2 Run | NYC, I’m coming (again)

Vorige week belde Francien mij. Fiek, ik heb fantastisch nieuws. Onze droom gaat uitkomen, (dankjewel Marathons International). WE GAAN NAAR NEW YORK. Mijn eerste reactie? Complete verwarring. Hè, echt, hoe dan, wat vet! Maar daarna volgde de twijfel, de angst. Ik kan dit niet. Ik ben er nog niet klaar voor. In Berlijn liep ik maar 24, kan ik dan echt een maand later al 42? Als ik New York loop moet ik het wel kunnen toch? Moet ik het wel goed doen!

Die angst hield nog even aan. Om die angst weg te nemen moest ik van mezelf afgelopen weekend een lange afstand lopen. Nou weet ik niet of je dit weekend uit het raam hebt gekeken, maar het kwam met bakken tegelijk uit de hemel. Hoe motiveer je jezelf dan om de deur uit te stappen?? Daar heb je moeders voor. Moeders die misschien wel een steekje los hebben;) Nee hoor, mam. Ze is namelijk naast me gaan fietsen. 2 uur en een kwartier lang, in de stromende regen. Mag jij raden wie het het koudst had, wie het natst was. Ik was het niet.

Ondanks de enorme hoosbuien moet ik eerlijk zeggen dat ik echt heb genoten. Af en toe liep ik zelfs breed lachend. Ik liep dwars door de achterhoek en kwam onderweg bijna niemand tegen, alleen een paar verdwaalde vissers. Auto’s keken ons aan alsof we gek geworden waren, maar zo voelde het niet. Ik liep en ik genoot. Zelfs van de tegenwind. Af en toe riep ik lachend naar m’n moeder dat dit echt te bizar was, dat als we dit aankunnen die 42 km een eitje worden. Ik had geen idee hoever ik liep. Zowel Nike als Adidas wilde het me namelijk gewoon niet vertellen. En dat gaf rust. En de regen zorgde dat ik allerlei pijntjes niet voelde. Ik was afgeleid, want moest plassen ontwijken en zat me de hele tijd af te vragen hoe ik dit leuk kon vinden.

Uiteindelijk zijn we 24 km onderweg geweest. Toen voelde mijn moeder letterlijk haar vingers en tenen niet meer en was het tijd om terug te keren. Het is nog lang geen 42, maar dat is niet erg. Weet je waarom niet? Ik was verre van moe. Kon nog wel even doorgaan. Heb de hele weg gezellig kunnen kletsen (als ik mezelf verstaanbaar kon maken boven de regen en wind).

En nu heb ik écht zo’n zin in New York. Ik ga het gewoon proberen. Ik heb geen enkele verwachting. Ik heb geen streeftijd en mag best af en toe lopen als het even niet meer gaat. En als het wel gaat, gaat het wel. We zien het wel.

Al gelopen in een enorme hoosbui?

?

Fieke (& Francien)

Follow my blog with BloglovinFacebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: GirlsLove2Run) to keep up to date! See you

Recent