#6 Dagboek van een marathon loopster

Ik kijk in mijn digitale agenda. Zie dat het 7 oktober is. Op 29 november loop ik dus de KLM Curaçao Marathon. Ik tel de dagen. Nog 54.

Allereerst bedankt voor jullie lieve comments gisteren. Ik heb ADE kaarten aangeboden gekregen. Mag bij IEDEREEN aanschuiven én ik inspireer schijnbaar toch meer girls dan ik dacht. En volgens mij denkt iedereen dat ik fulltime blog. Af en toe heb ik een schrijfflow te pakken, maar die ben ik als ADHD-er ook zo weer kwijt. So don’t get your hopes up. Anders wordt het ook weer zo’n grote teleurstelling. Ik schrijf zoveel omdat ik eigenlijk andere dingen moet doen. Zie deze hoeveelheid posts dan ook vooral als uitvluchten. Tot zover gisteren.

IMG_0073

Vandaag zocht ik vol goede moed mijn outfitje bij elkaar. Ik kon alles vinden. Zelfs mijn oma slip. Behalve een tight. Die zaten zogenaamd allemaal in de was. #storyofmylife Het is niet zo dat ik er zoveel in gerend heb, maar ik loop bijna altijd in mijn active wear rond (kijkt u alstublieft even naar onderstaande video, herkenbaar?). Ook als ik geen reet uitvoer. #eerlijkheidduurthetlangst

Hardlopen zonder tight gaat ook zo lastig en dus ga ik voor een capri tight. Want ach ja het ziet er naar uit dat het gewoon droog blijft vandaag. Niets is minder waar. Lees maar.

Geschreven vanuit mijn beleving.
Gelopen, maar verzopen. Zo is mijn loopavontuurtje het best te beschrijven. Ik besluit dat ik voor een long run ga. Kijk bewust niet op de Buienradar app (anders heb ik een excuus om niet te gaan) en dan valt de regen na kilometer één met bakken uit de hemel. Godsamme nog aan toe. God straft meteen. Het is okay. Ik ben niet van suiker. Wel van snoep. Mijn post-zomeroutfitje houdt het dan ook niet lang droog. Na vijf kilometer ben ik doorweekt. Alsof ik ongevraagd meeloop in een wet t-shirt contest.

IMG_0080

Terwijl ik me dat besef word ik op mijn schouder getikt. Een gezin met zoon van 16 jaar kijkt me vragend aan. Ze praten tegen me, maar ik kan ze niet verstaan. Eerst denk ik vluchtelingen te zien (beeldvorming, nieuws enzo). Ik wil ze direct meenemen naar mijn huis. Bij nader inzien zijn ze gewoon Duits. En ik kan GEEN Duits. In het Engels wijs ik ze de weg naar Haarlem. Geen idee waar Haarlem ligt ten opzichte van de Amstel, maar dat doet er niet toe. Ik verwijs ze uiteindelijk naar een voorbij rijdende bus(chauffeur). Probleem opgelost. Al had ik maar al te graag mijn huis aan ze afgestaan als ze echt op de vlucht waren geweest.

Als ik op kilometer zeven een bezinepomp zie, loop ik naar binnen. ‘Ik heb geen geld, maar wel een Coca-Cola Zero nodig.’ zeg ik. De vrouw kijkt me eens goed aan en lacht. ‘Ik ga het toch proberen, maar ik denk dat mijn pinpas me in de steek laat.’ Ze zegt nog steeds niks en gebaart me het te proberen. De Coca-Cola Zero is €1,50… ‘Doetie het of doetie het niet?’ zing ik in mijn hoofd. ‘JAAAAAA! HIJ DOET HET!’ schreeuw ik uit.  ‘Je had de Coca-Cola Zero anders gewoon van me gekregen hoor.’ zegt ze. ‘Vind ik lief, maar dat is niet nodig zoals u ziet. Ik ben echt een ontzettend rijk kind. Dat mag u best weten.’ Ik verlaat de shop. Neem plaats op het tuinbankje. Nog negen kilometer te gaan (okay, eigenlijk 23, maar dat is echt geen doen met dit weer).

Ik ren vrolijk verder. De pijn in mijn zij is ook zomaar verdwenen. Drinken doet de mens goed. Ik word door veel automobilisten uitgelachen. Was ik maar auto blogger geweest, dan kan ik in ieder geval nooit verzuipen. Toch brengt de benenwagen me verder. Ik kan namelijk totaal NIET autorijden. Ja ik heb een rijbewijs, maar ik ben het grootste gevaar op de weg. Vandaar dat ik zo’n fan ben van de NS. Die rijden me overal naartoe.

Als ik aan mijn terugweg begin (ik ren acht kilometer heen en acht kilometer terug) word ik vriendelijk begroet door een mede-hardloopster. Ze staat abrupt stil. Ik denk even dat ze me herkent en wil aanspreken. Ik heb het mis. Wat ben ik toch ook een aandachtsgeile hoer. Ze wordt namelijk vriendelijk begroet door een rivierkreeft. ‘Zo die ziet er vriendelijk uit.’ zegt ze. Ik kijk naar het beestje. ‘Dat ben ik met u oneens. Dat ding staat op onweer.’ Zeg ik beangstigend. Ik loop er dan ook met een grote boog omheen. Eng ding.

IMG_0084

Het voelt alsof ik mijn flow weer terugkrijg wat betreft mijn pace. Ik loop 5:59 per kilometer. Dat is me al een tijdje niet meer gelukt, ja zo sloom ben ik geworden. Ik heb ook het idee dat mijn wasmachine voor het eerst niet meer in de weg zit. Gaat het me dan toch lukken? Jij en ik gaan het zien.

Heb jij nog gelopen vandaag? Of heb je nog andere noemenswaardige dingen meegemaakt waar ik vanaf moet weten?

?

Francien  & Team Girls Love 2 Run

Foto gemaakt door Joyce Bongers

Follow my blog with BloglovinFacebook Instagram & Twitter

Recent