Zweetdate in Paris

Je hebt zweetdates en je hebt zweetdates.

Vorige week ontving ik een geheimzinnig bericht van mijn dan nog stille aanbidder. Of ik hem* wil bezoeken in Parijs. Ik kijk naar mijn agenda en zie dat ik een ‘gaatje’ kan maken. Op de vraag waar ik verblijf laat hij* mij het MGallery Molitor Paris zien. Ik ben per direct om. Op de vraag wat we gaan doen laat hij* mij in het ongewisse.

Even tussen jou en mij, Parijs en ik zijn tot op heden nooit bevriend geraakt. Ik vind het er prachtig, indien ik er de weg zou weten, dé winkels zou kennen én weet wat ik ervan kan verwachten. Telkens is Parijs niet de plek waar ik per direct naar zou terugkeren. We passen niet bij elkaar. Ik heb rust, rechtlijnigheid en duidelijkheid nodig. Parijs is dat precies niet. En toch trekt zijn* voorstel mij aan.

En dus stap ik op woensdagochtend in alle vroegte de Thalys binnen. Ik ben gewapend met Nederlands’ beste PR Dame Britt Hamersma. Die kan in d’r eentje een bouwmarkt runnen als je begrijpt wat ik bedoel. En in Rotterdam stapt mijn OG én Parsienne in wording aka Annemerel op. En in diezelfde trein is ook iemand uit Tel Aviv aanwezig die ons vergezeld, maar hij laat zich pas zien in Parijs. Eenmaal aangekomen op Gare Du Nord stapt (Tel) Aviv het team binnen. Geen onaangename verschijning, MAAR hij is niet waarvoor ik ben gekomen.

In een alleraardigst taxi busje word ik naar de plek van bestemming gebracht. Het hotel blijkt tegenover Paris Saint Germain te liggen. Je weet wel die bekende voetbalclub. Het hotel ontvouwt zich rondom het mooiste buitenzwembad dat ik ooit gezien heb. Vanuit mijn hotelkamer heb ik er strak zicht op. Ik vraag mij af of dé zweetdate deze kamer ook van binnen te zien krijgt. En daarmee ook alle hoeken van diezelfde kamer. Wat voor mij een vraag is, is voor hem* een weet.

Om 17:00 uur betreed ik, gekleed in mijn Kim K. bodycon dress, hét stadion. Kan hij* gelijk zien wat voor vlees hij* in de kuip heeft. Ik word niet veel later verwacht in iets dat lijkt op een kleedkamer. Waar voetbalster Laure Boulleau en voetballer Edinson Cavani mij opwachten. Er wordt mij kort verteld wat ik van hem* kan verwachten. Hij schijnt mooi, afgetraind (licht in dit geval) en reactief te zijn. Dat laatste staat mij wel aan.

En dan is HIJ* daar ineens. Wauw. Wauw. Wauw. Wat een knap (staaltje werk) zak is dat! Waar heeft hij* al die tijd gezeten?! Ik voel mij als Assepoester die plots herenigd wordt met de door haar verloren schoen. Wie de schoen past, moge hem* aan. Hij* past en luistert naar de naam Epic React Flyknit. En dat laatste neemt hij wel heel serieus. Aangezien hij* voornemens is mij door de lucht te laten vliegen…

En zo tokkel ik met hem* aan mijn voeten het prachtige stadion over. Normaal doe/durf ik dit niet, maar hij* geeft mij niet de tijd die ik nodig heb om er over na te denken. Er bestaat in zijn* ogen niet zoiets als angst. Je hebt maar één optie en dat is gaan. #justdoit En wat blijkt? Dat tokkelritje is ook totaal niet eng, maar stel je voor dat ik had getwijfeld en niet was gegaan. Dan had ik echt iets gemist.

Als we die avond tezamen het hotel betreden besluiten we om nooit meer uit elkaar te gaan. Hij* mag mee terug naar Amsterdam. Waar we nog lang en heel gelukkig samen kilometers gaan (vr)eten.

• * En voor de liefhebber heb ik nog wat extra info van hem* gekregen. Voor de Nike React schoenen wordt gebruikgemaakt van een foamtype dat lichter en duurzamer is en meer energieteruggave biedt dan zijn voorgangers. De sneakers zijn uitgebreid getest, over een afstand van ruim 27.000 kilometer. Daardoor is het foam zacht, veerkrachtig en geschikt voor langdurig gebruik.

__________