Marathon Madness | We’re done
Het zit erop. De marathon is voorbij. En het was geweldig. Ik zal maar gelijk al even verklappen dat ik hem, zoals gepland, niet heb uitgelopen. Ik ben bij 24,5 km uitgestapt en zo de U-Bahn ingerold. Maar goed, terug naar het verhaal. Geschreven vanuit mijn beleving. Die van Francien hoor je morgen. Ze ligt nu even naast me te slapen:)
Prep
Gisteravond hebben we, samen met de Running Junkies, eerst heerlijk gedineerd. Pasta natuurlijk. Super gezellig en we waren nog vroeg thuis ook! Wat belangrijk was, want een goede nachtrust konden we wel gebruiken. Ik had een vreemd soort rust over me. Ik denk dat het kwam doordat iedereen nog 2 keer zover moest dan ik. Ik mocht bij 21 gewoon stoppen. Dat leek toen ineens een makkie.
Start
We werden vanochtend om half 7 wakker. Ik zelfs 3 minuten voor de wekker (niks fijner dan dat)! We sprongen allebei even onder de douche en ging vervolgens uitgebreid ontbijten. Rond half 8 vertrokken we naar de start. Gehuld in een sexy vuilniszak sneakten we nog 1 startvak naar voren, want we wilden tenslotte wel een beetje het tempo erin houden;) In dat startvak kwamen we Nienke tegen. Ze herkende ons en vertelde dat ze voor 3.40 ging. Wat een toptijd zou dat zijn! Nog een paar selfies en het was tijd om te vertrekken. Ryan van de Running Junkies had ook het plan om maar een halve te lopen en bleef gezellig bij mij. Francien was ik daarentegen naar de eerste seconden al kwijt.
So cool
Wat heb ik genoten! De hele weg. De lach is niet van mijn gezicht verdwenen. Overal stonden mensen langs de kant, iedereen was in marathon focus en de zon scheen volop. Ik kreeg er zoveel energie van. We hadden ook nog eens superveel bekijks, want Ryan liep met een Amsterdamse vlag om zijn schouders en kreeg van alle Nederlanders onderweg opmerkingen naar z’n hoofd. De tijd vloog voorbij. Ik heb de eerste 10 km serieus niet gemerkt. We liepen een fijn rustig tempo van 5.40 per kilometer en weken daar geen moment van af. Behalve bij een van de appelpunten. Hoe lekker is het om onderweg steeds fruit te kunnen pakken.
The end
Pas bij 15 km begon ik alles te voelen. M’n enkel ging ineens zeuren en toen ook weer m’n knie. Maar ik moest en zou in ieder geval de 21 halen. Toen ik daar was keek ik naar mijn looppartner en zag dat die nog LANG niet ging stoppen. Ik liet hem gaan en belde m’n moeder, die vandaag zelf een vette prestatie heeft neergezet op de Posbankloop. Ik wilde gewoon nog niet stoppen. Dus liep ik al bellend door. Tot ik bij 24 echt weer pijn kreeg en 500 m later een U-Bahn tegen kwam. Dit was mijn teken. Niet eigenwijs zijn, maar gewoon doen wat je beloofd had;)
Ondanks dat ik me ergens afvraag of ik het had kunnen halen, ben ik stiekem gewoon heel blij. Ik ben gestart, ik heb de fantastische sfeer geproefd en weet 1 ding zeker. Volgend jaar ben ik hier weer! Berlijn, je mag dan van ons stelen, je marathon rockt als een malle! See you next year!!
Even een kleine hommage aan mijn lieve Francientje. You did it! Ik ben trots! En super blij met de extra medaille die je voor me hebt meegekaapt! Ga je volgend jaar weer mee?
?
Fieke (& Francien)
Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter
P.S. Follow our Instagram (username: Girlslove2run) to keep up to date! See you!