AMBER ALERT: FRANCIEN REGELINK

‘Francien je staat tussen de Top Favourites.’ zegt Kelly. ‘Sorry? Waar heb je het over?’ vraag ik. ‘Je bent naast een aantal pro’s samen met Laura één van de meest gezochte deelnemers van de Amsterdam Marathon..’ legt Joyce uit. Er doen gelukkig maar zo’n 44.000 mensen mee aan dit evenement

Aangeschoten wild
Ik ben dus een stuk aangeschoten wild.

maybelline-tcs-marathon-16-oktober-33

AMBER ALERT
AMBER ALERT: Francien Geharda Riean Regelink (30 jr). Vermist. Voor het laatst gezien op Utrecht CS. Toen zij vermoedelijk om 11:13 uur de trein richting Ams. Zuid pakte. Vrouw. Blond (nep)haar. Groene ogen. Groen shirt. Pimpelpaarse tight (vermoedelijk van het merk Nike). Bel 0800-NOG-IETS. (Disclaimer: Dit is GEEN officieel Amber Alert)

Dat er massaal gebeld (lees: geschreeuwd) wordt hoor ik pas achteraf.

maybelline-tcs-marathon-16-oktober-35

maybelline-tcs-marathon-16-oktober-38

maybelline-tcs-marathon-16-oktober-36

Dixie chick
Van semi-onbekend kind, naar hardloop ‘favourite’. Ik ben voornemens de 21.1 kilometer in een consistent tempo te lopen. Ik mag me niet laten (ver)leiden door ‘snellere’ voorbijgangers. Ik wil me vooral niet opgejaagd voelen, want dan loop ik de race van een ander. En precies dat voel ik me. Opgejaagd. Ik sta samen met #teamfrancien in het witte startvak. Om 13:20 uur weerklinkt (als het goed is) het startshot. Ik en Wilja presteren het om 1 minuut voor de officiele start een dixie te betreden. Drie deuren. Welke kies ik? De middelste. Ik sta binnen 4 seconden weer buiten. In de vier seconde krijg ik kots, diarree en pis te zien. Dit alles ligt op de rand… Poppetje gezien, kastje dicht. Ik waarschuw Wilja deze deur niet te openen. Op links zie ik mijn kans ‘schoon.’ Met nog 49 seconden op de klok voel ik dat de druk oploopt in plaats van afneemt. Plassen onder toeziend oog van een geheel startvak dat je voor gek verklaard dat je 1 minuut voor de start je blaas leegt is nog knaplastig. Met nog 31 seconden te gaan spreek ik mezelf streng toe. ‘Francien, je hebt normaliter geen enkele moeite met het loslaten van dingen. Inclusief je blaas.’ Ik visualiseer ondertussen een lopende kraan op mijn netvlies. En daar ga ik. Ik grijp naar het toiletpapier dat er niet is. Kijk angstvallig om me heen. In geen velden of wegen is er nog een blaadje te bekennen. Er zit niets anders op… Schudden met die kont – Getekend Def Rhymes.

VOOR JE KIJKEN. OPTREKKEN. DOORTREKKEN. (DOOR)LOPEN.

Het startschot is gegeven. Ik word vrijwel gelijk ingehaald door mijn hele team. En toch, en toch mag ik daarin niet meegaan. Dat is me te vaak gebeurd. Ik haal mezelf een pagina voor de geest, die deze gedachte ondersteunt. (Ik beschik heel af en toe over een fotografisch geheugen). Waarop het volgende staat (schuingedrukte stuk alleen lezen indien je geïnteresseerd bent in een biologieles over waarom vermoeidheid aan het einde van je duur prestatie een grote rol speelt):

BIOLOGIELES
Vermoeidheid
Waarom speelt bij een (halve) marathon de vermoeidheid vooral een grote rol in de laatste kilometers? Waarom heeft een hoge omgevingstemperatuur een negatief effect op de prestaties, met name bij langdurige activiteit?

Fatique is the inability to either continue a predefined amount of work or equal a previous level of work, despite a strong desire and effort by the subject to do so.

Vrij vertaald – Vermoeidheid is het fenomeen waarbij je niet meer in staat bent met een bepaalde taak (bijvoorbeeld een halve marathon) verder te gaan of op hetzelfde niveau te blijven (bijvoorbeeld tempo). Ondanks dat je het je niet ontbreekt aan inzet en wilskracht, heb je er letterlijk de kracht niet meer voor. Je lichaam kan niet meer.

Ondanks dat deze definitie correct is, is hij niet volledig. Vermoeidheid is geen absoluut gegeven. Je bent niet- of wel vermoeid. Een loper (ik bijvoorbeeld), kan wellicht zijn huidige snelheid niet vasthouden, maar kan ondanks “de vermoeidheid” wel doorgaan op een lagere snelheid.

Spieren contraheren (samentrekken) omdat ze een signaal van de hersenen ontvangen. Als er geen signaal gegenereerd wordt door de hersenen vindt er geen contractie (samentrekking van spieren) plaats. Met andere woorden de hersenen controleren de fysieke activiteit.

Als de spieren zelf (enkel) de oorzaak van de vermoeidheid zouden zijn, dan zouden er meer spiervezels geactiveerd worden tijdens uitputtende activiteiten om dezelfde power-output te blijven halen. Echter, het omgekeerde blijkt het geval te zijn. Tijdens uitputtende activiteiten neemt het aantal geactiveerde spiervezels juist af. De centrale aansturing neemt tijdens vermoeidheid dus ook af in plaats van toe.

maybelline-tcs-marathon-16-oktober-28

Vaak blijkt echter aan het eind van een wedstrijd dat het aantal geactiveerde spiervezels weer significant kan toenemen. Als de spieren (enkel) de hoofdoorzaak van de vermoeidheid zouden zijn, dan zou dit onmogelijk zijn. Dit wil niet zeggen dat de spieren niet vermoeid kunnen raken, maar wel dat er meer factoren meespelen in het proces van vermoeidheid. Steeds meer data laten zien dat ook het centrale zenuwstelsel / de hersenen de bron van vermoeidheid kunnen zijn.

Fatique is actually a central (brain) perception, in fact a sensation or emotion and not a direct physical event. This stems directly from our interpretation that exhaustion results from changes in central (brain) commands to the muscles rather than as a result of changes in the muscles themselves.

Het centrale zenuwstelsel / de hersenen verlagen het aantal geactiveerde spiervezels tijdens uitputtende activiteit (de halve marathon van Amsterdam dus ; – ) om het lichaam te beschermen en de homeostase (zelfregulering) te waarborgen. – Bron : Geen idee uit welk boek deze bladzijde afkomstig is. 

Tot zover deze biologieles. Terug naar kilometer 1. Ik vertel mezelf vanwege bovenstaande redenatie, dat ik niet te snel van start mag gaan. Dat ik vermoeid raken in mijn hoofd dien te voorkomen en dat ik vooral niet moe ben. Ook niet als ik straks bij kilometer 13 of 19.3 ben. Vermoeidheid wat is dat?

Ik heb trouwens mijn over-ear koptelefoon op. Als ik alle omgevingsgeluiden en indrukken meekrijg, dan ben ik hoogstwaarschijnlijk al vermoeid bij kilometer 5. Mijn hartslag ik al hoger dan normaal en Annemerel is niet eens in de buurt… Ik voel de druk om te presteren, enkel omdat er zoveel mensen meekijken via die applicatie waarin ik tussen de top favorites sta. Kortom die koptelefoon moet ervoor zorgen dat ik niet afgeleid raak. Ik luister naar mijn Work It Out playlist.

maybelline-tcs-marathon-16-oktober-27

Trip down memory lane
De eerste paar kilometers geniet ik van de wijk waarin ik tot voorkort nog woonde (Zuid en de Rivieren buurt). Als ik de Beethovenstraat bereik, moet ik denken aan Fieke. Aan deze straat ligt namelijk het Beatrixpark waar Fieke en ik altijd samen doorheen liepen overdag. Was het een rondje in de avond? Dan liepen we altijd richting het Olympisch Stadion. Als ik de Maasstraat passeer, ik woonde aan het einde van deze straat, besef ik dat ik hier uiterst fijn heb gewoond. Mocht ik ooit terugkeren naar Amsterdam, dan het liefst naar deze straat (en wijk). Met drie stations (Zuid, Amstel en Rai) binnen handbereik. De Amstel mis ik misschien wel het meest als hardlooproute. Ook die lag op nog geen kilometer lopen van mijn huis. Het is een ware trip down memory lane.

Running Junkies
Op de Rijnstraat loopt Running Junkie Thomas R. aan me voorbij. De beste man presteerde het onlangs nog om de Berlijn Marathon onder de 3 uur te lopen! Dat doe ik hem niet na. Ik schreeuw zijn naam en schuif mijn koptelefoon even van mijn linkeroor af. ‘Op welke kilometer is de cheering zone te vinden?’ schreeuw ik. Hij kijkt me aan. ‘Ik loop vandaag met mijn zusje.’ Zegt hij terug. De afstand tussen ons wordt groter. Ik waag nog een poging. ‘Leuk! Op welke kilometer staan de Running Junkies?’ ‘Op kilometer 17!’ krijg ik als antwoord en weg is Thomas. Dat getal moet ik dus onthouden. Iets wat heel moeilijk is, als je een (halve) marathon loopt. Gek he? Het is alsof je een oefening herhaaldelijk uitvoert en de tel kwijt raakt. Zo raak ik altijd getallen, met name (gelopen) kilometers kwijt.

Opvallend (geen ge)hoor
Wat me opvalt in tegenstelling tot voorgaande jaren, is dat er veel gaande is langs het parcours. Er is meer publiek (kan komen door het mooie weer) en er zijn meer DJ’s en bandjes. Jammer dat ik van dit alles vrijwel niets hoor. Toch vind ik dit een fijn gegeven.

maybelline-tcs-marathon-16-oktober-32

Flawless
Op het industrieterrein (Overamstel) word ik opnieuw ingehaald door lezers en #teamfrancien members. Met die laatste heb ik van te voren afgesproken dat we elkaar even aantikken en aanmoedigen. Ik vind het te gek om te zien, dat de Maybelline New York meiden waarmee ik het afgelopen jaar heb getraind allemaal zo lekker gaan. De make-up bij een ieder zit ook nog verrassend goed op de plek. Ik hoop dat dit bij mij ook het geval is!

Cheers to that
Ik maak trouwens van iedere drinkpost gebruik. Better safe than sorry. In het eerste uur betreft dat alleen water. Iets met een droge keel en net iets te weinig gedronken voorafgaand aan de race. Wat ik ook opvallend vind is dat er op elke post een banaan verkrijgbaar is. Je vingers blijven relatief schoon en een banaan plakt ook niet in mijn optiek en is gemakkelijk door te slikken. Aan (extra) energie geen gebrek dus!

Te snel
De eerste 10 kilometer loop ik in 56 minuten en 13 seconden. Ietwat verbaasd neem ik dit gegeven waar via mijn watch. Ik mijn hoofd moest ik hier 1 uur en 1 minuut over doen. Zodat ik de tweede helft sneller kan gaan.

img_3930

img_3931

Cheering Zone
Op kilometer 16 denk ik aan de Damloop. Die afstand heb ik nu in ieder geval opzitten en ik voel me ook nog steeds prima. Eveneens kom ik dichterbij de cheeringzone. Kilometer 17 ter hoogte van het Rijksmuseum. Daar staat Brittje me op te wachten. Fijne gedachte. Als ik het Rijksmuseum in het vizier krijg, pak ik mijn telefoon erbij. Dit MOET ik filmen. Jammer alleen dat de Instagram button niet reageert op mijn bezweette vinger. 12 selfies met Britt verder, kom ik erachter dat de button prima reageert als je daarbij ook switcht naar de video interface. Oeps! Ik zie een scala aan bekenden. Leuk! De confetti vliegt me ondertussen om de horen. Als ik verder loop zie ik ook Annemerel staan. Ze is er dus toch! Dit keer gaat mijn hartslag niet omhoog. Ik begroet haar en krijg daarbij een handvol confetti in mijn gezicht met dank aan Eva. Niet dat het uitmaakt, alleen op de foto ziet het eruit of ik iets eet. Ik probeer hier enkel te voorkomen dat de confetti niet mijn keel invliegt.

Rondje van het huis
Ik loop vol energie verder richting het Vondelpark. Een rondje Vondelpark is 3.2 kilometer. Ik hoef ditmaal alleen de linkerzijde van datzelfde park te zien. Dat de route langer aanvoelt dan ik mij meen te herinneren komt dan toch door “de vermoeidheid.” Ergens halverwege hoor ik dan toch mijn naam. Dit komt, omdat ik mijn koptelefoon even af heb gezet. Ik besef me hierdoor dat hoogstwaarschijnlijk heel veel mensen mijn naam hebben geschreeuwd toen ze me zagen… Best onaardig dat ik dan geen gedag terug heb gezegd of je überhaupt gezien heb. Bij deze, dank voor je aanmoediging die ik niet gezien of gehoord heb. Degene die ik wel hoor is mijn nichtje Jonneke. Die haar zus (Wieke) en vriend aanmoedigd. Ik geef haar snel een omhelzing en loop verder.

Thomas - GL2R web (2)

Thomas - GL2R web (5)

Trainer Thomas
Het einde nadert. Als ik het Vondelpark uitloop hoef ik nog maar 1 kilometer. Ik merk dat ik zin heb om te finishen. Vooral omdat eindigen in het stadion geweldig is! Maar voordat ik daar aankom, word ik eerst nog aangetikt door trainer Thomas! Die uit het niets voor mijn neus lijkt te staan. Best aardig dat hij zijn leven op het spel zet om mij bemoedigend toe te juichen! Voor een ieder die niet (meer) weet wie Thomas is, zie bovenstaande foto rapportage.

14793671_10207577198964481_1409022223_n

Inner Circle
Als ik dan bijna bij het stadion ben, zie ik nog een bekende aan de zijlijn staan. Ik wil er al op af lopen. Totdat ik me besef wie het is. In mijn vrij-gezellige dagen kwam ik met dank aan Inner Circle best nog wel wat jongens tegen. Zo ook het exemplaar waar ik nu bijna tegenaan loop. Ik bedenk me geen moment en draai me weg nu dat (hopelijk) nog kan. De beste man is best lang, vandaar dat hij ook opvallend is. Met het schaamrood op de kaken loop ik vluchtig het stadion in. Ik wil dit moment per telefoon vastleggen. Daarom loop ik er de laatste 500 ongeveer zo bij. Toch jammer dat mijn bezweette vinger opnieuw de record knop niet kan vinden… En ik dus voor niets met 1 arm in de lucht liep.

Maybelline Make It Happen (web) (14)

MAKE IT HAPPEN
Als ik de finish overkom zie ik direct twee team members! Kijk dat is nog eens een mooi onthaal en einde van ons MAKE IT HAPPEN avontuur. Mede mogelijke gemaakt door Maybelline New York, Joyce, Marit, Laura en natuurlijk alle meiden die deelgenoot waren van deze te gekke ervaring. Volgend jaar weer?

AMBER ALERT: Dank voor je medewerking. Francien is inmiddels terecht én gefinisht in een tijd van 2:09:21.

Dat laatste wist je overigens eerder dan ik. Aangezien je me op de voet volgde in de app. Dank daarvoor.

Hoe verging het jou?!

?

Francien (& Joyce)

Foto’s door Joyce Bongers & Rik (Urban Runners)

Follow my blog with BloglovinFacebook Instagram & Twitter

P.S. Deze blogpost is tot stand gekomen in samenwerking met Maybelline New York.

Recent