2 Run | Mariken van Nieumeghen

Terwijl half Nederland gisteren aan de start van de Color Run stond bevond ik mij in Nijmegen. De Marikenloop stond op het programma. Mijn favoriete girls run in het Oosten des lands. Geschiedeniswise niet mijn beste loop. Eigenlijk gaat deze race me ALTIJD heel slecht af….

Aangezien Fieke het voor de derde keer op rij laat afweten 😉 vind ik mijn steun en toeverlaat in Eveline, Fieke’s mama. Samen reizen we naar Nijmegen. Ter hoogte van de Waalbrug komen we in een kleine file terecht. Naast ons staat een auto waarin 4 dames helemaal losgaan. Goed, ook zij zijn onderweg naar de Marikenloop dat kan niet anders.

Als we de auto uitstappen weet ik direct weer waarom ik deze race zo kan waarderen. Het ene accent na het andere accent komt aan me voorbij geraasd. “Bunnie ie der nie ene van Girls Luv 2 Run?” “Is oe niet Francien van da Girls Love 2 ding?” “Francien, hette ge goe getraind?” Tot zover de accenten.

Eveline gaat voor een nieuw record op de 5 kilometer. Haar race begint 3 kwartier eerder. We zijn een beetje vroeg. We nemen plaats op een bankje. Samen ‘checken’ we het deelnemersveld uit. We zien meiden die deelnemen in een outfits die niets maar dan ook echt niets met sport te maken hebben. En dan bedoelen we niet leuke grappige pakken, maar gewoon capri’s en truien die al 30 jaar meegaan. Zelf ben ik het meest aangeslagen door de tights die totaal geen ondersteuning bieden bij de bilzone. Het kan het echt niet. De ene naar de andere drilbil komt ons voorbij. Ik heb zelf ook drilbillen, maar de tights die ik draag bieden gelukkig de nodige correctie en ondersteuning. Maar echt sommige billen leiden gewoon een eigen leven hier.

Ook spot ik de nodige rollades, ik mag hier eigenlijk niets over zeggen en het is ook niet echt netjes van me. Maar kijk eerst goed in de spiegel voordat je iets aantrekt, damn! Het doet bijna pijn aan mijn ogen. Het zit TE strak. Er is tegenwoordig zoveel leuke en goed zittende sportkleding verkrijgbaar, maar niet iedereen is hiervan op de hoogte…. Tussen alle drukte door spot ik ook Marieke.

Eveline stapt als eerste het startvak in. Ik wens haar succes en besluit me terug te trekken. Deze keer ga ik voor de topsporters approach. Ja ik ga heel serieus doen. Plaatsnemen in een grote hal met heel veel girls vind ik vandaag niet rustgevend. Ik vind een lege kleedkamer. Rustig zit ik de tijd uit. In de laatste 10 minuten van mijn verblijf stromen de eerste girls van de 5 kilometer binnen. Showertime! Ik maak dat ik wegkom, want sommige mensen hoef ik gewoon niet naakt te zien om heel veel verschillende redenen. Vooral ongeschoren lichaamsdelen werken bij mij niet motiverend. Dat zijn van die horrorbeelden die langer dan nodig op mijn netvlies staan gebrand. Dan maar wachten in de kou.

Als ik het blauw/rode (snelste) startvak instap begint het keihard te regenen. Een scheel contrast met vorig jaar, toen het slechts 25 graden was… In het startvak word ik aangesproken door Monique uit Doetinchem. Als C ster onder de hardlopers is het toch altijd leuk om herkend te worden. Monique gaat deze race in 43 minuten afleggen. Ik slik, dat gaat me sowieso niet lukken. Onder de 50 minuten is een mooi streven. Vlak voor de warming–up komt de winnares van de 5 kilometer het podium op. Dat kind heeft gewoon 15 minuten en nog wat seconden gedaan over 5 kilometer. Zo hard fiets ik niet eens! Na de prijsuitreiking verzorgt Annemarie Thomas de warming-up. Ze is heel vrolijk en dat terwijl het keihard regent.

Om 14:15 sta ik vooraan bij de start (i like it). Ik heb besloten om de eerste kilometer in het tempo van Monique mee te lopen, 4 minuten en 20 seconden. Dat is toch andere koek dan 4 minuten en 50 seconden. Na 100 meter laat ik Monique al los. Mijn benen doen direct al gek. Ze voelen zwaar. Nog maar 9.9 kilometer te gaan. Ik ben expres in het snelste startvak gaan staan, zodat iedereen mij in moet halen ipv ik hen. Op de eerste 3 kilometer word ik daarom door honderden girls gepasseerd. Niet echt goed voor mijn zelfvertrouwen. Het is alsof ik 80 rij op de linker rijbaan van de snelweg, iedereen moet om me heen en vind me irritant.

Vanaf kilometer 3 is zowat het hele eerste startvak me gepasseerd. Ik blijf enkel achter met een manwijf van hier tot Tokio. Telkens als ze me inhaalt stoot ze me aan. Ik irriteer me helemaal kapot. Daarom haal ik haar telkens terug in. Op 23:35 passeer ik de 5 kilometer. Vanaf dat moment zakt de moed me in de schoenen. Ik kan niet meer! Maar ik ben pas op de helft. Ik ervaar de kilometer aanduiding altijd als demotiverend. Dat vond ik zo relax aan de race van vorige week, daar werd juist afgeteld. Hier dus niet. Sh*t ook mijn blaas lijkt het te begeven. WTF, raak ik nou incontinent op de leeftijd van 26 jaar? En waarom overkomt me dit altijd alleen tijdens de Marikenloop?

Inmiddels ben ik bij kilometer 7, nu word ik ingehaald door het startvak dat zo’n 5 á 10 minuten later is gestart. Ingehaald worden door deelneemsters die er totaal niet uitzien als hardloopsters is a-relaxed. Mijn zelfvertrouwen zakt na iedere 100 meter een stukje verder naar beneden. Groepjes bijhouden lukt me ook niet meer. Ik heb er net als Gerard Joling even niet meer de kracht voor.

Met nog 2 kilometer te gaan, neem ik me voor om een tandje bij te schakelen. Dit lukt niet. Mijn benen doen het niet meer zo goed. Op de laatste kilometer denk ik een steentje te voelen tussen mijn hiel en schoen. Even maak ik een pitstop om het steentje te verwijderen. Ik pak het steentje vast en pak het uit mijn schoen. Oeps dit is geen steentje, ik heb de bovenkant van een blaar in mijn handen. AU. Inmiddels sta ik te soppen in mijn schoenen. Dat Flyknits niet watervast zijn weet ik ook wel, maar het zou niet gaan regenen vandaag…

Op de laatste 200 meter word ik gepasseerd door een meisje, dit doet me pijn. Meestal weet ik op de laatste 500 meter nog wel een sprintje te trekken, helaas lukt dit wederom niet. Toch besluit ik haar terug in te halen op de laatste 100 meter. Ik geef graag showtjes weg aan de mensen langs de kant. Mijn eindsprint zorgt voor het nodige geklap en gejuich, ik trek er voor leukigheid ook nog een paar moeilijke gezichten bij en klaar is Kees. Ik finish in een tijd van 50: minuten en 18 seconden. Daar baal ik van. Onder de 50:00 minuten was toch een beter resultaat geweest.

Terwijl ik onderweg ben naar Eveline, word ik aangesproken door Noa. Noa komt uit Winterswijk en herkent me aan mijn tight. Noa (pas 16 jaar) heeft slechts 49 minuten gedaan over de 10 kilometer. She outran me! Toch vind ik het heel cool, dat ze op deze leeftijd al zo snel is. Alle props voor haar.

Eveline staat me op te wachten. Ze is een supersnelle tijd gefinished en heeft gewoon 3 minuten van haar huidige record afgelopen. Ze krijgt van mij een staande ovatie. Zo. Dit was de Marikenloop 2013. Ondanks alles heb ik toch weer genoten van deze goed georganiseerde race.

Hoe ging het bij jou?

?

(Fieke &) Francien

Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: Girlslove2run) to keep up to date! See you!