voorbereiding heet. Om op dit punt aan te komen heb ik al zoveel obstakels moeten overwinnen. Ik ben gestruikeld, opgestaan, verder gaan rennen om vervolgens weer ergens met m’n kleren te blijven hangen. Maar ik ben blijven rennen, blijven springen, ben nooit omgedraaid. En daarom sta ik hier. Nu aan het begin van een Olympisch jaar. Twee kwalificaties in the pocket en een sterkere drive dan ooit om dit tot een belachelijk groot succes te maken. Lees, huiver, leef met me mee.
?
Susan
PS: Check ook nog even Franciens interview met Susan van een paar maanden terug!
PPS: Susan is trouwens ook fervent poster op Instagram