2 Run | We owned Milano

Gister heb je al kunnen lezen hoe onze voorbereiding was op de raceday. De hele dag foto’s nemen en ondertussen winkelen en Milaan ontdekken. Niet verkeerd! Toch was het niet helemaal ideaal. Ik was ’s ochtends wakker geworden met een gigantisch verstopte neus en hoofdpijn die maar niet leek te willen verdwijnen. Natuurlijk wist ik hoe het kwam. Veel vliegtuig airco, hooikoorts en een jetlag die ik tot dan toe gewoon genegeerd had. In een lokale farmacie kocht ik nog snel asperine met vitamine C in de hoop dat dat alles een beetje beter zou maken.

Pre-start
Goed, we kwamen dus om 5 uur terug op de kamer na een dag fotograferen en om 7 uur zouden we weer vertrekken naar de start. Ik voelde me ondertussen nog iets minder fit dan in de ochtend en was aan het twijfelen of ik wel of niet  zou gaan rennen. Frans had er ondertussen juist wel echt zin in! We besloten dat het verstandig was om even een halfuurtje te gaan slapen. (Frans kan overal en altijd slapen, ik wou dat ik dat kon) en na ons dutje besloot ik me gewoon in mijn hardloopoutfit te heisen. Nog een asperine erin en we were ready to go.

The start
Om half 8 waren we op de plek waar we om half 9 zouden gaan starten en het was al echt super druk. Even ter vergelijking met Amsterdam: Er liepen rond de 3000 meiden mee, in Amsterdam waren het er iets minder. Het podium voor de Afterparty was op straat opgebouwd, in Amsterdam stonden we in de Gashouder (dit is natuurlijk wel Milaan/mooi weer;). Nog een verschil, de start was iets minder indrukwekkend aangegeven als in Amsterdam waar we onder lichtgevende bogen heen liepen. Maar goed, back to running. We waren daar dus vroeg, namen nog wat foto’s en besloten om gewoon alvast in het vak te gaan staan, waardoor we weer vooraan van start konden. Ik was ondertussen nog steeds in grote twijfel. Wat was wijsheid, gewoon rennen met het risico dat ik de komende week volledig uitgeschakeld was. Of verstandig maar verdrietig toekijken? Om 10 voor half 9 besloot ik voor het eerste te gaan. LET’S RUN!

We stonden dus vooraan. Totdat vlak voor de stad een groep meiden voor ons kwam staan. Met daarbij Chiara van The Blonde Salad. Best cool en ze is KNAP!! Toen begon het Italiaanse aftellen en werden we losgelaten.

The Race
De eerste kilometers waren niet zo leuk. M’n benen waren zwaar, ik dacht alleen maar dat ik het zo moeilijk zou gaan krijgen en dat het een slechte beslissing was. Francien was al voor me uit gerend, die ging voor snelheid en ja dat had ik echt niet in me. Kortom, ik zat nog even niet in m’n flow. Daarnaast waren er geen kilometerpunten aangegeven onderweg. En terwijl ik dacht dat ik snel liep dacht mijn GPS daar toch echt anders over. Wel liep ik steeds over meetmatten, maar die lagen volgens m’n GPS echt geen kilometer uit elkaar. Ik snapte er dus niets van en had geen idee hoe hard ik liep. Op dat moment heb ik mezelf boos toegesproken. “Fiek, je bent in Milaan!! Je mag meedoen aan een fantastische race!! Zullen we er dan in ieder geval van genieten! Fuck je tijd, ga gewoon eens lekker rennen!” Zo gezegd, zo gedaan.

Vanaf de 3 kilometer (volgens de GPS) ben ik gaan genieten. En het was echt fantastisch. Een super mooi parcours met stukken stadspark, stukken uitgaansgebied, een prachtig Track & Field stadion en een kasteel. We liepen over onverharde stukken, asfalt en scheefliggende stenen. Die stenen werden mijn favoriet. Ik kon naar beneden kijken, omdat ik moest kijken waar ik liep en raakte daardoor helemaal in m’n flow. Zag niets meer, alleen die stenen en m’n eigen tenen. Ik ging steeds sneller, terwijl Francien nog altijd ergens voor me liep. Ik kwam ook steeds dichter bij de finish en rende met een gigantische smile naar het einde van de race. Alleen had ik nog steeds geen idee of ik nou snel of langzaam liep. Mijn Nike+ gaf aan dat ik 5.10 liep, maar bij het waterpunt, dat toch echt op km 5 zou staan zat ik op 23 minuten. Nog altijd in de war dus. Totdat ik de finish in zicht kreeg. Ik was nog niet eens echt moe en kon er dus echt nog een vette eindsprint uitgooien!

The Finish
Ik finishte in 47.50!! Dat is verre weg mijn snelste 10 km OOIT! En precies toen ik over de lijn stapte zag ik Francien staan. Zij was net 30 seconden eerder binnengekomen en ook helemaal onder de indruk van 1 van onze mooiste runs ever. Alleen San Fran kan hieraan tippen! Trots op onze tijden en blij dat we hier mochten zijn wachtte we op de rest van ons team. En toen was het tijd voor eten en nagenieten. Ik ben nu zo blij dat ik toch ben gaan lopen! Krijg er 3 dagen later nog steeds een beetje kippenvel van;)

De volgende ochtend vertrok ons vliegtuig om 6.30. Dat betekende dat we om 4 uur op moesten staan en om half 5 in de taxi zaten. Terwijl we pas half 1 in bed lagen!!! Niet mijn favoriete tijdstip kan ik je vertellen. Maar wel m’n eigen schuld. Ik moest namelijk zaterdagochtend weer in Amsterdam zijn voor een ouder-kind golftoernooi met m’n papsie. Je moet er iets voor over hebben;)

De foto’s die je tot nu toe gezien hebt zijn van onszelf, maar we zijn dus ook nog gevolgd door een prof. Verwacht daarom nog meer Milaan de komende tijd;)

?

Fieke (& Francien)

Follow my blog with BloglovinFacebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: Girlslove2run) to keep up to date! See you!

Recent