Susan Kuijken is klaar voor haar race in Rio!

Practice makes perfect, practice makes perfect… 

Ritme
Practice makes perfect, practice makes perfect… deze woorden gaan door mijn hoofd. Mijn longen branden tijdens rondje #15 in mijn 10km lange baantraining op hoogte in Sankt Moritz. Of rondje #17, dat had het ook kunnen zijn, in ieder geval over de helft. Ik ben de tel kwijt en nu alleen maar bezig met ‘overleven’. Race simulatie is een belangrijk onderdeel in de voorbereiding, maar omdat het belastend is doe ik het niet vaak en als ik het doe, moet het meteen goed! 10km staat er vandaag op het programma, 25 rondjes, steeds afwisselend in 74 seconden en 88 seconden. De grootste uitdaging van een 10000m is niet de snelheid, verzuring of tactiek, maar het belangrijkste ingrediënt voor een succesvolle 10000m is: ritme!

Veilig aankomen op 9.600m
Een 10.000m wordt op een toernooi nooit helemaal vlak gelopen. Nu richt ik me in trainingen natuurlijk op inhoud zodat ik 25 rondjes lang hard kan lopen en daarnaast op snelheid, zodat ik de laatste 400m hard kan meesprinten. Maar hoe je bij dat 9.600m punt aankomt is belangrijker dan je topsnelheid, zoals we al in Amsterdam zagen. Om onderweg zoveel mogelijk energie te besparen, moet je oefenen om die tempowisselingen zo goed mogelijk op te vangen, je ritme bewaren terwijl tegenstandsters dat juist proberen te breken.

Langzame ronde
Inmiddels weet ik nog steeds niet welke ronde dit is. Ik weet alleen dat het een langzame ronde is en dat ik op dit punt in de training zelfs moeite heb met het optillen van mijn benen bij 88 seconden tempo. Ik vraag me af of ik het einde van deze training ga redden, maar begrijp meteen dat het geen zin heeft om nu te denken aan hoe zwaar ik het heb. Ik focus op mijn postuur, probeer rechtop te lopen en mijn schouders te ontspannen. Meteen kan ik makkelijker ademhalen. Ik zuig mijn longen vol met ijle berglucht en probeer alle negatieve gedachten in de bocht achter te laten. Comfortable, whilst being uncomfortable. Opeens voel ik weer kracht in mijn pas, terwijl ik Andrew in de verte al klaar zie staan om me door de volgende snelle ronde te hazen.

Opladen
Nog drie rondjes, roept hij terwijl we de volgende versnelling inzetten. Ik reken uit dat dit nog 2 snelle en 1 langzame ronde is; ik ga dit afmaken..en hoe! Weer een 74 seconden, gevolgd door een langzame ronde waarin ik voor het laatst alleen loop. Mentaal laad ik me op voor de allerlaatste 400m van deze monstertraining. Van de coach mag deze hard… 65 seconden als het kan. Of het kan, vraag ik me absoluut niet af. Ik ga het gewoon doen, want straks in Rio moet het ook.

Hel of hemel?
Practice makes perfect. Weer die woorden in mijn hoofd terwijl mijn verzuurde benen zich een weg proberen te banen door deze lactische hel: 200m in 32 seconden. De prachtige vistas van Sankt Moritz verlichten soms de pijn, maar op dit moment zijn we dat trucje al vér gepasseerd. Ik schakel al mijn gedachten uit en zij aan zij sprinten Andrew en ik richting finish; met krachtige passen pers ik het laatste beetje energie uit mijn tenen. Ik duik over de finish, snel mijn handen op de knieën zodat ik niet over mijn eigen benen struikel. 65 seconden, het is gelukt. Ik kan de hele wereld aan.

Pijn is fijn…
Pain fuels the journey. Pijn van verzuring en brandende longen, maar ook pijn van tegenslag en teleurstelling. Sommige atleten verafschuwen het, maar ik omarm het en gebruik het als motivatie om iedere dag weer 100% te kunnen geven. Pijn voedt en versterkt het proces, zowel fysiek als mentaal. Geen steken laten vallen, geen kansen laten liggen en met maar 3 volledige rustdagen in het afgelopen jaar weet ik zeker dat ik mezelf niks kan verwijten. Zodra ik ook maar neig naar te comfortabel zijn, weet ik dat er een schepje bovenop moet. Out of the comfort-zone.

Telefoonboek aka Gouden Gids
Met iedere dag, iedere training, iedere versnelling en iedere zuurstofarme ademhaling schrijf ik weer een pagina in mijn telefoonboek. Het boek is bijna af, alle zware trainingen in de benen en met de reis van Sankt Moritz naar Rio leg ik de laatste hand aan de omslag. Dan is het alleen nog zaak om in Rio heel hard uit te rusten, af en toe door de 326 pagina’s te bladeren en te geloven in het werk dat in de benen zit. Niet door te scheuren zo robuust!

Vrijdag 12 augustus  (MORGEN DUS) om 16:10 Nederlandse tijd mag ik dan eindelijk de binnenkaft op mijn allermooist signeren!

?

Susan

Follow my blog with Bloglovin, Facebook Instagram & Twitter

P.S. Susan is trouwens ook fervent poster op Instagram