Do It Yourself Marathon

Als je dit leest, vermoed je wellicht dat ik toch iets anders heb gedaan in New York. Maar wat? Op de avond dat jullie de blogpost ‘A Walk In The Park’ lazen mocht ik van mezelf helemaal los gaan (lees: mix-drankjes waar je de alcohol niet eens proeft achterover slaan) na tien weken waarin slechts twee rode wijntjes de revue passeerden. Dit was dus op zondagavond vier november. Ik had die dag (op veeleer verzoek het antwoord op de prangende vraag ‘hoever heb je nou eigenlijk gelopen?’) 15 kilometer hardgelopen in Central Park en toen vond ik het wel welletjes. Maargoed terug naar mijn verhaal.

Malibu Cola

Die avond had ik eerst een etentje waar ik acht mega glazen cola dronk. Na het etentje vertrok ik richting de bar waar een borrel georganiseerd werd de door de reisorganisatie (Marathon International). Ik ontving maar liefst drie consumptiebonnen. Zelf wist ik eigenlijk al dat ik aan één Malibu cola genoeg zou hebben. En natuurlijk had ik gelijk. Ik kreeg een praatkick van hier tot Tokio en ik bleef maar ontkennen dat er niets aan de hand was. Totdat ik een bezoekje bracht aan de toilet. Ik keek mezelf in de spiegel aan en mijn hoofd was KEI (en ik kom niet eens uit Brabant) rood. Oké ik was dus écht aangeschoten van één Malibu cola.

Inspiratie

Toen ik de bar terug inliep kwamen er twee knappe marathon rensters aangewaggeld (sorry). Zij hadden de vier grote rondjes plus één klein rondje gerend, inderdaad dat was dus de volledige Holland Run aka New York City Marathon 2012. Samen met andere niet-lopers van de marathon kwamen we met de dames in gesprek. Wat een enthousiasme straalde er van die dames af! En dat na 42.195 meter! En het allermooiste vond ik misschien nog wel dat ze liepen voor hun eigen opgezette initiatief ‘Ren voor KWF’. Ze hebben meer dan 10.000 euro opgehaald! Ondertussen bestel ik mijn tweede Malibu Cola, jaja het ging lekker. Toen ik twee slokken had genomen schoof ik het glas opzij en keek mijn runbuddy aan. Als zij de kracht vinden om te gaan, wie zijn wij dan om niet te gaan? We zijn hier! We hebben er keihard voor getraind. “LET’S DO IT ANYWAY!” Ik kreeg direct de vraag of dit met mijn gesteldheid te maken had? “NEE! Sorry dit moeten we gewoon doen!” Ieder in ons eigen tempo voegde mijn runbuddy eraan toe. Oké ik moet eerlijk toegeven dat ik dat lastig vond. Omdat ik altijd en overal de weg kwijtraak, zelfs met TomTom. Maargoed als ik mij wist te houden aan de route van gisteren dan moest het goedkomen, toch?

D-Day Part II (dit schrijf ik vanuit mijn eigen perspectief)

Om 06:00uur gaat mijn wekker, 07:00uur vertrekt de eerste bus vanaf het hotel naar Manhattan. Hoe eerder ik daar ben hoe beter, omdat ik ook diezelfde avond nog terugvlieg naar Nederland. En een marathon duurt toch al gauw zo’n vier uur of langer. Goed ik smeer me volledig in met Vaseline, ik sla ik geen plekje over. De run van gisteren heeft wederom zijn sporen na gelaten op mijn voorgevel. Sinds ik train voor de marathon zijn mijn borsten er zowat van afgevallen. Van een maat L naar een maat S. Mijn voorgevel ziet eruit alsof ik net een borstvergroting heb ondergaan waarvan de littekens nog opgezwollen zijn… Zegt dat genoeg? Note to myself: vanaf nu geen mooie sport BH’s meer, maar functioneel goed zittende sport BH’s waarbij de twee tietjes niet naar links en rechts vliegen bij iedere stap die ik zet. Bij het opspelden van mijn startnummer moet ik even lachen. Ga ik dit nou echt doen? Ja ik ga het écht doen! Voordat ik het hotel verlaat werk ik nog snel een bagel en wat havermout weg. En dan ben ik klaar om richting de city te vertrekken! Om 09:30 sta (ja er staat een gigantische file, het openbaar vervoer ligt nog steeds zo plat als een dubbeltje) ik op Times Square. Vanaf daar pak ik de metro naar Central Park.

Let the games begin!

Ik krijg een head start, dankjewel runbuddy, zodat ik niet al gelijk mijlen achterop lig. Na twee minuten moet ik plassen, shit! De dixies van gisteren zijn verdwenen, waar is de toilet als je em’ nodig hebt? Gelukkig vind ik bij ‘The Boathouse’ een heel mooi OPENBAAR toilet (ja het is vies, maar plassen is fijn!). Ik hervat mijn run. Ik begin rustig, ik bemerk helaas dat mijn benen niet helemaal goed herstelt zijn van de run van gisteren. Het rondje van gisteren is hetzelfde rondje dat ik nu vier en half keer moet doen! En dat vond ik toen al een pittig stuk, want het is bijna geen enkele keer vlak… Het deel dat ik nu ren vormt normaal gesproken de laatste tien kilometer van de New York City Marathon. Dit werd door de vele mensen die ik in de aanloop naar de marathon heb gesproken als het meest pittige stuk van de marathon gezien, naast de vijf bruggen die je over rent. Ik ga dit deel dus vier keer doen! Er zijn twee hele pittige heuvels. Ik probeer ze aan te vallen, zoals ik van Marko Koers geleerd heb. Ik gooi mijn armen en benen hevig in de strijd bij het oprennen van de eerste échte heuvel. Toch voel ik dat het niet helemaal lekker gaat vandaag.

De man met de hamer?

Onee, ga ik dan toch echt HIER de man met de hamer tegenkomen? Ik ga er steeds meer in geloven. Eisen de Malibu-Cola en de run van de dag ervoor dan toch echt hun tol? Let’s hope not! Na15 kilometer kom ik tot de ontdekking dat mijn sportswatch me heeft laten zitten. Ik krijg em’ met geen enkele beweging meer aan de praat…. De moed zakt me letterlijk in de schoenen. Had ik overigens al gezegd dat ik mijn marathon schoenen (dit had het allerbelangrijkste item in mijn koffer moeten zijn!) nog in Nederland staan? De marathon volbrengen op schoenen waarop je niet of nauwelijks hebt getraind is nog knaplastig. In mijn hoofd krijg ik een soort van waanbeelden, moet Fieke zich in San Fran ook ZO hebben gevoeld? Moet je nagaan hoe je je dan voelt als er een te druk meisje tegen je aanpraat die maar blijft zeggen dat je het harstikke goed doet! Dat zou toch gruwelijk irritant zijn!? Oeps zo voelt dat dus. Heb ik G.. (vul zelf maar in) drie maanden KEIhard getraind om hier KEIhard te falen? Ik dacht het niet! Had ik je ook al verteld dat het maar vier graden is terwijl ik hier loop? Het is echt koud, ook al schijnt de zon volop… Oké, oké Francien FOCUS! Weg van dat negatieve gedram. Opgeven is in dit geval GEEN optie!

Just do it anyway!

Ook al zit ik er mentaal even doorheen, heb ik geen idee hoeveel kilometer ik al heb gelopen ik moet het gewoon afmaken. Wie heeft ooit gezegd dat het lopen van een marathon makkelijk was? Ik wist van te voren ook dat ik de man met de hamer tegen kan komen en dat ik dan wellicht geen stap meer kan zetten. Toch komt dat punt niet. Op kilometer (ik heb inmiddels berekend, ja ik kan rekenen, hoever ik ongeveer moet zijn) 24 ontvang ik een belletje van mijn runbuddy. “Waar ben je?” Ik ben er in ieder geval nog LANG niet! Ik sla mijn zoveelste blauwe Gaterate achterover. De drinkkarretjes in Central Park varen wel bij mijn dorstlessende gedrag. Ik maak mijn eigen marathon. Dat betekent ook dat ik mijn eigen drinkposten bepaal en dat ik zelf bepaal wanneer ik iets moet eten om mijn energielevel op peil te houden. Leuk hoor zo’n DIY marathon.

Runnershigh or what?

Bij 30 kilometer besluit ik om mijn startnummer onder mijn shirt vandaan te toveren. In de drie en halve rondjes die ik dan inmiddels al heb afgelegd kom ik steeds dezelfde renners tegen. Ik ben dus niet de enige met dit idee? Ik bedoel iemand moet de NYCM 2012 toch als hekkensluiter/rode lantaarndrager afsluiten? It might as well be me! Ik kom constant drie verschillende renners tegen. Eén heel knappe vrouw, een Griek en een Fransman (de vlaggetjes op hun wangen zeggen voldoende). Eerst passeer ik de knappe vrouw, ze moet lachen als ze mijn startnummer ziet! Dan passeer ik de Fransman hij zegt niets, maar ook niets zeggen is iets zeggen. De Griek zegt ook niets. Totdat uit het niets mensen beginnen te klappen. Weer een andere man schreeuwt ‘GIRL I SEE YOU!’ even krijg ik een brok in mijn keel. Ik ben inderdaad hier en ren niet voor niets. IK REN HIER, OMDAT IK DAT WIL, OMDAT IK HIER WIL ZIJN, OMDAT IK DIT AL HEEL LANG WIL! Op de 33ste kilometer vind ik het dan ook tijd om met het thuisfront te bellen. Mijn vader neemt op. Ik schreeuw in de telefoon “PAP, IK REN IN CENTRAL PARK EN IK REN DE HELE MARATHON IN MIJN EENTJE!” Mijn vader verstaat me niet (dankzij mijn headset). “Francien, wat zeg je nou allemaal?” Ik begin nog harder te schreeuwen net zolang totdat hij me wel hoort. Na vier pogingen knutselt hij eindelijk een verhaal uit mijn woorden. Hij wenst me succes en moet lachen. Ik ren tevreden verder. Ik ben in de mood. Ik bel mijn runbuddy om te zeggen dat het fototoestel (lees: iPhone) erbij gepakt mag worden. Ook hij verstaat me niet. Ik begin weer te schreeuwen. Niet dat het uitmaakt want het duurt dan nog minstens een uur voordat ik daadwerkelijk finish. En dan is het tijd om Fieke te bellen. Waar zou ik zijn zonder mijn partner in crime. Fieke vraagt wat ik aan het doen ben. Ik schreeuw wederom door de telefoon dat ik me in Central Park bevind en dat ik de marathon aan het lopen ben. Ze verklaart me voor gek, maar moet ook lachen. Ik weet wat ze denkt. Francien is niet wijs! Klopt dat ben ik ook niet. Ik weet ook dat ze denkt, dit is typisch Francien. Als het niet rechtsom kan, dan kan het linksom wel! Fieke wenst me succes. Tevreden vervolg ik mijn weg. Ik hoef nog maar zeven kilometer! Met de pijntjes valt het nog wel mee. Eigenlijk voel ik me kiplekker. Ik ren rustig verder. Steeds meer passanten in Central Park zien mijn startnummer en beginnen spontaan te juichen en klappen.

F*ck, let’s finish this M*therf*cker (sorry voor mijn taalgebruik)

Met nog vier kilometer te gaan voel ik dat het lastiger wordt om heel hard te blijven rennen. Ik begin lichtelijk te zwalken (nee het is niet de Malibu cola van de dag ervoor). Lekker licht in mijn hoofd, ik zweef, onee toch niet. Na vier rondjes lukt het me niet om nog een half rondje te doen. Ik besluit om heen en weer te gaan rennen bij de main entrance van Central Park. De runbuddy wordt wederom gebeld ik deel mijn exacte eindpunt en verwacht natuurlijk dat ik straks word opgevangen na 42.195 kilometer. Ik ren langs de koetsen met toeristen, loopgroepjes en New Yorkers. Ik zie mensen denken, waar is dat meisje mee bezig!? Ik moet je eerlijk zeggen ik heb ook geen idee meer wat ik aan het doen ben! De kilometers gaan tergend langzaam voorbij. Totdat ik de 41 kilometer passeer. Ik dwing mezelf ertoe om te gaan sprinten, deze goede bedoeling houd ik nog geen vier seconden vol. Ik schakel mijn versnelling weer omlaag. Ach ja ik kom er wel. Ik begin naar mensen te roepen dat ik nog maar één kilometer hoef. Dat woord kilometer komt er niet meer helemaal uit. Het moet ongeveer zo geklonken hebben “I ONLY HAVE TO GO ONE MORE KIIIIIIIIIIILOMOTHEEEEOR” Als ik er bijna ben staat mijn runbuddy er niet. Als ik em’ toch denk te zien begin ik blij te zwaaien en probeer ik uit te beelden dat er foto’s gemaakt moeten worden. Ik heb immers bewijs nodig dat ik hier toch echt loop! Als ik op drie meter afstand van hem kom blijkt toch dat hij het NIET is! Ja die note to myself van de vorige keer is denk ik niet aangekomen, want ik heb loop nog steeds zonder lenzen of bril. De jongeman kijkt me raar aan ik doe net alsof ik de persoon achter hem bedoel! Ik begin te praten, maar tegen wie? De lucht!?

Finish!

Ik ren verder totdat ik mijn naam hoor “FRAAAANNNNCIEEEEEEN!” Als ik omkijk zie ik mijn runbuddy, ik probeer te praten. Waarom stond hij niet op het afgesproken eindpunt? Ik kom tot de inkeer dat ik hem wederom de verkeerde instructies heb gegeven. Damn I need directions! In zijn hand zie ik een Nike bag, is hij nou gewoon naar Nike Town geweest? F*ck Francien focus en ren door! Je bent er bijna. Ik zet mijn eigen spreekkoor wederom in. Bij het passeren van de 42 kilometer schreeuw ik iedere meter die ik dan nog moet uit! Als ik 42.2 in mijn schermpje zie staan (ik bedank de runbuddy voor het overdragen van zijn sportswatch op de 26^ste kilometer) stop ik! I MADE IT! DAMN RIGHT I MADE IT! Ik ga liggen op de grond, gewoon omdat het kan en omdat het mag. (Heb ik op TV gezien en ik doe graag dingen na die op TV zie).

Goodiebag

Ik ga op de grond zitten en voel me apetrots. Mijn runbuddy overhandigt de Nike bag. In de tas bevinden zich een supervette hoodie en sweatpants (de foto volgt later deze week). Dit is nog beter dan een mediale! In een oogwenk verander ik van een marathonloopster (ja, ja zo mag ik mezelf nu eindelijk noemen 😉 ) in een stoere chick on kicks!

THE END!

Ik verontschuldig mij voor alle zinnen die ik ben begonnen met het woord ‘ik’(het woord is maar liefst 178 keer gebruikt) dat hoort normaal gesproken niet. Het veelvuldige gebruik van de hoofdletters, toch waren ze nodig. En dan heb ik nog niet gesproken over de té lange zinnen en de uitroeptekens die je om de oren zijn gevlogen. Toch is dit mijn verhaal en ik kon niet wachten om het met jullie te delen. Want dankzij jullie sta ik hier en is het me gelukt! Daarom wil ik jullie allemaal bedanken. Een speciale dank gaat uit naar Fieke, mijn vriendjes en vriendinnetjes die mij de afgelopen drie maanden te weinig hebben gezien. Die me ‘saai’ vonden omdat ik geen alcohol dronk en omdat ik menig feestje oversloeg. Maar ze gunden het me allemaal! Ik moet ook mijn runbuddy waarmee ik al die tijd samen heb getraind bedanken voor zijn support en het maken van alle foto’s! Josine en Bea (Twitter: @renvoorkwf) bedankt voor de motivatie! En om het verhaal compleet te maken ontving ik later op de avond de officiële NYCM 2012 medialle uit handen van Peter. Peter, de begeleider vanuit Marathon International, heeft er alles aan gedaan om deze reis ondanks alle tegenslagen zo voorspoedig mogelijk te laten verlopen en dat is hem gelukt. Ik ben hem daar zeer dankbaar voor! Ik kan met recht zeggen dat ik I every damn 26.2 mile heb gerend! En als beloning ging ik natuurlijk voor een Happy Meal!

Ladies, girls, meisjes volgend jaar ben ik weer bij en dan ga ik de officiële NYCM 2013 volbrengen samen met Fieke. Wie gaat er mee ;-)? XOXO

?

Francien

Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: GirlsLove2Run) to keep up to date! See you there!

P.S. P.S. MY TIME IS NOW. I’M A FINISHER OF THE NYCM 2012!