2 Run | The Day After

The day after D-day. Hoe ging jou race? Was je goed voorbereid, ging je harder dan verwacht, of ging het juist minder goed? Herinner je je nog de uitspraak ‘ik ga alles geven tijdens de Damloop.’? Well here is my story.

Geschreven vanuit mijn perspectief.
De avond ervoor ga ik bewust niet uit. Ook al wil ik niets anders dan stappen en dansen. Ik houd het netjes bij een gezellig dinner met een vriendinnetje. Om 23:00uur duik ik in mijn veldbedje. Echt comfortabel is het niet, maar met drie dekens onder me voel ik de spijlen niet meer. Ik pak een warm deken en probeer in slaap te komen. Telkens als ik net ingedommeld ben word ik wakker gemaakt door mijn maag. Zo ook om 02:32uur. Dit keer word ik niet alleen wakker, ik moet er bij overgeven. Zenuwen? Nee maagpijn. Stress? Nee maagzuur. Helaas zijn de Rennie’s op en staat er geen zuivel product meer in de koelkast. Dan maar doorslapen met pijn.

Breakfast
De volgende ochtend is de pijn in mijn maag afgenomen. Ik app Fieke om te vragen of ze een post wil schrijven voorafgaand aan de Damloop. Daarna loop ik de deur uit om mijn ontbijtje te kopen bij de Albert Hein. Helaas is deze dicht. Dan maar een ontbijtje halen bij de Turk. Turks brood, banaantje, fresh orange juice, chocoladenootjes. Een ontbijt voor champions lijkt me.

De schaar erin
Daarna begeef ik me richting Amsterdam Centraal. Fieke staat me op te wachten. Het startbewijs wordt opgespeld en we vertrekken richting de finish. We worden direct al herkend. Zijn jullie van Girls Love 2 Run? Yes that’s us. We gaan nog snel even op de foto en lopen vlug weer verder. En dan slaat de twijffel toe. Wel of geen longsleeve? Het leek niet heel warm te worden, toch is het best benauwd. Fieke besluit last-minute de schaar in haar shirt te zetten. Het resultaat? Een misvormd hempje.

Ready? Set. GO!
Als we het startvak inlopen, mogen we direct van start. We kijken elkaar nog even aan. Dit keer lopen we niet samen. We gaan ieder voor zich. Ik sprint als eerste weg. Tenminste dat denk ik. Fieke haalt me na drie minuten alweer in. Samen slalommen we tussen alles en iedereen door. We willen volgens mij allebei zo snel mogelijk loskomen van de mensenmassa. Als we de IJ-tunnel inlopen worden overvallen door de hitte. Normaal gesproken irriteer ik me in de tunnel aan het geduw en getrek. Dit keer lijkt het wel een sauna, waar geen einde aan lijkt te komen. Halverwege de tunnel begint er een klap wave. Ik doe vrolijk mee. Totdat ik merk dat deze inspanning me vanwege de hitte heel veel energie kost. Als ik de tunnel uitloop schijnt de zon me tegemoet. Goed nieuws zou je denken? Niet dus. Ik heb het kei heet, maar dan ook echt kei heet. En die zon maakt het er absoluut niet gemakkelijker op. Maar goed ik moet me er toch echt bij neerleggen. Fieke en ik blijven mensen inhalen. Om vervolgens weer terug ingehaald te worden. Als ik me ga irriteren aan mensen is dat vaak een slecht teken. Zelfs het high fiven met kleine toeschouwers irriteert me. Terwijl ik dit normaal echt te gek vind. Mijn benen doen ook niet wat ik wil. Ze voelen zwaar aan. Dit belooft een pittige race te worden.

Aan de kant gezet
Ik loop constant aan de linkerkant. Totdat ik word ingehaald door de snelheidsduivels uit het startvak achter me. Ik word zelfs door een (knappe) jongen om mijn middel gepakt om vervolgens letterlijk aan de kant te worden gezet. Wat een arrogantie. Er is genoeg ruimte om me in te halen. Ik wil er iets van zeggen, maar hou me in. Ik ben namelijk zelf ook niet altijd de netste als ik in racemodus ben. Bij kilometer acht zie ik Fieke in mijn rechter ooghoek verschijnen. Onee, word ik nou ingehaald? Ja dus. Nou niet dus, ik haal haar snel weer terug in. Fieke speelt onbewust mijn haas. Bij kilometer 12 doet ze het weer. Even wil ik vloeken, maar ik hou me in. Ik haal haar terug in. Totdat ze bij kilometer 14 weer aan me voorbij loopt. Dit keer negeer ik haar niet. ‘Let’s do this?’ Fieke knikt. Na 500 meter zeg ik haar netjes, ‘Fiek ga maar.’ Ik zit namelijk zelf stuk. En weg is Fieke.

Waar is het feestje?
De laatste twee kilometer vind ik het altijd het leukst, maar ook het zwaarst. In Zaandam is het altijd één groot feest. Als ik de foto boog zie, moet ik even lachen. Dit punt zagen Fieke en ik namelijk tijdens onze eerste Damloop aan voor de finish. Maar goed de finish staat zo’n 700 meter verderop. Normaal gesproken geef ik rond dit punt nog een beetje extra gas. Helaas zit ik stuk. Ik schakel een stapje terug. Even denk ik na. Als ik volgende week zondag maar wel mijn dag heb. Die heb ik vandaag namelijk niet en ook dat hoort erbij. Ik kan alles en iedereen de schuld geven, maar dit is gewoon niet mijn dag. Als ik denk de finish te zien lees ik nog 161 meter. Ik word boos. De finish lijkt ieder jaar verder en verder weg te staan. In hoor mezelf uit het niets ‘b*tch’ zeggen. In één keer versnellen mijn benen en ga ik toch nog voor een stevige (korte) eindsprint. Mensen beginnen te schreeuwen en juichen. Ik geniet. Totdat ik bijna onderuit gehaald word door al even enthousiaste Damloper. Ik grijp direct naar mijn benen. Mijn benen zijn heilig. Gelukkig ze doen het nog. Als ik de finish over kom ga ik direct zitten. Ik moet pissen als een reiger (sorry voor deze woordkeuze). Als ik nog één stap verzet plas ik mijn tight. Fieke komt op me afgelopen. Fieke blijkt 30 seconden eerder binnen te zijn gekomen. Dat belooft nog wat voor Berlijn.

The end
Dit keer geen ellelange rijen bij de bussen. Er zelfs helemaal geen rij. Dat is het voordeel van starten in de businessloop. Fieke en ik kunnen beide tevreden terugkijken op de Damloop (Fieke is gefinished in 1:27 en ik in 1:28). We zijn wederom een paar minuten sneller dan het voorgaande jaar. Het was zwaar, maar ook weer superleuk. Zaandam tot volgend keer. En nu even helemaal niets doen tot aan vrijdag. Berlijn wij zijn er klaar voor.

Vertel, hoe ging jou race?

?

(Fieke &) Francien

Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: Girlslove2run) to keep up to date! See you!