2 NYC | crybaby

Om maar even met de deur in huis te vallen: I did it! Ik heb de marathon van NYC gewoon uitgelopen. In 4.30 dus geen NY Times voor mij. (Edit: TOCH WEL!!!) En ik kan nu alvast verklappen dat dat niet zo gewoon was, laat staan makkelijk…

Early! 
Om 4.45 gaat onze wekker. De mensen die mij een beetje kennen weten hoeveel ik hou van vroeg opstaan. Top tijd dus;) Gelukkig ging de wintertijd in New York vannacht pas in en heb ik in ieder geval een uurtje extra. We kleden ons snel om, pakken alles in en vertrekken naar Staten Island. Hoe het ons daar verging heb je al in Franciens verslag kunnen lezen. Ik wil daar alleen nog even aan toevoegen: HET IS KOUD! En: 6 vuilniszakken (geen grap) maken een heleboel goed.

Let’s go! 
Frans start veel eerder dan ik, maar ik word goed opgevangen door surrogaat ouder Matthieu;) Als mijn starttijd dan toch aanbreekt, snel ik naar het startvak. Nog altijd gehuld in 6 vuilniszakken kletst ik met een aantal doorgewinterde renners die me verzekeren dat het ‘leuk’ gaat worden. Dan klinkt het startkanon. Here we go!!

First few miles
De race begint op de brug van Staten Island naar Brooklyn. Wat een hels begin. IJswinden en kkkkou. Maar zodra ik de brug afkom valt alle stress van me af. Overal staan mensen langs de kant. Iedereen is enthousiast. De naam die op mijn t-shirt staat wordt steeds geroepen: Fykie, Fiekie, Vikkie, GOGOGo. De lach verdwijnt niet van mn gezicht. Het is zo mooi als totale vreemden jou willen supporten. Sport is toch gewoon pure liefde. Tranen staan in m’n ogen

AUW!
Na een kleine 5 mijl moet ik echt mega nodig plassen. Ik vind een dixie en schiet naar binnen. Het is mijn snelste en meest verlichtende plas ooit. Ik kan weer verder. Lekker rustig aan, volgens het schema dat ik van internet af had geplukt. Het eerste stuk gaat verrassend goed. Ik geniet en heb een lekker tempo, begin zelfs stiekem te rekenen. Totdat ik mijl 13 bereik. De helft. Ongeveer hier begint ook de helse klim over de Queensburough Bridge. Een verschrikking. Ook al is het uitzicht nog zo mooi, ik zie het niet. Ik besluit om m’n beide oortjes in te doen en even te focussen op mezelf.

Why!
Als ik eenmaal de brug af ben staat er een enorme mensenmassa op me te wachten. Kippenvel! Wat een energie. Hier ergens verwacht ik ook 2 vrienden te zien en ik kan ze gebruiken, want ik heb het zwaaaar! Achter de hekken staat helaas 6 rijen dik mensen, er is geen doorkomen aan. Ik moet het dus helaas zonder mijn vrienden mét Vitamine Water doen:( Het stuk dat volgt is een verschrikking. First Avenue. 1 lange weg waar ik ongeveer 6 km overheen loop vol met verschrikkelijke heuvels. Ik vraag me meerdere keren af: WAAROM DOE IK DIT!!! Het doet letterlijk pijn.

I can do this
Maar gelukkig komt aan alle ellende een einde. Als ik eenmaal de Bronx in loop, waar ik de 20 mijl aantik, begin ik me weer een beetje menselijk te voelen. Nog maar 6 mijl te gaan, Fiek! Ik kan dit! We lopen Manhattan weer in. Nu weet ik: over niet al te lange tijd zie ik Central Park! Ik moet ondertussen wel echt korte drinkpauzes inlassen. Gewoon 30 seconden lopen en iets eten en drinken. En ook al wordt het starten steeds moeilijker en moeilijker. Ik zet door! Als ik Central Park binnenloop doet letterlijk elke spier in mijn lijf pijn. Maar ik laat me niet stoppen. Ik ben er GVD bijna! Nog maar 3 mijl!!! Ook hier verwacht ik weer mijn vrienden, maar ook hier staan duizenden mensen langs de lijn. Het zit er niet in… Jammer, maar ik ben nu zo dichtbij, ik kan het bijna zien!

Crybaby
Bij mijl 24 mag ik nog 1 keer 30 seconden lopen. Ze vliegen letterlijk voorbij. Eigenlijk moet ik huilen, maar huilen en ademen blijken slecht samen te gaan. Ik weet ook niet of het tranen van geluk, pijn of uitputting zijn. Maar ik weet wel dat ik moet doorzetten. Als ik het 1/2 mijl bordje zie weet ik ergens nog een minuscule versnelling uit te persen. Ik ‘sprint’ naar de finish en -de titel verklapt het al- begin meteen te huilen. Weer weet ik niet precies waarom, maar er is geen stoppen aan. Ik haal mijn telefoon van vliegtuigmodus en krijg nog geen seconde later een telefoontje van mijn liefde. Huilend vertel ik dat ik het gehaald heb. Hij verstaat er geen reet van… Maar goed, ik heb wel mooi een medaille om m’n nek hangen!!

Love
Vervolgens volgt er nog een enorme wandeling waarbij ik een foliedeken en een prachtige poncho omgehangen krijg. Frans is al in het hotel, de enorme kou was niet echt een uitnodiging om mij op te wachten.  Ik probeer heel cool (not) de trappen van de metro af te komen. IK WIL DOUCHEN!! Maar als ik de hotelkamer binnenstap zie ik op de salontafel een enorme bos met bloemen staan met een kaartje! En it gets better! Want daarachter staat een tasje van Micheal Kors, met(!!) hét horloge!! En 2 vouchers voor een sportmassage. Ik heb officieel de liefste vriend op aarde (wist ik natuurlijk al;)!

Ik ben trots! Trots op mezelf, maar ook heel trots op Francien! Ze is hard voor zichzelf, maar dat is zo onterecht. 2 marathons in 1 maand, wie doet dat nou! Wees trots Frans!

?

Fieke (& Francien)

Follow my blog with BloglovinFacebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: Girlslove2run) to keep up to date! See you!

Recent