#2 Workitout

Okay er is maar één ding op je werk dat je absoluut niet wilt meemaken en toch overvalt het je als het wel gebeurt. Girls, are you with me on this one? Huilen op de werkvloer. De voornaamste reden? Omdat je persoonlijk leven voor even in duigen valt.

Shame on you
Het overkwam mij enkele weken geleden. Of ik me schaam? Ja. Ik heb namelijk één ding geleerd: huilen doe je niet op de werkvloer en toch deed ik het. De alledaagse vraag ‘Gaat het wel goed?’ was de druppel. Normaal niet echt een vraag om van in huilen uit te barsten, maar ik kon niet meer. Ik brak. Ik probeerde het nog weg te slikken. Beet op mijn lip. Schuddende schouders alsof ik een regendans maakte. En toen ging de kraan open. En als ik huil, dan huil ik lelijk. Geen onschuldige glamorous Hollywood tranen zoals Julia Roberts in Pretty Woman, maar een gierende Niagara falls met verschrikkelijke snottebellen.

Ik stormde de werkvloer af, vergeten dat je mijn werkvloer niet afkomt zonder badge. Daar stond ik dan. Verloren. Verslagen. Huilend. Als ik met mijn regengordijn voor mijn ogen terug de werkvloer op ren, realiseer ik mij dat ik die hele badge vergeten ben. Sh*t. Ik ga weer zitten. Doe alsof er niets aan de hand is. Terwijl iedereen me aankijkt. En nu? Net op dat moment ontvang ik een Whatsappje. Eén van mijn managers vraagt of we een wandeling moeten maken. Dat moeten we inderdaad (direct) doen. Even laat ik me gaan. Praten helpt. De frisse buitenlucht doet trouwens ook wonderen.

Ai
Ten tijde van de vraag ‘Gaat het wel goed?’ ontving ik het nieuws dat er iemand van mijn leeftijd voorgoed uit het leven is verdwenen.

Daarnaast speelt er stress vanwege een genomen besluit. Is één van mijn vriendinnen even iets minder gelukkig met haar liefdesleven. Moet ik zelf ook wennen aan mijn leven als serial dater (daten in Amsterdam is lastig). Ook al mag ik er met iedereen over praten (bedankt overigens), daardoor smelten de problemen niet als een raketje in de warme juli zon. Maar hoe zorg je er toch voor dat je sterk blijft? Je kunt immers niet de hele dag jankend achter je bureau zitten. Toch?

De hamvraag van dit verhaal: hoe deal je met personal issues op je werk als je het gevoel hebt dat je leven in duigen valt?

Dit bestaande artikel, geschreven door Erica Murphy (how to keep it together at work when your personal life is a mess), herschrijf ik op basis van mijn eigen ervaring.

Je bent niet de enige
Vergeet niet: dit kan iedereen overkomen. Eerlijk, hoe vaak is jou dit al gebeurd? Mij al meerdere keren in mijn nog zeer korte loopbaan. Vorig jaar kreeg ik van een collega de snoeiharde opmerking ‘Don’t let your personal life interfere with your work life’ naar mijn hoofd geslingerd.  En bedankt. Totdat ik diezelfde collega enkele maanden later in een soort gelijke state of mind aantrof. Natuurlijk had ik kunnen zeggen ‘remember what you told me last time?’ Dat deed ik niet. In plaats daarvan heb ik een taartje met een kaartje voor haar gehaald, want ik weet uit ervaring dat je er niets mee opschiet om mensen van dit (slightly bitchy) goedbedoelde advies te voorzien. Het kan namelijk niet altijd alleen maar goed gaan, want op sommige dingen heb je gewoonweg geen invloed. Bekend met het bovenstaande probleem? Zie je nou wel dat je niet de enige bent die dit is overkomen?

Het kan altijd erger…?
Het kan altijd erger? WTF, ik bedoel op dat moment staat mijn leven voor heel even stil. Terwijl dat van jouw gewoon doorgaat. En natuurlijk zijn er ergere dingen op de wereld, maar op dat moment even niet. Of deze breakdown professioneel overkomt? Nee. Of, toch wel? Ik bedoel ‘Aan het einde van de dag zijn we allemaal mensen’ vertelde Lange Frans mij ooit. In de realiteit komt het er in ieder geval op neer dat het altijd wel weer goed komt. Simpelweg omdat je hier ook weer bovenop komt. De pijn wordt vanzelf minder. Soms is daar tijd voor nodig. Soms enkel een schouder om op uit te huilen.

Hoogstwaarschijnlijk heb je een baan die je leuk vindt. Vrienden en collega’s die naar je luisteren als je hevig snikkend je verhaal doet. En die tevens ook nog eens op het juiste moment ja knikken omdat ze weten dat je je er hopelijk beter door gaat voelen.

Je collega’s
Mijn manager was zo vrij om me netjes naar buiten te begeleiden. Naar mij te luisteren en vervolgens te voorzien van het juiste advies. Ik mocht zelfs even diep ademhalen. Collega X (de medeverantwoordelijke voor mijn nervous breakdown) bood direct haar excuses aan, ook al wist ze helemaal niet dat zij niet de schuldige was aan mijn waterballet. Niet veel later zaten we samen aan de lunchtafel, waar ik nogmaals mijn verhaal mochtdoen. Nog een luisterend oor deed wederom wonderen en collega X was direct van het onterechte schuldgevoel af.

Baat het niet, dan schaadt het niet.
‘Schedding a tear won’t hurt your career.’ Mijn lokale huilbui heeft mijn carrière niet blijvend verwond. Hooguit een klein krasje dat nu allang weer is geheeld. Mijn manager verwees mij die dag eigenlijk door naar huis. Ik nam deze optie in overweging en besloot gewoon te blijven. Werk zorgde in mijn geval juist voor afleiding, maar dat is voor iedereen anders. Dus als het echt niet meer gaat kun je beter naar huis gaan, of een dagje vrijnemen. Simpelweg omdat het geen zin heeft om jankend naar je beeldscherm te staren. En het draagt ook niet echt bij aan de werksfeer. Tijd voor jezelf kan op dit soort momenten heel belangrijk zijn. Vooral om eventuele vervolgschade te voorkomen.

Uitlaatklep
Je raadt het al, ik bezocht aan het einde van die dag iets dat op een atletiekbaan leek. Huilend hardlopen is zoals eerder geschreven lastig, maar wanneer je rustig blijft ademhalen best te doen. Niet veel later reageerde ik mijn frustraties af op een bokszak. Als dat ding in leven was geweest, was deze absoluut knock out gegaan. Welke uitlaatklep je ook kiest, het helpt. Echt.

De leven
Erica’s verhaal en mijn eigen ervaring vormden de input voor hetgeen dat je nu leest. Het leven overkomt je. Daar heb je niet altijd evenveel invloed op, maar dingen vroegtijdig ondervangen of loslaten helpt.

Heb jij nog tips om een dergelijke breakdown op je werk te voorkomen?

Photo by Debbie.

?

Francien

Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: Girlslove2run) to keep up to date! See you!