2 Run | The missing parts

Na mijn raceverhaal van zondag kreeg ik een aantal berichten van meiden die het gevoel hadden dat er een stuk miste in het verslag. Dank daarvoor… Jullie hebben namelijk groot gelijk. Er ontbreekt een stuk en ik kan nu vertellen waarom dat zo is. Het heeft even geduurd, maar er is een verklaring.

Je hebt kunnen lezen dat ik een heel stuk van de race gefrustreerd was. Boos eigenlijk. En ik heb me gerealiseerd dat ik dat achteraf misschien nog wel was. Ik ging van start met een heel goed gevoel. Ik voelde me lekker, had goed geslapen en was er klaar voor. Maar doordat het allemaal al vroeg in de race misliep maakte dat goede gevoel al snel plaats voor frustratie. Ik kon dat inderdaad ergens rond km 12 van me af zetten. Heb toen ook echt wel genoten van de race. Maar toen ik eenmaal over de finish was, verdween dat gevoel weer naar de achtergrond.

Na een paar dagen Kaapstad en dus een paar dagen om te bezinnen is die frustratie weer helemaal weg. Dit land… is adembenemend. In haar schoonheid, maar ook in de geschiedenis en contradicties. En ik heb hier mogen rennen. Ik heb hier de bergen mogen aanvallen en op m’n allerhards weer af mogen rennen. Ik heb hier de zonsopgang mogen meemaken, de Tafelberg steeds meer zon zien pakken terwijl ik mijn kilometers maakte. Ik heb hier totaal kapot mogen gaan, maar ook me door het publiek gedragen mogen voelen. En ik ben gefinisht met een lach! Beter kan het niet. Écht.

In het stuk wat miste, tussen 12 en 21 km, zaten heel veel bergen waarop ik echt heel erg gescholden heb, maar die ik lachend weer af ging. Eentje was zo hoog (km 12,5), dat ik twijfelde of ik hem ooit zou halen. Maar ik wist -doordat ik vooraf een plan had gemaakt- dat het na die berg bij 4 km alleen maar omlaag ging. Dus ik zette door. Na die 4 km afdalen, waar echt wel af en toe een berg in zat (note to organisation;), was ik er bijna. Ik kon de finish bij wijze van spreken al zien. Maar dit zou de Two Oceans niet zijn als ze daar niet nog wat bergen voor hadden gelegd. En het lastige is dat als je er bijna bent, je altijd harder wilt. En dus liep ik mezelf lekker kapot te maken. En toen die finish eenmaal echt in zicht was en ik alleen nog een stuk naar beneden te gaan had, was ik gelukkig. Wat een heerlijk gevoel!

Ik hoop dat het zo een completer verhaal is en dat de verklaring duidelijk is. Ik kan gewoon niet zo goed tegen me verlies… Ask my parents;)

?

Fieke (& Francien)

Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: Girlslove2run) to keep up to date! See you!