Editorial Mei
Hier is mijn maandelijkse brief aan jou. Ik heb hem al tot drie keer toe herschreven, maar dat terzijde. Toen ik de foto’s zag die Joyce en ik vanmiddag maakten ging ik helemaal stuk. Het leven van een sport blogger is ontzettend mooi, zwaar en gevaarlijk tegelijkertijd… Maar bovenal ontzettend social media-achtig.
Kijk, op mijn Instagram ben ik perfect (MAAR NIET HEUS). Daarachter schuilt iemand die harstikke imperfect is. Gelukkig komt die imperfectie volledig tot zijn recht op Snapchat (voeg me toe op girlslove2run). Deze maand stel ik de kracht en zwakte van social media met betrekking tot sporten ter discussie.
Shoot me I’m Insta famous
As we speak zit ik in mijn net iets te strakke shape tight van Röhnisch achter mijn laptop om deze post voor jou te schrijven. Ik ben overigens in diezelfde strakke tight te zien op de foto’s. Mijn billen komen er trouwens ontzettend goed in uit, al zeg ik het zelf… Volgende keer toch een maatje M(eer) opgeven.
Terwijl Joyce deze foto maakt, word ik bijna omver gereden zoals je ziet. Hoe dan? Ik kijk naar mijn telefoon in plaats van het tegemoetkomend verkeer. #OOPS Om van de schrik te bekomen strijk ik kort neer bij mijn vrienden van JuiceBrothers. Waar ik overigens eerst een foto maak van mijn drink. In plaats van eerst een slok te nemen.
Je moet er iets voor over hebben om de beste foto evah te maken. Zie je trouwens die yogamat op mijn rug? Die draag ik enkel om erbij te horen. Ik doe natuurlijk niet aan Yoga, want ik niet stilstaan. Laat staan stil en zen zijn. Trouwens voor deze shoot heb ik er gisteren nog even 5 kilometer uitgeperst terwijl ik er totaal geen zin in had. Dan voel ik me net eventjes ietsje zelfverzekerder voor deze shoot, want stel je voor dat je mijn vet pens ziet (ik heb zwembandjes, zodat ik blijf drijven). Voor de onderstaande foto heb ik mijn buik ontzettend ingehouden. Zie je dat? So what for the perfecte mirror selfie? Tot zover deze shoot…
Van individuele sport naar teamsport
‘Hier moet het zijn.’ zeg ik tegen mijn (toenmalige) zweetdate. Ik loop het Trump Building binnen. Zie op rechts een Starbucks. Ik kijk omhoog. Op links zie ik een dé Nike Store. 44 minuten en 2 outfits incl. schoenen later sta ik weer buiten. Mijn tot dusverre niet serieuze hardloop carrière begint hier. Ik pak het iconische Central Park erbij. Ga opzoek naar de vijver waar ik ooit Whitney Port en Lauren Conrad zag lopen op mijn tv scherm. Trek mijn schoenen aan. Vanaf dat moment ben ik niet meer te stoppen.
Een dag later koop ik de iPod kit (dit was eind mei 2006). Bestaande uit een iPod, draadloze chip en iTunes lidmaatschap. De kit slaat informatie op in de vorm van de duur van mijn training, de afgelegde afstand, tempo en het aantal verbrande calorieën. Via Nike+ kan ik mijn gegevens uitlezen. Ik keer diezelfde dag nog terug naar die bewuste vijver. Mijn tijd en kilometerstand zijn terug te zien én horen, terwijl ik luister naar mijn favoriete songs. Wat wil ik nog meer?
Met de release van de tweede generatie iPod Touch in 2008, incl. met ingebouwde Nike+ device maakt dat de chip overbodig wordt. Voor mijn verjaardag krijg ik deze iPod. Die ik tot op de dag vandaag nog steeds koester vanwege de ingegraveerde tekst: Voor de aller snelste.
In oktober 2010 zorgen Apple en Nike ervoor dat mijn tot dan toe individuele sport een teamsport wordt. Hoe dan? Ik kan mijn runs posten op mijn Facebook wall of op mijn Twitter timeline. Mijn vrienden worden hierdoor in de gelegenheid gebracht om mij online aan te moedigen. Ik hoor die aanmoedigen tijdens mijn runs terug in de vorm van live cheer-ons.
Ik merk dat steeds meer mensen in mijn omgeving deelgenoot worden van mijn runs en daardoor zelf ook de druk (of noodzaak) voelen om in beweging te komen.
Twee jaar later start ik mijn blog; GirlsLove2Run. Geboren uit liefde, gemaakt om, in eerste instantie, sponsors te vinden voor de New York City Marathon. Die vind ik niet. Ik vind alleen wel een blog dat er nog niet is in dat segment. Ook jij erkent dit door mij en Fieke te volgen middels het blog en via onze social media kanalen.
Het is begin mei in het jaar 2016. Ik kom net terug van een 16 kilometer run, maar dat weet je al. Ik heb het namelijk net als gisteren gepost op Instagram…
#ohsosocial
WACHT! Ik moet even Snapchat checken om te zien waar Jenny & Joyce uithangen. DAAR BEN IK WEER. #afgeleid #gebeurtmaar28keeropeendagofzo
Haat- liefdeverhouding
Ik onderhoud een haat- liefdeverhouding met social media als het aankomt op sporten. Het motiveert me, maar kan me tegelijkertijd ook ontzettend demotiveren. Vandaar dat ik mijn verhouding deze maand onder een vergrootglas leg. Zo krijg je me elke dag live te zien via Facebook Live. Waarbij ik je meeneem naar events, je tips geef en af toe ga ik zelfs letterlijk met je op de loop. Het is een experiment, want wat doet het met je als je continue online bent. Interview ik social media koningin en runfluencer Robin Arzon. Laat ik je mijn favo sport proof make-up producten zien, zodat je geen filter meer nodig hebt ;-). En laat ik je mijn nieuwste social hardloopgadget zien. Eveneens krijg je social sporthypes te zien. Wat denk je van Peleton Cycle (world-class indoor cycling studio experience on your time, and in the comfort of your own home)? Het online fietsfenomeen dat langzaamaan Europa veroverd, nadat Amerika ons al voorging. De nodige #foodporn mag natuurlijk ook niet ontbreken. En tot slot ben ik te zien op de Wings For Life Run (die run die wereldwijd op dezelfde dag en tijdstip start) samen met Anne én team.
Kortom ben je klaar voor meest socialble maand tot nu toe? #ohsosocial
?
Francien (& Joyce)
Foto’s gemaakt door de beste (social media) fotografe, Joyce Bongers, van Nederland
Met dank aan Fresh Fitness & JuiceBrothers