2 Manon | Posbankloop

Soms heb je een run in je agenda staan waar je al maanden naar uitkijkt. Bij mij was dat de Posbankloop van afgelopen zondag. Vorige jaar heb ik hem voor het eerst gelopen en tot nog toe is het de mooiste en meest uitdagende run die ik ooit gedaan heb. Mooiste omdat de Posbank een stukje Ardennen in Nederland is en uitdagend doordat het gehele parcours bestaat uit klimmen en afdalen.

Mijn voorbereiding was niet echt fantastisch. Ik heb wel heel veel gesport, maar weinig lange afstanden gerend. Na m’n blessure aan het begin van dit jaar heb ik nog steeds moeite om m’n vorm van vorig jaar terug te vinden. Toen was ik topfit en vloog ik zo’n beetje over het asfalt.  Toch had ik er veel vertrouwen in dat het lekker zou gaan.

Ready, set, go
Terwijl Francien & Fieke in Berlijn waren stond ik samen met m’n renbuddy vol vertrouwen in het startvak. Ik was goed uitgerust, had  heel profi een pastasalade gegeten en het weer was fantastisch. Bring it on! Het startsein klinkt…gaan! Al na honderd meter krijg ik last van m’n maag. Het is de pastasalade, shit! Ik probeer rustig te ademen, maar het voelt super kl*te. M’n playlist vind ik ineens ook niet meer lekker klinken… En omdat ik m’n renbuddy wil bijhouden ga ik met 04:35 ook nog eens veel te snel van start. Ik geef mezelf op m’n donder: doe rustig aan! Negeer het gevoel in je maag! You can do it! Na de eerste – vals platte – vier kilometer ben ik al best moe en dan moet het zware deel nog beginnen. De moed begint me een beetje in de schoenen te zakken en de pasta ligt zo zwaar op m’n maag dat ik het gevoel heb te moeten overgeven.

De Muur
Het echte klimmen begint. Ik baal dat ik er niet lekker in zit, want ik had juist zo’n zin om te knallen. Tegelijkertijd geniet ik onwijs van de prachtige omgeving. Ik probeer het te gebruiken als afleiding van alle negatieve gedachtes die door m’n hoofd gaan. Overal langs de route staan enthousiaste mensen die me net dat beetje extra energie geven dat ik nodig heb. Ik heb dorst, maar er komt maar geen drinkkraampje… Wel een kraam met sponzen. Ik pak er een aan en knijp hem uit over m’n hoofd. Heerlijk! Ondertussen bikkel ik door en worden de heuvels afgewisseld met keiharde afdalingen. Nog steeds last van m’n maag en m’n benen zijn moe. We zitten op ongeveer 12 kilometer en ik weet dat er nog één zware klim aan komt, de Muur. Save the best for last zeg maar. Vlak voordat de klim begint is er eindelijk een drinkpost. Thank god! Omdat ik niet kan drinken en rennen tegelijk loop ik normaal altijd door bij een drinkpost. Maar deze keer niet. Ik gebruik het als excuus om even te kunnen stoppen en stiekem doe ik veel langer over m’n bekertje water dan nodig is. Als m’n bekertje leeg is moet ik toch echt weer in de versnelling, De Muur bedwingen. Voor m’n gevoel ren ik bijna stapvoets de berg op en er lijkt geen einde aan te komen. De meters kruipen letterlijk voorbij, niet normaal! Net als ik denk het niet meer vol te houden ben ik op de top en is het daarna alleen maar bergafwaarts. Nog hijgend van de klim begin ik als een malle te rennen. Tijd inhalen! Ik zoef iedereen voorbij, nog maar drie kilometer.

Finish
Die laatste kilometers heb ik op de automatische piloot gelopen. Geen last meer van m’n maag, alle negatieve gedachtes waren ineens verdwenen en het leek wel alsof een nieuwe stoot energie had gekregen. Toch leken die laatste kilometers eindeloos te duren. Ik ben nog nooit zo blij geweest de finish te zien! Normaal sprint ik de laatste 500 meter, maar dat zat er deze keer echt niet in. Ik ren met m’n laatste krachten over de finish, I made it! En wat denk je? Ik was drie minuten sneller dan vorig jaar. Dat had ik echt niet verwacht, heel bizar!

Voor alles is er een eerste keer en dit was mijn eerste run ever waarbij ik echt diep heb moeten gaan. Ik heb moeten vechten tegen het stemmetje in m’n hoofd en tegen m’n benen die eigenlijk niet meer wilden. Als je dan toch door bikkelt en je haalt de finish gaat er zo’n onbeschrijfelijk goed gevoel door je heen. Ik was zo trots een runner te zijn en ik kan niet wachten tot ik weer ergens in het startvak sta 🙂

Heb jij ook meegelopen? En wat was jouw zwaarste run ooit?

?

Manon

Je kan me volgen op Twitter en Instagram (username: manonruns)