A Walk In The Park

Dit had een verslaglegging moeten zijn van DE RUN! My time ‘was’ now. Sandy vond van niet. Prima, ik ben er volgend jaar weer bij en dit keer MET Fieke. Toch besluit ik om vandaag wel te lopen. Onder het mom ‘nu ik er toch ben’.

D-Day

Ik open de gordijnen van mijn hotelkamer, het is stralend blauw. Bitterzoet, dit is dé perfecte dag. Om 09:00 uur vertrek ik vanuit het hotel per bus naar Central Park om daar samen met een heleboel andere renners deel te nemen aan de HollandRun. Dat heb ik mis. We rennen er naartoe… Goed luisteren is schijnbaar niet mijn sterkste kant. Terwijl ik om me heen kijk zie ik allemaal iets té enthousiaste Nederlanders om me heen staan.. Waarom dragen ze in vredesnaam een bottlebelt of puilen hun zakken uit met gelletjes? Vier rondjes Central Park is toch bij lange na niet een volle marathon? Het is klokslag 09:00 uur als we vertrekken naar het afspreekpunt bij Central Park.

Dutchies!

Terwijl we naar het startpunt rennen (zo’n 5 km) kijk ik om me heen. New York is en blijft prachtig. Ik besef me terdege dat het toch fijn is om vandaag te rennen. Rond half tien komen we aan bij het startpunt. Ik zie een zee van renners in oranje shirts, wat veel Nederlanders! Onee het gehele deelnemersveld heeft een oranje shirt gekregen van de organisatie. Renners doneren spontaan kleding bij een ’tijdelijk’ afgeefpunt. Ditzelfde ga ik vanmiddag doen als ik in Jersey aankom (een zwaar getroffen gebied).

SBS 6 Snownieuws

Als het bijna 10:00uur is verschijnt er een cameraploeg, HET IS SBS6 SHOWNIEUWS (it’s amazing)! De aanwezige Nederlanders beginnen spontaan ‘Erben waar ben je nou?’ te zingen. De cameraploeg zingt zelf net zo hard mee! Het lijkt ‘Korenslag’ wel. Nog geen drie seconden later verschijnt Erben Wennemars ten tonele. Gehuld in een prachtig blauw sportkloffie spreekt hij ons toe. Hij is zichtbaar verrast door de grote opkomst. Hij spreekt ons toe, ik luister aandachtig om vervolgens keihard in de lach te schieten. Het is alsof het Nederlands Elftal speelt, iedereen staat te juichen en gillen, spandoeken worden bijna in de cameralens gedrukt. En dan duikt ‘Jaap’ vanuit het niets achter Erben op, erop wijzend dat het misschien netjes is om één minuut stil te zijn voor de slachtoffers van Sandy, iedereen knikt instemmend. Jaap (God mag weten wie deze nobele man is, behalve dat zijn naam uitvergroot op zijn shirt staat) houdt de tijd wel bij, ook al beschikt hij niet over een horloge of telefoon. Na 43 seconden is er volgens Jaap één minuut verstreken. Erben vervolgt zijn toespraak, vier rondjes plus een heel klein rondje Central Park staat gelijk aan een volledige marathon. Ik kijk verschrikt om me heen. Sh*t het is toch waar! Oeps, ik ben totaal onvoorbereid (dat is niet helemaal waar ik heb er drie maanden voor getraind). Mijn bilspleetje zit niet onder de Vaseline, ik heb mijn tepels niet afgeplakt en ik heb geen gelletjes mee. Ach f*ck it. Ik ren em’ volgend jaar wel helemaal uit. Voor nu ren ik gewoon totdat ik er geen zin meer in heb. Terwijl Erben wordt belaagd door alles en iedereen besluit ik mijn run te vervolgen. Dit duurt me te lang. Geduld is een schone zaak. In mijn optiek dus een ‘vieze’ zaak want ik beschik er niet over.

Central Park

Als ik Central Park in ren, ben ik met stomheid geslagen. Als ik niet beter had geweten dan lijkt het gewoon alsof dit de New York City Marathon is die toch doorgaat. Het overstroomt er van de renners. Sommige hardlopers hebben zelfs hun startnummer opgespeld. Ik vind het geweldig. Terwijl ik ren neem ik de eerste cheer-on’s in ontvangst. Hoe vet is dit!? Langs de kant staan toeschouwers enthousiast te schreeuwen! Ze houden spandoeken omhoog, delen water en sportdrankjes uit. Ik geniet. Dit is overweldigend, sorry dat ik het moet zeggen maar de Amsterdam Marathon is er niets bij. De mensen langs de kant maken deze run af!

JLO

Terwijl ik verder ren hoor en zie ik af en toe Nederlanders aan me voorbij komen. Het valt me op dat ze allemaal vastbesloten zijn om de hele marathon te rennen. Mij niet gezien, als ik het doe, dan doe ik het goed en dat is dus volgend jaar samen met Fieke en hopelijk ben jij er dan ook bij! Op het ‘guerrilla’ parcours kom ik de meest ludieke, rare en spontane actievelingen tegen. En dan beland ik plots in een loopgroep bestaande uit ‘proud’ Latin-American’s. Ik stel me voor als JLO (Daf, ik steel je openingszin) wijs naar mijn ‘ronde’ ass en zeg in mijn beste Spaans- Amerikaanse- accent ‘LET’S GET LOUD’! Onder luid gejuich van mijn nieuw verworven fans ren ik verder.

Famous

Met nog enkele kilometers te gaan word ik voor de tweede keer (jaja op het vliegveld werd ik ook al herkent) als Francien herkent! Jep, jullie weten het nog niet ik ben bekend (haha nee!). Ricardo, heb ik een week geleden al ontmoet tijdens de video-opname (binnenkort meer hierover). Ricardo praat me bij over zijn verblijf in de States so far. Mijn andere hardloopbuddy (Fieke’s mannelijke vervanger 😉 luistert ook gezellig mee. Gedrieën bereiken we DE FINISH. Even zijn we stil. Dit is wederom bitterzoet. Je kunt de finish aankijken, maar we mogen er niet onder doorlopen. Dat doen we volgend jaar overigens wel!

The story is over…

Dat was het dan, hier eindigt mijn NYC 2012 story. Of ik het jammer vind dat het anders is gelopen dan gepland? Ja, maar ook weer niet. Het is nog steeds heel fijn om hier te zijn. Ik heb New York mogen ervaren in de best mogelijke manier. Ik heb gezien dat mensen elkaar helpen en steunen. En een New York zonder stroom is nog steeds New York.

En ik weet niet hoe vaak ik het nog moet zeggen, maar volgend jaar ben ik er weer bij met Fieke. Ga je dan ook met ons mee?

?

Francien (& Fieke)

Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: GirlsLove2Run) to keep up to date! See you there!

P.S. P.S. Ik zag helaas te laat dat ook Shownieuws via Facebook met Girls Love 2 Run in contact probeerde te komen. Ach ja, wij halen onze 15 minutes of fame volgend jaar wel!

P.S. P.S. P.S. Vanavond ga ik los! De kater komt later, toch ; )?