Not so dear Ingmar,

Not so dear Ingmar,

Ooit maakte ik een foto van mijn tietjes voor jou. Ik was toen 15. Ik was verliefd op jou.

Jij vond het nodig om dit met de hele school te delen en dan heb ik het over de foto. SEXTING (tegenwoordig overigens een strafbaar feit, waarbij de zedenpolitie een belangrijke rol speelt in het voorkomen en opsporen ervan). Door jou wist ik op mijn 15de al: sex sells. Je nam tevens het heft in eigen handen en lichtte drie maanden na dato ook mijn nieuwe boyfriend in. Je liet hem de overigens prachtige (Playboy-waardige) foto zien.

Diezelfde avond vertrek ik met lood in mijn schoenen naar mijn vriend. Hij vraagt me nog een keer of ik het meisje op de foto ben. De foto die sinds vandaag een eigen leven leidt, zowel online als offline. ‘Ik ben het niet.’ ‘Maar dit is toch Godverdomme jouw roze shirt wat ik hier zie?’ ‘Ik ben het wel.’ Hoor ik mezelf zeggen. Een doffe klap volgt. Zijn vuist heeft zojuist een blijvende indruk achtergelaten op de muur. Het woord webcam is vanaf nu taboe. Evenals mijn decolleté.

‘Francien laat je tieten nog eens zien!’ Dat is het enige wat jij en je vrienden naar me schreeuwen. Net als de rest van de school. Een guerrilla-achtige poster campagne duikt uit het niets op. Mijn foto hangt door de hele school. En iedereen weet dankzij jou, MSN, email en deze campagne ook gelijk wie ik ben. Ook ver buiten onze school om.

‘Francien’, zegt mijn mentor, ‘we hebben vernomen dat er een foto in omloop is waar alleen een buik met borsten te zien is. Verder is er een randje van een lichtroze broek te zien en de onderkant van een omhoog geschoven lichtroze shirt. Weet jij hier meer vanaf?’ Ik barst in snikken uit. Dat is mijn antwoord. ‘Wil je dat we je ouders inlichten?’ ‘Nee.’ Wil je praten met een vertrouwenspersoon? ‘Nee.’ Ik sta op en loop terug naar de klas.

Mijn tietjes, want dat waren het, waren in één klap plots beroemd. Deze A-status viel me zwaar Ingmar. Ik wilde niet meer naar school. Niet naar die school in ieder geval. Me ziekmelden behoorde niet tot de mogelijkheden. Mijn ouders mochten dit nooit te weten komen. Ingmar, ook zij lezen nu pas middels deze post wat er toen gebeurd is. Mam, Pap, sorry. Dit was mijn stomste actie ooit. Het spijt me.

Vandaag de dag heb ik mijn beroep gemaakt van hetgeen dat jij al vroeg in mijn zag; een ware internethit. Voorheen als community manager voor het grootste sportmerk van de wereld, nu als gevierd sportblogger. Dit keer niet vanwege mijn mooie borsten (want dat zijn het nu), maar simpelweg door zelf mijn verhalen te verspreiden, daar heb ik jouw ongevraagde diensten niet meer bij nodig. Ik maakte een fout, maar jij eveneens. Ik vergeef het je, maar vergeten doe ik het niet. Ik bedank je. Door jou ben ik niet meer bang om te laten zien wat ik in huis heb. Ik hoop dat jij je lesje hebt geleerd, net als ik dat ook heb gedaan.

PH: Joyce Bongers

Liefs,

Francien

P.S. Ingmar krijg de tering. #ingmarkrijgdetering (TRENDING TOPIC)

P.P.S. Ik maakte er trouwens samen met Nieuwsuur een item over. Kijk maar: http://nos.nl/video/2010016-mijn-borsten-hingen-door-de-hele-school.html