#18 Dagboek van een hardloopster
Geschreven in de ochtend
Het voelt bijna gek om even geen (media)druk van buitenaf te voelen. Ik lijk me volledig te kunnen richten op het blog. Het sporten dat moet ik dus zelf ook weer oppakken. Ik deed de afgelopen dagen drie verwoede pogingen, maar eindigde steeds in bed. Alsin mijn lichaam is lichtelijk uitgeput (en mijn bovenkamer heeft enorm last van A D H D), waardoor het op de raarste momenten moe is. Dus nu heb ik me voorgenomen om as we speak and as you read naar De Workout te gaan. Sporten zorgt er namelijk juist voordat ik uiteindelijk minder moe ben en het maakt mijn lichaam ook weer sterker.
Joyce lijkt het trainen een stuk gemakkelijker af te gaan. Ze traint twee tot drie keer per week in groepsverband. Hier geeft ze een demonstratie krachttraining. Dat kind is sterk jonguh! Moet ook wel als je een sprintster bent. Joyce is trouwens druk met allerlei hele vette fotografie opdrachten. Ik ben daarom ontzettend trots op haar. Veel van haar publicaties zie of ga je terugzien in de Runner’s World. Mag ik even een applausje voor Joyce?
Joyce en ik hebben onze Maybelline New York sport proof make-up ontvangen. Wat doen sporters met make-up vraag je je misschien af? Nou zoals je weet gaan we dus samen met een groep van 30 girls de Halve Marathon van Amsterdam lopen in het najaar. Dit doen we in samenwerking met Glamour en Maybelline New York. Die laatste wil net als ons wel eens weten of waterproof mascara, BB cream en lippenbalsem inderdaad perfect passen bij hardlopende girls. Daarom nemen we alvast de proef op de som. Binnenkort meer hierover! En onze andere medewerkster, hondje Marley, is druk bezig met het leggen van vloeren. Ook dat moet gebeuren. Nietwaar?
Geschreven in de avond
Ik, Francien, heb de afgelopen dagen extreem veel last van mijn A D H D. Dat betekent dat ik zo onrustig ben als de pest en even niet weet waar en hoe ik moet beginnen. Mijn binnenkamer legt geen logische verbanden en blijft onbestuur achter. Wat er dus op neer komt dat ik alleen doe wat er van me gevraagd wordt en het eigen initiatief nagenoeg ontbreekt. Medicatie werkt in dit geval niet, maar verergerd de symptomen. Met als gevolg maximaal uitstel gedrag. De kleinste taken, ik zeg maar wat; een postzegel plakken en de brief op de bus doen zijn zijn de moeilijkste taken van de wereld. Onbegrijpelijk misschien, maar super irritant. Als je goed kijkt naar deze blogpost dan ontbreekt de samenhang. Eigenlijk kan ik dan beter niets plaatsen, dat weet ik ook wel. Maar juist door het wel te doen heb ik nog het idee dat nog iets af tik van mijn extreem lange to-do list met vergelijkebare taken.
Gelukkig krijg ik de aankomende week een beetje hulp van mijn dominante pro-actieve vrienden. Excuses voor het ongemak. Morgen weer een dag.
?
Francien & Team Girls Love 2 Run
Foto’s gemaakt door Joyce Bongers