#3 Zweetdate

Ben je klaar voor een nieuwe #zweetdate? Dit keer krijg je het genoegen om met mijn date Jeroen kennis te maken. Toen ik het interview terug luisterde was ik ontevreden over mijn eigen interview skills. Ik praatte te snel over zijn antwoorden heen, stelde teveel vragen zonder echt te luisteren. Ja dat gebeurt me ook weleens (zo’n zeven keer op een dag).

Writer
Jeroen is schrijver. En dat zegt bijna eigenlijk genoeg. Zelf heeft hij deze woorden gevonden. ‘Dromer, flierefluiter, drakenfluisteraar en wasbeerjager. Onofficiële uitvinder van het condoom met een plakplaatje.’ Ooit brengt hij een boek uit. Hopelijk snel. Dit is zijn website. Dit hieronder is zijn verhaal. Ik was heus niet de muse. De foto’s die Joyce maakte begeleidden het verhaal. Leuk hé een verhaal met plaatjes?

Het sportmeisje
Ze is net terug van een hardloopsessie, en heeft net gedoucht .Ze staat in de keuken, mijn god wat is ze magisch mooi. Mijn overhemd over haar afgetrainde lichaam, een korte broek die haar perfect past, haar haren verstopt onder mijn overhemd, waar ik elk haartje wil zoeken en zacht zal wegblazen zodat ik met mijn vingers langzaam over haar rug kan wandelen. Ik loop naar haar toe, en op het moment dat mijn vingers haar rug willen gaan bespelen als een piano, gaat er een kookwekkertje. Ze maakt haar “gezonde” pannenkoeken en loopt vlot richting het fornuis. “Wil je ook wat lieverd”, zegt ze. “Nee dankje, ik heb net Taco Mundo besteld”. Ze kijkt met een veroordelende frons naar mijn buik. Ik trek mijn schouder op en zeg, “Sorry, ik kan het niet helpen, Taco Mundo riep me, en thuisbezorgd.nl maakt een snelle bestelling ook niet heel moeilijk.” Op dat moment gaat de bel. “Daar zal je je andere vriendin hebben”, zegt ze. Ze kijkt me aan met een ondeugende blik en maakt tegelijk haar bovenste knoopje los. Ik loop naar haar toe en laat mijn hand over haar rug glijden, ze kust me terwijl de geur van haar pannenkoeken onze neuzen binnendringen.

Met de notige smaak van de pannenkoeken nog op mijn lippen neem ik de rood/gele zak aan van de Taco Mundo-man. Zet de dampende zak op tafel en ga op de bank zitten. De zak zakt in zoals ik op de bank zit. Met een bordje pannenkoeken komt ze de kamer binnen, haar knoopjes zitten weer dicht en ze kruipt tegen me aan. Ze kijkt me met serieuze ogen aan, ik verdwaal in een misleidend bos van kleuren. Ze zegt, “Je weet dat ik minimaal een jaar ga reizen. Jij zit met je werk, en je studie… Ik wil je niet kwijt… Ik ben hoe ik hardloop lang en geduldig, ik wil voor je gaan.” Ik kom terug uit het bos van haar ogen, mijn handen wandelen over haar rug, en denk aan ongeschreven sprookjes. Sprookjes die altijd zo mooi beginnen.

In dit sprookje weet ik dat elke dag de zon door een onzichtbaar draadje omhoog getrokken wordt, en dat er kinderambulances rondrijden om de huilende kinderen te laten lachen, stiekem rijdt deze ook voor volwassenen. Ik weet dat als je uit het nest gevallen vogeltjes verzorgt, en de moedervogel terug komt je een wens mag doen. Ook bestaat er een magisch pannenkoekenrestaurant waar je heel de dag gratis pannenkoeken mag eten. Ook zijn er in dit sprookje melodieën die knoopjes altijd laten losspringen. Zo zijn ook wij, twee verschillende gerechten op één tafel, misschien staan we er niet altijd, maar als we er staan, is dit het sprookje waar ik nog lang en gelukkig in wil leven.

Hier heb ik niets meer aan toe te voegen. Gelukkig krijg ik iedere week als één van de eerste zijn verhalen te lezen. Fijn vind ik dat. Geniet van je weekend. 

Photos by Joyce Bongers.

?

Francien

Follow my blog with BloglovinFacebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: Girlslove2run) to keep up to date! See you!

Recent