Ik en mijn gespleten persoonlijkheid

Marloes: Halve marathon van Egmond

Zo. Ik had vandaag weer een gespleten persoonlijkheid. Het was dus race day. Dan heb ik dat nog net een paar beetjes erger. De halve marathon van Egmond stond op het programma. Een van mijn persoonlijke favorieten, want niets geeft je meer het gevoel dat je de rest van de dag in een bad vol met patatjes met mag gaan liggen dan de halve marathon van Egmond. Ik bedoel, hallo, het is koud, je moet een strand op en ik doe dat vrijwillig op mijn vrije zondag. Ik betaal er zelfs voor. Give me the damn fries!

Maar goed, gespleten persoonlijkheid. Ik stap deze ochtend de auto in zonder verwachtingen. De afstand is geen probleem, maar een pr zit er volgens mij niet in. Die komen bij mij niet bepaald uit de lucht gedonderd en hoewel er netjes gelopen is de afgelopen weken zat er nagenoeg niets bij voor de snelheid. Maar ja, wat maakt het uit. Ik ga toch lopen voor mijn plezier?

Totdat de eerste medeloper, een vriend van mijn lief, de auto in stapt. Al snel krijgen we het over tijden en nog voordat we de snelweg op draaien heb ik mijn lopen-voor-het-plezier-voornemen al uit het raam gegooid. De rest van de rit zit ik stilletjes voorin potentiële tijden uit te rekenen. Ik neem vervolgens geen besluit en ga toch weer terug naar mijn noncha persoonlijkheid: we zien wel. Wacht, als ik op 5.40 start, hoe lang doe ik er dan over? Gespleten persoonlijkheid in full speed.

We zijn er. Ik zie dranghekken en verkeersregelaars. Niets geeft mij meer zin om te gaan hardlopen dan dranghekken en verkeersregelaars. Heerlijk zo’n evenement. Er sluiten nog meer vrienden aan. Een vriendin wil onder de 2 uur lopen en gesterkt door de evenement vibe ga ik all in. Ja, ik doe mee. Ik ga ook voor onder die 2 uur. Ik heb het al een keer eerder gedaan en als we samenlopen dan moet dit makkelijk lukken.

De start en de eerste paar kilometer beginnen dus overmoedig. Ik heb het niet koud en ik heb het makkelijk. Voor mijn gevoel zou ik dit de hele dag kunnen doen. Ik ga deze halve marathon opeten en weer uitspugen. Ik voel me goed. Heel goed. En dan zakken we weg. Mul zand. Geen verrassing bij de halve marathon van Egmond, maar het is zo veel en er komt geen einde aan. Geen enkel stuk is hard hoeveel diagonaaltjes we ook over het strand trekken. Kak, zwaarder dan verwacht dit jaar. En terwijl sommige mensen als een licht hertje over het zand zweven, lijk ik er als een olifant in weg te zakken. Na een kilometer komen ik en mijn vriendin tot de conclusie dat dit niet te lang moet duren, want anders is dat pr wel echt weg.

2,5 kilometer later komen we gedesillusioneerd het strand af. Ik vind het niet meer leuk. Mijn shirt is uit pure afschuw helemaal omhoog gerold. Gênant is dat. Mijn pessimistische persoonlijkheid neemt het over. Alles is kut. Ik probeer mij te focussen op mijn ademhaling. Die is ook kut. Wat een slecht idee was dit.

Een paar kilometer later ben ik weer hersteld en is mijn noncha persoonlijkheid weer terug. Ach, wat maakt het uit. Lekker stukkie lopen. Dan maar geen pr. Mijn handjes gaan in de lucht voor het publiek en in de tussentijd klets ik mijn vriendin de oren van haar kop af. Na 15 kilometer zegt ze dat ik maar verder moet lopen zonder haar, want zij moet even wat gas terugnemen. Wacht even, inderdaad, ik kan best nog wel een stuk harder. Ik ga ervoor en ik daag mezelf weer uit. Als ik dan ook nog word toegejuicht met een ‘Hé Marloes, ik wil met je onder de douche’ ben ik helemaal niet meer te houden. Al is het maar om weg te zijn bij die vieze juichers.

De laatste 3 kilometer sla ik mezelf voor mijn kop, want wat had erin gezeten als ik meteen wat harder was gegaan na dat strand? Daar is mijn perfectionistische persoonlijkheid en hij baalt. Ik zet nog extra aan en ik zorg er in ieder geval voor dat ik eindig met mijn snelste kilometer van vandaag. Dan mag de showpony in mij het stokje overnemen en ga ik over tot juichen en zwaaien. Zo heerlijk om te finishen.

Ik besluit na afloop dat ik toch trots ben op mijn prestatie. Al is het maar om het feit dat ik schijnbaar een hardloopvorm heb waarbij ik any sunday een halve marathon kan lopen. Dat was een paar jaar geleden ondenkbaar. Go me.

In de auto terug laat mijn gespleten persoonlijkheid nog even van zich zien: ik ga vanavond gezond koken of nee, wacht, ik ga naar Snackbar Toetje en ik ga een miljoen frikadellen eten. Het werd iets in het midden. Morgen gewoon weer één persoonlijkheid.

_____

Marloes wie?!
Marloes Berghege is schrijfster (voor &C en Girls Love 2 Run) en loopt hard. Niet heel hard, maar ze loopt wel. Marathons zelfs en dat kan ze zelf ook nog steeds niet geloven. Verder is Marloes bekend (bij cafetaria Toetje), een absolute lees nerd, doet ze allang niet meer waar ze voor gestudeerd heeft, draait ze graag Hazes en niet eens stiekem, wordt ze kriebelig van lange nagels en is ze getrouwd met een sport gekkie.

Niets meer missen van Girls Love 2 Run?
Volg ons dan op Instagram of Facebook en blijf up to date!