Terrence Agard, een (ware) HELD op witte (sport)sokken

Mag ik aan jullie voorstellen Terrence Agard, toekomstig deelnemer aan De Spelen van 2020. Terrene Agard.Wie kent hem niet? Noem hem de goedlachse broer van Churandy Martina. Net als Churandy komt hij van datzelfde Caribische eiland en is ook hij razendsnel. Het grootste verschil? De één stond op de Olympische Spelen in Rio en de ander niet..

Naast Terrence, interviewen we ook Zoë Sedney, het zusje van niemand minder dan Naomi Sedney (je weet wel die 4×100 meter loopster die in Rio uitkwam samen met Dafne Schippers. Zoë pakte afgelopen weekend nog twee gouden plakken (1 met 80 m Horden in een geweldige tijd van 11.59 sec. en 1 met 300 m Horden) op de C Spelen! En dat terwijl ze pas 14 is. Kortom zowel Zoë als Terrence zien we in 2020 terug in Tokyo. Maar nu eerst het verhaal van Terrence.

Zweetdate scoren via Tinder…
Een zweetdate dus met Terrence Agard… Ja, we hebben inderdaad net Rio achter de rug, maar ik ben er zeker van dat ik deze lefgozer in de zomer van 2020 aantref in Tokyo. Om aldaar te schitteren op De Spelen. Dat is de hoofdmoot van deze date. Joyce heeft me alleen niets verteld over zijn ‘core’ business… ‘Ik ben uit vorm.’ Is het eerste wat hij tegen me zegt als ik hem zover heb gekregen om t-shirtloos met mij op de foto te gaan. ‘I’ll be the judge of that.’ Zeg ik zachtjes tegen Joyce. ‘Zit je op Tinder, Happn, tell me?!’ zeg ik zijn richting. ‘Tinder, wat is dat?’ krijg ik als antwoord terug. Ik leg het hem uit. Sh*t ik ben erin getrapt. Alsof deze man niet weet wat Tinder is… Ondertussen nemen we diverse bodybuilding poses aan. Hij blijkt een natuurtalent te zijn. ‘Voor de foto is het leuk als je Francien nat maakt.’ zegt Joyce. Ik zeg niets, maar krijg te maken met een interne lachbui. Netjes als hij is, doet hij dit heel voorzichtig. Te voorzichtig als je het mij vraagt. ‘Dat kan harder, beter en meer.’ zeg ik nonchalant. Toch blijft de echte splash uit. ‘Ben je altijd zo netjes?’ vraag ik. ‘Ja, dat heb ik van huis uit meegekregen. Ik heb ontzettend veel ontzag en respect voor vrouwen in mijn nabije omgeving. Daarmee doelend op zijn moeder en zusje. ‘Wacht!’ ik werp een blik op de sporttas die hij heeft meegebracht. Toen hij mij en Joyce daarnet de meegebrachte outfits liet zien, viel het me op dat de schoenen nog netjes in de doorzichtige verpakking zaten en dat zijn kleding waarschijnlijk nieuw moet zijn geweest. ‘Ik ben eruit, die schoenen zijn niet nieuw en de kledingstukken evenmin. Ze zijn al gedragen. Alleen is Terrence er heel zuinig op. ‘Altijd alles netjes opvouwen. Je weet toch.’ zegt hij rustig.

Voorsprong
Tijd voor een sprintje. Ik denk hem met gemak te verslaan. Hij is pas enkele maanden uit de steigers. Hij kan toch nog niet helemaal in vorm zijn…? ‘Je krijgt vijf meter voorsprong. zeg ik. Hij lacht naar me, maar gaat er niet op in. Terrence komt trouwens normaal gesproken uit op de 200 en 400 meter. Voor deze gelegenheid komen we tot 50 meter. De eerste keer laat hij me in de veronderstelling dat ik rete snel ben. ‘Nog een keer en nu voluit!’ zeg ik. Hij zegt wederom niets. Als het startshot weerklinkt sprint hij van me weg. Okay, het moet gezegd worden: hij is in topvorm! Maar daar is wel het één en ander aan vooraf gegaan…

Een (ware) HELD op witte (sport)sokken
Gisteren publiceerde HELDEN Magazine (één van mijn favoriete bladen) zijn verhaal. De rest van het interview is terug te lezen via deze link of in HELDEN Magazine van deze maand. Ik heb ervoor gekozen om een deel van dit interview te gebruiken. Omdat hij hier zelf haarfijn uitlegt wat er op 11 september 2015 precies is voorgevallen.

En toen ging het mis, gruwelijk mis
“Op 11 september 2015 veranderde mijn leven. Ik werd de dag daarvoor wakker op Papendal, pakte mijn telefoon en las een berichtje van de toenmalige vriendin van Churandy Martina. Ze was op 11 september jarig en vroeg of we zin hadden om uit te gaan in Breda om haar verjaardag te vieren. Ik had afgezegd, want mijn goede vriend Liemarvin Bonevacia deed mee aan de Diamond League in Brussel. Ik zou met hem meegaan en die avond bij hem blijven in het hotel. Maar ik was bij Churandy en Hensley Paulina toen ze aan het omkleden waren. Ze zeiden: ‘Ga nou mee, dat is toch gezellig!’ Op Papendal was er niks meer te beleven, het seizoen was afgelopen en alle sporters waren weg. Waarom ook niet, dacht ik.
We reden vanuit Papendal naar Breda en hadden een leuke avond. Om een uur of vier in de ochtend reden we naar huis. Normaal slaap ik nooit in de auto, maar ik was zo moe. Ik zat rechts achterin. Hensley zat naast me, de vriendin van Churandy zat voorin en Churandy reed. We reden op de A50 en waren al redelijk in de buurt van Papendal. Churandy haalde een vrachtwagen in. Hij stuurde naar de ­linkerbaan en keek in zijn achteruitkijkspiegel. Er kwam een auto op hoge snelheid aangereden, dus Churandy stuurde snel terug naar de rechterbaan. Hij stuurde te snel. We knalden vol tegen de vrachtwagen aan, precies aan mijn kant.

Dag Rio, Hallo revalidatie
Hensley en Churandy vertelden me achteraf dat toen ik uit de auto werd gehaald, ik gewoon liep en sprak. Ik heb gevraagd wat we daar deden en waarom we niet naar huis gingen. Mijn hele gezicht zat onder het bloed. Ik ging zitten en begon ineens heel hard te schreeuwen van de pijn. Toen ging ik out. Ik weet niks meer, probeer het me elke dag nog een beetje te herinneren, maar het lukt niet.Ik werd wakker in het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen. De artsen waren net bezig een stellage op mijn hoofd te zetten. ‘Ben jij Terrence Agard?’ vroeg iemand. ‘Je hebt een auto-ongeluk gehad en je hebt je nek gebroken.’ Ze hadden me vastgemaakt aan het bed, ik kon me niet bewegen. Het eerste wat ik dacht was: ik ben verlamd. Ik raakte volledig in ­paniek en viel weer weg. Toen ik wakker werd, kon ik mijn handen bewegen. Dat was een ­opluchting. De artsen kwamen en zeiden dat mijn nekwervel C7 was gebroken. Het eerste wat ik vroeg was of ik nog naar de Olympische Spelen kon. ‘Dat gaat niet gebeuren,’ was het antwoord…

Duizend engeltjes op zijn brede schouder
Ik ging niet naar Rio. Mijn droom viel in duigen. Later kwam pas het besef dat ik duizend engeltjes op mijn schouder heb gehad. Het was logischer ­geweest als ik een dwarslaesie had opgelopen of dood was geweest. De doktoren zeiden dat het ­weinig voorkomt dat iemand zo’n ongeluk overleeft. De anderen zijn niet gewond geraakt. Churandy en Hensley zijn nog even naar het ziekenhuis in Arnhem geweest, maar konden daar snel weer weg.”  Tot zover het stuk uit HELDEN Magazine.

Stellage
‘Ik heb al veel gehoord over dit voorval, maar nooit van hemzelf. Het ging dan vaak niet eens zozeer over de ernst van het ongeval nog het letstel, maar eerder over zijn opmerkelijk snelle herstel. Even voor jou en mijn beeldvorming. Hij zat in zo’n stellage (en niet zo eentje die je koopt bij IKEA) waarbij er vier schroeven in zijn hoofd gedraaid zaten om de nek plus wervels op de plek te houden. En kon niets anders dan rechtop zitten.

Badmeester
“Ik vertrok begin december, zonder stellage, richting Curaçao. Vastberaden de weg terug naar de top te vinden.” En die vind hij, evenals rust en in het gezelschap van zijn familie vecht hij zich een weg terug naar de top. Eenmaal terug in het land van herkomst heeft hij al snel de slag de te pakken. Zwemmen wordt zijn nieuwe (tijdelijke) hobby. De echte progressie blijft in eerste instantie uit. In april is hij klaar voor zijn eerste wedstrijd. ‘HOE DAN?’ Vraag ik. ‘HOE DAN?’ ‘Ik weet waarvan ik gemaakt ben en waartoe ik in staat ben.’ zegt hij vastberaden. ‘Heb je eigenlijk met iemand gepraat over het ongeval, om het verwerken?’ vraag ik nieuwsgierig. ‘Ik heb eenmalig met iemand erover gepraat, maar ik heb dat niet nodig. Ik ben mijn eigen drijfveer.’ zegt hij vol vertrouwen. Ik geloof hem meteen.

Wedstrijdritme
In Florida laat hij voor het eerst weer van zich zien en horen als het op lopen aankomt. Het is dan april. In mei keert hij terug naar Papendal. Met de gedachte zich nog te kwalificeren voor Rio. Het komt zelfs uit op het EK. Ik geloof mijn eigen oren en ogen niet. ‘HOE DAN?’ vraag ik weer. Ik liep mee met het 4×400 meter team. We wisten ons net niet te kwalificeren. Voor het ongeluk liep hij de 400 meter in 45:82 seconden. De Rio limiet ligt op 45:25. Zo dichtbij en toch zover weg. Individueel was het wel gelukt de limiet te lopen. Daar ben ik ben ik van overtuigd. Tenminste als ik niet bij de ongeluk betrokken was geraakt… ‘Je bent 26 toch?’ vraag ik. Hij knikt. ‘Dan zie ik jou in Tokyo 2020. Dat weet ik zeker!’

Mag ik een staande ovatie voor Terrence Aggard?! Je weet wel die vent die in 2020 een gouden plak pakt op de  4x en 400 meter sprint! 

?

Francien (& Joyce)

Follow my blog with Bloglovin, Facebook Instagram & Twitter

Mede mogelijk gemaakt door onze vrienden van Budgetcam.
Foto’s door Joyce Bongers
Terrence draagt de nieuwste adidas collectie, mooi he?