She said YES!

Wacht, voordat je deze post leest, moet je wel eerst even de voorgaande post van Susan lezen…!

Hooked
Terwijl ik door de donkere catacomben van het stadion loop kijk ik naar de Nike spikes aan mijn voeten. Ze zijn wit en geven bijna licht in donker. Behalve op de plekken waar bloed zit dan. In de verte zie ik het felle licht van de atletiekbaan, de wave die door de Chinese supporters met perfecte flow wordt uitgevoerd en de camera die aan kabels boven de baan hangt en met hoge snelheid probeert de sprinters in beeld te brengen. Weer kijk ik naar mijn voeten en lach. Bloed, zweet en tranen: helaas heeft die zin door overuse z’n kracht verloren. Maar toch, dat waren wel onmisbare ingrediënten om hier vandaag in deze finale te staan. Mijn derde wedstrijd deze week bij het WK atletiek na een 10000m finale en 5000m series in de verstikkende hitte van Beijing. Ik ben kapot en vraag me af of dit lichaam nog genoeg in zich heeft om nog één keer te presteren. Ik stap de baan op en de wervelwind aan energie die het volle stadion me geeft, neemt alle twijfel weg. Van deze verslaving kom ik nooit meer af.

IMG_9509

Focus
Dan focus. Het is tijd voor mijn laatste versnellingen voor de start. Lichte, maar krachtige passen, zoals ik me in de wedstrijd ook wil voelen. Ik zie geen gezichten, het publiek is nu één geheel. Aan het einde van mijn versnelling zie ik Andrew opeens in het publiek. Ik was niet naar hem op zoek en wist niet waar hij zou zitten, maar onze blikken kruisten. Hij glimlacht en knijpt subtiel in zijn gebalde vuist. In een split second heb ik een gedachte met duizenden beelden. Hoe Andrew voor me uit fietste om me uit de wind te houden tijdens een zware training in Sankt Moritz. Hoe ik mijn herstelshake maak terwijl hij mij ijsbad klaarzet en hoe hij mijn lunch maakt terwijl ik ijs. Hoe hij tijdens mijn eerste zware baantraining na mijn blessure in de laatste ronde ‘the comeback chicken!!’ riep terwijl ik probeerde niet kapot te gaan. Hoe ik zoals iedere ochtend slaperig op mijn buik draai terwijl Andrew mijn achillespees los masseert zodat ik die ochtend kan rennen. Hoe hij op zijn enige vrije ochtenden in het weekend samen met mij om 7u opstond voor die lange monster weekend trainingen. Hoe hij als een Michelin mannetje aangekleed op de elektrische fiets voor m’n ElliptiGO uitreed om me tijdens een crosstraining sessie de berg op te pushen. Hoe hij afkeurend naar mijn hoge hakken keek die zo leuk bij dat jurkje pasten en me vertelde dat ik er met mijn achilles-friendly Nikes ook super sexy uitzag. Hoe hij me na mijn dutje koffie in bed bracht om me het idee te geven dat ik ook de derde training van die dag nog zou kunnen overleven. Hoe hij me een hele lange knuffel gaf na mijn uitschakeling bij het EK in 2010. Hoe hij me met een zorgelijke blik in zijn ogen vertelde dat ik geduld moest hebben tijdens mijn blessure in 2011. Hoe hij me na het missen van Londen verzekerde dat ik er de volgende spelen zou staan. Hoe we samen via Skype huilden na mijn medaille in 2014. Hoe hij me er keer op keer aan herinnerde dat ik de race tegen de klok zou winnen en in Beijing in twee finales zou staan. En nu stond hij daar, 50m bij me vandaan. Het publiek maakt zoveel lawaai dat we niks konden zeggen, maar de blik in zijn ogen en de gebalde vuist hebben al zoveel gezegd. Die avond liep ik de zwaarste en de beste wedstrijd van mijn carrière tot nu toe en werd 8ste in de wereld. Left it all out on the track. En hij was er 12.5 ronde lang, iedere stap bij.

150830-010

Will you marry me?!
Lopende banden zijn eigenlijk niet echt mijn ding. Ik zie de wereld liever aan me voorbij gaan. Maar die ene dag in Florida bijna 9 jaar geleden stond de wereld even stil. Hardlopen heeft ons bij elkaar gebracht, maar geloof me, het heeft ons ook getest en gestrest. Maar met een haat-liefde verhouding zal het altijd onderdeel van ons leven samen zijn. Zoals 11 september toen we samen tijdens mijn laatste duurloopje van het seizoen door Central Park renden of in mijn geval strompelde. Ik was er klaar mee en wilde terug naar het appartement wandelen omdat mijn achillespees al besloten leek te hebben dat het einde seizoen was. Andrew haalde me over om nog één rondje om het reservoir te rennen omdat het uitzicht daar zo mooi is. Ik hobbelde mee. Niet omdat het zo lekker aanvoelde of omdat ik kilometers moest maken, maar omdat ik na zoveel onvergetelijke momenten die ik steeds op Skype probeerde te beschrijven nu eindelijk samen van dit moment wilde genieten. En nee, die veeleisende, verwende prinses-achillespees van me ging dit feestje niet verpesten. Dus daar was ik dan. Doing what I love, with the man I love, in the city I love. Het pad maakte een bocht naar links en opeens was daar de prachtige skyline van Manhattan die in het donkere water van het reservoir reflecteerde. We stopten om even van het uitzicht te genieten, ademloos. Alsof Hollywood dit script geschreven had, barstte ik spontaan los in een monoloog. Hardop begon ik de ups en downs van de afgelopen jaren te overdenken en wat een avontuur dit nu al is geweest; de uitdagingen van het afgelopen jaar en hoe blij ik ben dat ik dit alles met Andrew heb kunnen delen. Hij keek me aan en frutselde iets uit het kleine ritszakje in zijn running shorts, een ring! Dan mooie woorden, natte oogjes en een kus.

IMG_9926

Ze zei ja!
Al hardlopend kwamen we elkaar tegen, reisden de hele wereld over. Negen jaar eerder ontmoetten we elkaar in dit land en nu stonden we hier weer tegenover elkaar, door het hardlopen, maar óók ondanks het hardlopen. It didn’t make us, will never break us. Crappy achillespees of niet, we stonden daar mooi wél… ik heb ja gezegd.

Susan

Foto’s: Erik van Leeuwen

P.S. Vraag je je af hoe het nou is om dagelijks met zo’n gekke atleet samen te wonen? Lees ‘zijn kant’ van het verhaal op junkmiledayz.com

P.P.S. Die avond vierden we onze verloving al wandelend door NYC met Shake Shack burgers, salted caramel shakes & champagne van de convenience store. Gedeeltelijk omdat de jetlag een stokje stak voor een stijf 5-gangen diner bij kaarslicht….maar vooral omdat dit ons idee van romantiek is 🙂

Recent