Doorgaan of opgeven?

Wanneer besluit je tijdens het uitoefenen van je sportieve prestatie om te door te gaan of op te geven?

En op basis waarvan maak je dat besluit?Is dat enkel fysiek bepaald of juist mentaal? Of is het combinatie van beide? Ik besloot me erin te verdiepen aan de hand van literatuur, veldwerk en eigen ervaringen met het oog op de New York City Marathon. Je leest mijn bevindingen hieronder.

Afweging
‘Het is de finale van het wereldkampioenschap triatlon lange afstand in Nice, nog 3.000 meter te gaan en nog maar twee man aan kop: Lothar Leder – een Duitse triatleet – en Hollands glorie Rob Barel. Beide kunnen na een race van bijna zes uur, met vier kilometer zwemmen, 120 kilometer wielrennen en 32 kilometer hardlopen wereldkampioen worden. Beide sporters zijn gesloopt. De spanning is om te snijden, tot er ineens een merkwaardige vraag van Leder komt.

Barel: “We liepen samen aan kop en rond 3.000 meter voor de finishlijn vroeg hij opeens aan mij of ik wist hoeveel het prijzengeld was van plek twee. Hij haalde me kort uit mijn concentratie en ik vroeg me af of dit een valstrik was of dat Lothar stuk zat. Ik wist wat het prijzengeld was en zei hem dat de tweede plaats €15.000 dollar waard was. Toen zei hij tegen mij: ‘Das reicht mir’ (dat is genoeg voor mij). Tegelijkertijd versnelde ik mijn tempo iets. Lothar haakte de eerste keer nog kort aan, maar de tweede keer niet. Ik wist zo een gat te slaan en uiteindelijk werd ik wereldkampioen! Lothar werd tweede en kwam ook heel blij binnen. Hij kwam huppelend over de finish.” – Bron: Grenzen Verleggen, geschreven door Rick Lahaye & Thomas Waanders

Is tweede worden een keuze?
Thomas de onderzoeker / schrijver in / van dit boek legt het verhaal zoals hierboven beschreven  staat voor aan Tim Noakes (een Zuid-Afrikaanse wetenschapper, en een emeritusprofessor op de afdeling Oefenkunde en Sportgeneeskunde aan de Universiteit van Kaapstad . Hij is lid van de National Research Foundation van Zuid-Afrika , die hem als een van hun hoogst gewaardeerde leden noemt. Hij heeft meer dan 70 marathons en ultramarathons gelopen). Noakes zei er het volgende over: ‘Lothar rationaliseerde het voor zichzelf om tweede te worden. Als je bewust iets zegt, dan zet dit het onbewuste in gang. Dus als Lothar communiceert dat tweede worden goed genoeg is – en de tijd is gekomen om de eerste en tweede plek te verdelen in een race – dan zal hij het accepteren en genoegen nemen met de tweede plek. Zijn ongemak na afloop van een race zal bevestigen dat hij zijn best heeft gedaan, maar dat hij simpelweg gewoon te moe was.”

Bewust versus onbewust
Toen ik dit las begon ik mij te beseffen dat Leder wellicht een bewuste afweging maakte om het onbewuste in gang te mogen zetten van zichzelf. Aangezien je hersenen de spiervezels om de beweging uit te voeren aansturen. Het brengt me ook terug naar mijn eigen race in Kaapstad waarbij ik op kilometer 55 – 1 kilometer voor de finish – besloot op te geven. Ik liep wel door, maar liet bewust los dat ik het niet binnen de gestelde zeven uur zou halen. En ook al wist ik dat er veel van afhing. Ik heb voor mezelf gerechtvaardigd dat het okay is om het niet te halen. Om op die manier de teleurstelling goed te praten. Ik gooide het uiteindelijk op mijn fysieke gesteldheid, omdat ik de maanden voorafgaand aan deze race niet voldoende kon trainen door blessureleed. En natuurlijk heeft dat een rol gespeeld, maar het was niet de hoofdreden. Ik stopte omdat ik het mentaal niet dacht te gaan halen. En daarmee gaf ik op.

Ondertussen niet veel verderop in datzelfde boek kom ik nog iets tegen wat me al wekenlang bezighoudt.

Kosten-baten analyse
‘Dr. Dimitri van der Linden – onderzoeker op het gebied van mentale vermoeidheid – beweert dat mensen bij het nemen van een besluit om door te gaan of te stoppen een kosten-baten analyse maken (Van der Linden, 2011). Dus mensen kijken of de kosten van het investeren van energie voldoende opwegen tegen de voordelen van doorgaan. Zelfs bij kleine beslissingen, zoals het gebruik van de deleteknop of backspace om te bepalen hoe een woord het beste gewist kan worden, maken mensen een kosten-baten analyse (Dix et al,. 1993) Als de kosten hoger zijn dan de baten is er een sterke motivatie bij mensen om te stoppen met de benodigde inspanning. Van der Linden geeft aan dat vermoeidheid – in ieder geval bij mentale taken – gezien kan worden als een ‘stop emotie’. Tergelijkertijd is het interessant om op te merken dat vermoeidheid relatief is. Als baten immers hoger zijn dan de kosten, dan is iemand niet uitgeput en wordt er doorgezet.’

Mijn eigen ervaring
En met die gedachte liep ik vanochtend mijn duurloop. Ik liep ontzettend soepel en pijnvrij. Ik wist dat ik goed was uitgerust, omdat de afgelopen week qua training rustig verliep en ik wist dat ik goed en gevarieerd had gegeten. Dat maakte dat ik mentaal al sterker van start ging. Ik koos er ook bewust voor om eerst heel veel rondjes om dezelfde plas te lopen, omdat ik dan niet hoefde na te denken over de route. Iets wat ik mentaal ook altijd best wel een gedoe vind. Pas toen ik de rondjes zat begon te worden durfde ik van het pad af te wijken. Met als doel een supermarkt te vinden voor een blikje Coca-Cola én een banaan. Ik mocht hier in totaal tien minuten over doen. Daarna moest ik het weer oppakken. En aangezien stilstand vaak opstartproblemen geeft probeerde ik zo bewust mogelijk om te gaan met de tijd en er voor te zorgen dat ik warm genoeg bleef. Pas toen ik dichter in de buurt kwam van mijn beoogde doel een sub vier lopen, begon ik te twijfelen aan mijn eigen kunnen. Ik maakte bewust het besluit om niet de strijd aan te gaan om in iets minder dan acht minuten anderhalve kilometer te lopen. Want stel dat ik niet zou halen, dan zou ik falen voor mezelf. Terwijl ik de kilometers ervoor wel heel fijn liep. De afweging om te falen en teleurgesteld te raken (de kosten) waren groter dan de baten om een screenshot te plaatsen op Instagram waarop stond dat ik het onder de vier uur zou kunnen. En dus besloot ik op te geven. Het screenshot van de 40.54 kilometer is er. De teleurstelling niet. Maar mentaal heb ik dus verloren van mezelf. Gelukkig heb ik nog 41 dagen te gaan om juist dit onder de mentale knie te krijgen.

Ik ben benieuwd hoe jij dit ervaart of mee dealt tijdens je races. Dus laat het me weten in de comments.

Liefs,

Francien (& Joyce)

Ps. In samenwerking met Runnersworld.

Recent