#44 Dagboek van een marathon loopster
Ik kijk in mijn digitale agenda. Zie dat het 14 november is. Op 28 november loop ik dus de KLM Curaçao Marathon. Ik tel de dagen. Nog 14.
Laat ik eerlijk tegen je zijn. Ik weet niet of het een goed idee is geweest om deze week door te blijven bloggen. Aangezien ik bloggen daardoor alsnog als uitvlucht gebruik. Niet echt handig Francien. Ik had toch beter tijd kunnen steken in het vinden van een waardige vervangster voor een week. Op de een of andere manier zijn mijn bezoekersaantallen sinds de dagboek posts verdubbeld. Terwijl ze acht op de tien keer niet gaan over hardlopen, maar over mijn leven. Een leven dat niet eens zo bijzonder interessant is, maar misschien wel herkenbaar voor een ander. Leuke ontdekking. Maar goed, ik moet dus schrijven. Aan mijn boek. Niet aan mijn blog. Fotografe Joyce bewaakt trouwens deze week mijn Instagram. Ik heb deze app (tijdelijk) van mijn telefoon afgegooid. Zij neemt de honneurs waar. Dus ik stuur mijn foto’s naar haar en zij deelt ze dan weer met jou. Goed? Instagram is namelijk ook een hele grote afleiding.
Ik zit as we speak op het hutje op de hei. Ik ben daar vanmiddag aangekomen. Het is er heerlijk. En wat blijkt? Ik ben zelfs de eerste die deze loft (tijdelijk) betrekt. De loft is pas twee dagen geleden opgeleverd. Het is een waar paleisje. De kaarsjes branden inmiddels en ik zit nagenoeg in het donker. Daar hou ik van. Alles is er splinter nieuw en het is er zo mooi. Ook de omgeving. Die is heel landelijk en toch sta ik binnen 800 meter in de hoofdstraat van dit fijne dorp. Waar ze zelfs een Hema en een Riviera Maison hebben (waar een mens al niet gelukkig van kan worden). Ik ervaar het eerder als een mini stad.
Dan mijn volgende dilemma. Ik las het laatst ook al bij Miss Lipgloss en ik heb er zelf ook altijd last van als ik alleen op reis ben. Ik moet dus heel erg wennen aan het ‘alleen zijn.’ En dan bedoel weg uit je vaste omgeving in je eentje. Ik kan dat. Heel goed zelfs, maar het kost me wel even moeite om uit mijn comfortzone te stappen. Okay, ik moet binnen blijven en schrijven. Toch nodig ik het liefst mijn hele vriendengroep uit. A. Omdat het hier zo extreem mooi is. B. Omdat ik het heel gezellig vind. C. Omdat ik wederom opzoek ben naar een uitvlucht. D. Het idee om even ‘helemaal alleen te zijn’ heeft wat tijd nodig om te aarden. Terwijl ik het ontzettend fijn vind om alleen te zijn. Mijn gevoel geeft er nog eventjes een nare wending aan. Ik weet zeker dat dat morgen over is.
Ik probeer dit morgen te doorbreken door te voet de omgeving te ontdekken, maar dan moet het wel eerst stoppen met regenen! Tot zover deze mededeling.
Wat deed ik voor mijn aankomst dan? Ik had een shoot samen met Joyce en Jenny. Het resultaat komt over twee weken online. De shoot locatie wordt ook heel vaak door LINDA. magazine gebruikt. Het is er zo fijn en mooi! Hier gaan we de komende tijd vaker terugkomen. Ik eet hier trouwens Bircher Muesli, gekocht bij de Albert Heijn To Go. Ik moet er even aan wennen, maar het smaakt best okay. Het is schijnbaar heel gezond.
In de namiddag vertrek ik naar mijn hutje op de hei. Ik maak nog even een tussenstop in een nabijgelegen ‘grote’ stad. Om aldaar met een goede vriend de beste appeltaart van de wereld te eten. De liefhebber weet om welke stad het gaat (niet zeggen, want ik zit ten slotte ondergedoken). Ik koop nog wat laatste boodschappen op de markt (even helemaal vergeten dat de markt rete goedkoop en fijn is). Ik krijg een lift van mijn goede vriend (dank daarvoor nog).
En dan nog een laatste afsluitende gedachtegang. Mijn hoofd is nog altijd bij de gebeurtenissen in Parijs. Soms vind ik het maar lastig om de wereld en de mensen die erop leven te begrijpen. Liefde, dat is alles wat een mens nodig heeft. Niemand word gelukkig van haat en nijd.
Het wordt hoogtijd om te gaan schrijven aan mijn boek, maar eerst koken (weer een uitvlucht).Ik spreek je morgen! Wie doet er trouwens mee aan de Zevenheuvelenloop?
?
Francien & Team Girls Love 2 Run
Foto door Joyce Bongers