2 Run | Unplanned

Gister heb je het verslag van Frans kunnen lezen. Super uitgebreid dus ik heb daar niet heel veel meer aan toe te voegen:) Op 1 ding na. Soms gaan dingen niet helemaal als gepland. Je hebt de race in je hoofd uitgestippeld en weet precies wat je moet doen, maar het loopt even anders. Zondag was zo’n dag. De mouwen van mijn shirt waren punt 1, maar er was meer.

Ik heb nooit echt een goede plek gevonden voor mijn telefoon. Ik liep een tijd met zo’n armband, maar alles wat niet direct aan me vast zit en wat ik niet dagelijks gebruik, raak ik kwijt. Zo ook dit ding. Daarnaast bleef ie toch al nooit optimaal zitten. Gelukkig waren er ook nog broekjes met zakken. Perfect, zou je denken. Behalve dat wanneer ik mijn telefoon erin stop, m’n broek na 10 stappen niet meer helemaal zit waar die moet zitten…

Zondag had ik voor dit probleem nog geen oplossing gevonden en liep ik met mijn telefoon in m’n hand. Zeker geen ideale oplossing, maar onderweg bedacht ik een geniaal plan. Waarom stop ik m’n telefoon niet gewoon in de zijkant van m’n sportbh… Super slim, leek mij. Leek mij, want dat was het dus niet. Je zweet namelijk tijdens het rennen. En mijn telefoon begaf het dan ook na 11 km. Eerst stopte de muziek er mee, dat was al k**. Maar toen ging m’n hele telefoon uit! Ik kon wel huilen…;) Dat was dan ook meteen m’n langzaamste km. Maar ik kreeg hem weer aan de praat. Zonder muziek, dat wel. Gelukkig was Francien zo lief om gisteren een sportarmband voor me te bestellen op hoesjes.nl. Owja en ze heeft er niet alleen eentje voor mij besteld, maar ook voor jou. Laat even in de comments weten waarom jij net als ik een ook zo’n sportarmband nodig hebt.

Een hele nieuwe ervaring op het rotste punt van de hele damloop. De snelweg zonder muziek. Dat ik het heb overleefd… It’s a miracle! En uiteindelijk was het eigenlijk heel vet. Ik hoorde ineens iedereen om me heen. Alle aanmoedigingen, het hijgen van mensen die het laatste stukje eruit persen. Het had wel wat. En dat is dan ook gelijk de moraal van dit verhaal. Soms gaat het tijdens een race niet helemaal zoals je had gepland en dan kun je enorm in de put gaan zitten. Maar wat je beter kunt doen is je er bij neerleggen en er het beste van maken.

Geen enkele race is hetzelfde. De ene keer loop je de sterren van de hemel en de andere keer gaat het allemaal iets minder. En dat is oké. Van beide races leer je en van de slechtere ook nog net ff iets meer. Je leert doorzetten. Het heeft namelijk gewoon geen zin om op te geven en langs de kant gaan zitten chagrijnen. Dat is ook meteen het mooie aan hardlopen. Om verder te komen moet je verder durven gaan. Je moet je eigen grenzen verleggen. En dat doet af en toe even pijn, maar als je er doorheen bijt, kun je de volgende keer weer iets meer. THAT’S WHY I LOVE 2 RUN!

Of zondag een race was waarin alles tegenzat. Nee hoor, zeker niet. Ik had een paar $%$%^# momenten, maar heb echt heel erg genoten. Wat is het toch altijd een topsfeer!

Is dit verhaal ook één van de redenen dat jij van rennen houdt of heb je een heel ander verhaal? 

?

Fieke (& Francien)

Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: Girlslove2run) to keep up to date! See you!