2 Run | I do it for the love

Opgeven is geen optie
Vlak voor vertrek bel ik Anouar, Francien’s fysiotherapeut, om te horen hoe ze ervoor staat. “Van de hamstringpees heeft ze geen last meer. Ze heeft nog een paar uur gefietst. Ik verwacht dat ze wel zo’n 25 kilometer aan moet kunnen. Daarna zal het mogelijk lastiger worden, maar dat is afwachten.” Hoewel ik weet dat Francien geen ideale voorbereiding heeft gehad (lees: ze heeft verschillende blessures gehad), weet ik dat ze er alles aan zal doen om de finish te halen. Opgeven is geen optie. Desondanks probeer ik in de gaten te houden dat ze die gedachte – ik wil en zal de finish halen – ook daadwerkelijk behoudt. Als je bij voorbaat of tijdens de race gaat bedenken dat minder dan de finishlijn halen ook goed is, dan kan het rennen van 56k weleens een heel lastig verhaal worden. Desalniettemin druk ik haar ook op het hart dat we wel zullen zien waar het schip strandt en dat ze geen onnodige risico’s moet nemen.

Kippenvel
Diezelfde avond vliegen we naar Kaapstad. Zowel Fieke als Francien heeft een goede nachtrust gehad en ook de dag voor de wedstrijd verloopt zoals gepland: inchecken, startnummer ophalen, nog even losfietsen, ontspannen, raceplan doornemen (thanks Ross!) en dan op tijd naar bed. Om 4 uur ’s ochtends staat immers het ontbijt alweer klaar! Ook de 2^e nacht hebben beide dames goed geslapen (het ‘verstoorde’ ritme door de vliegreis komt eigenlijk prima uit zo) en we zijn dan ook alle drie klaar voor de start! Bij de start wensen we Fieke veel succes en lopen Francien en ik richting het startvak. Daar vinden we een stoepje, zodat we nog even onze benen kunnen ontspannen. Ondertussen komt er een groep lopers al zingend op ons afgelopen. Wat een heerlijk begin van de vroege (!) ochtend! Even later wordt het Zuid-Afrikaanse volkslied door een ieder op een prachtige ingetogen manier meegezongen. Geen haartje op mijn lichaam blijft ongeroerd: kippenvel!

Liefde is…
Dan volgt het startsein en komt de massa langzaam op gang. We starten zoals gepland op een zeer rustig tempo. De eerste 29 kilometer zijn relatief vlak en het is dan ook zaak om die kilometers zeer relaxt door te komen. Na een aantal plaspauzes komen we in een aangenaam ritme. We hebben veel interactie met de toeschouwers, medelopers en vrijwilligers. De sfeer is bijzonder gemoedelijk. Wat een fijne mensen wonen hier! We spotten zelfs een koppel die hand in hand loopt! Onmiddellijk gaan we over tot de huwelijksvoltrekking: We’ve all gathered here together… 😉

Pijnstillers
De eerste 29km verlopen prima. Hoewel Francien wel wat pijn heeft aan haar knie, is de pijn nog niet onoverkomelijk. Desondanks besluit ze een pijnstiller te slikken. Hoewel ik geen voorstander ben van medicatie, besef ik me dat ik Francien op dit moment niet van dit plannetje kan afpraten (ik heb haar het afgelopen jaar goed leren kennen en weet dat als ze eenmaal iets in haar hoofd heeft gehaald…). Ik ben dan ook blij dat ze me eerlijk verteld hoeveel en wanneer ze de pijnstillers tot zich neemt. Daarnaast merk ik dat ze de pijnstillers ook gebruikt als doel op zich: “als we boven aan de berg zijn, neem ik er weer eentje”.

Stil
Het woord is gevallen: berg. In de Two Oceans Marathon zitten twee bergen. Bij km 29 begint gestaag de klim naar één van de mooiste plekjes op aarde: Chapman’s Peak. Adembenemend mooi! Zelfs Francien wordt hier een beetje stil van (ja je leest het goed!). Het laatste deel van de klim is een steiler stuk en zoals vooraf afgesproken besluiten we dit stuk dan ook wandelend af te leggen. In deze omgeving is dat absoluut geen straf, wat een schitterend uitzicht vanaf deze klif!

Cut off point?!
In de afdaling van Chapman’s Peak besluit ik voor Francien te gaan lopen, om haar enigszins uit de toch wel forse wind te houden. Alle beetjes helpen, hoor ik mezelf denken. Daarnaast let ik er op dat ze rechtop blijft lopen (dus niet voorover- of achterover gebogen). Alles verloopt (nog) volgens plan! Tegen het einde van de afdaling van Chapman’s Peak blijkt dat we toch wel wat tempo moeten gaan maken om niet vroegtijdig uit de race gehaald te worden. Er zijn immers cut off tijden die we moeten halen, dus langzamer dan dit kan niet! Met een redelijke vaart lopen we naar beneden, zonder daarmee onnodige risico’s te nemen. Gelukkig! We zijn net op tijd voorbij het cut off point!

Crowd Boost
Eenmaal beneden wordt Francien getrakteerd door de nodige girl power: in geel gehulde dames zwepen de lopers al dansend en zingend voort. Francien krijgt zichtbaar een boost en kan er weer even tegenaan. Voor Francien hét ideale motivatiemiddel en ik besluit dan ook zoveel mogelijk gebruik hiervan te maken (opzwepen die handel!!).

Dixies
De klim naar Constantia Peak vormt nog een grotere uitdaging: de klim is langer en hoger. Nu gaat het erop aankomen! Hoewel haar benen nog altijd redelijk goed aanvoelen, heeft Francien heeft last van haar buik. Vier dixies, een bosje en een krant verder, zijn we nog niet veel opgeschoten. Vanaf nu gaat het niet meer vanzelf. Vanaf nu wordt het ‘de dood of de gladiolen’.  Ergens weet ik dat Francien voor de gladiolen zal gaan. Ik besluit er alles aan te doen om haar over die streep te krijgen.

Toverwoord
Constantia Nek wordt een run-walk-run-walk-dixie-run-experience. Ik probeer Francien elke keer weer aan te sporen om weer een stukje te rennen. “Wanneer gaan we weer?” “Bij die paal!” “Ok!” Vervolgens loop ik een paar meter voor haar, zodat ze een punt heeft om zich op te kunnen focussen. Ook spreek ik zo’n beetje iedereen aan die we onderweg tegenkomen. Afleiding is nu het toverwoord.

“No thank you, we’re fine”
Het laatste stuk van de klim naar Constantia Nek leggen we wederom wandelend af. Dit keer hangt Francien aan mijn schouder. De sweaping vans beginnen ons in te halen. Meerdere keren komen de heren polsen of we niet in willen stappen. “No thank you, we’re fine.” Ik kijk Francien aan: “Gaat het nog?” “Ja, alleen last van mijn buik, ik kan even niet praten nu.” Dan pakt ze het ritme weer op.

Wat zegt u nu?!
Bovenaan Constantia Nek beginnen de refreshment stations al op te ruimen. De lopers die we achter ons hebben gelaten, hebben inmiddels opgegeven en zijn uit de race gestapt. We zien ze in de sweaping vans langszij komen. Uitstappen komt in ons woordenboek nog altijd niet voor. Not today Sir, not today! Dan komt er een auto van de organisatie naast ons rijden. We liggen te ver achter op het tijdschema en moeten ons racenummer inleveren. Logisch denk ik. Francien maakt bezwaar, maar naar mijn mening is dat zinloos. Daarnaast is hardlopen op de weg in Kaapstad niet verboden, dus ze kan haar doel (finishen) nog steeds halen, ook zonder startnummer. We leveren één van onze startnummers in (we mogen er gelukkig nog één houden) en gaan verder met afdalen! Ondertussen bel ik Fieke, maar krijg haar niet te pakken. Ik besluit haar een sms te sturen: Hi Fieke, we moeten nog een uurtje rennen. Kom je ons een stukje tegemoet lopen? Daarna haal ik snel Francien weer bij en gaan we verder met misschien wel één van de zwaarste uurtjes die Francien ooit in haar leven heeft moeten doorstaan.

Amper daar…
In de afdaling van Constantia Nek krijgen we zowaar een hele escort achter ons aan: een ambulance, een sweaping van en een auto van de organisatie. “You don’t have to wait for us Sir.” “We are obliged to do so.” Als een stel trouwe honden blijven ze achter ons aanrijden. Francien gaat verder, stopt, drinkt wat, wandelt, rent weer en dat gaat nog zo’n 6 kilometer lang door. Amper daar, amper klaar, staat er inmiddels op de borden. Amper…!??! Oh wacht even, dat is Afrikaans. We zijn er bijna! “Als ik bij dat bord ben, ga ik weer rennen”, hoor ik Francien zeggen. Geen moment doet ze concessies aan dergelijke beloften en dus heb ik er nog altijd alle vertrouwen in dat Francien de finish gaat halen.

Ain’t no mountain high
Als er weer een refreshment station in zicht komt, versnel ik even om de mensen – die inmiddels bijna alles opgeruimd hebben – te vragen om nog één keer massaal te juichen voor, jawel, the last person in the race. Zij aan zij stellen ze zich op om Francien een laatste hart onder de riem te steken. Nog één kilometer en dan zijn we er! We beginnen aan de laatste klim van de dag: wat normaal tijdens een trainingsrondje een pukkeltje is, voelt nu aan als de beklimming van de Mount Everest.

Verassing!!
Bovenaan de klim staat een welkome verassing te wachten op Francien. Fieke staat klaar om ons te vergezellen tijdens de laatste paar honderdmeters! Wat een geweldig moment! Daarnaast ook voor mij een verassing: een goede vriend is overgekomen uit Nederland om mij te verassen en springt ineens voor mijn neus.

Last but not least
Samen rennen we naar de finish. Ik besluit iets voor Francien te finishen, zodat ze ook echt als aller-aller-laatste over de finish zal komen. In dit geval een prachtig slot van een geweldige dag. Een paar seconden na mij, komt Francien over de finish en stort vrijwel direct ter aarde. Languit in het gras, probeert ze bij te komen van deze geweldige krachtinspanning. Een ongelooflijk knappe prestatie, temeer gezien haar blessureleed in aanloop naar deze marathon. Chapeau Francien. Wat rest is een herinnering aan een geweldige week, een prachtig land, bijzonder vriendelijke mensen, een topprestatie, een land van tegenstellingen, fijne gesprekken, ontmoetingen met Timothy Noakes (The Lore of Running / The Real Meal Revolution) en Ross Tucker (onze route guide en blogger op sportscientists.com), superleuke reisgenoten én een volledig plat gedraaid album van The Lion King! Hakuna Matata.

Her final last words
Toen ik (Francien) Thomas verhaal las kreeg ik kippenvel. Nog steeds dringt het niet tot me door wat ik samen met hem gedaan heb. Zonder hem, Anouar, Ken, Fieke, het Adidas Team, de coaches van de Busy People en mijn vrienden had ik dit niet kunnen doen. En wat had ik zonder jou gemoeten? Ik vind het te gek dat je me wederom tot een grote hoogte hebt gebracht simpelweg omdat je dit blog leest.

?

Thomas & Francien

Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: Girlslove2run) to keep up to date! See you!