Mijn prins met gespierde benen

Lieve Usain, mijn prins met gespierde benen,

Allereerst mijn excuses dat ik niet eerder wat van mij heb laten horen, want als onze eerste echte ontmoeting zoveel indruk heeft gemaakt op jou als het op mij gedaan heeft, moet de stilte ondragelijk zijn geweest. Ik schrijf je om te vertellen hoe ik vorige week ervaren heb.

Na een happy meal, vertraagde vlucht en een spannende taxirit naar het stadion, was dan eindelijk het moment daar: onze eerste ontmoeting. Jij stond op een wagen en werd rondgereden door een chauffeur met een selfie-stick, ik stond op de tribune en was opeens Francien en Joyce kwijt, want die stonden als een gek foto’s van jou te maken. De wereld om mij heen leek even te stoppen en zo snel als je gekomen was, zo snel verdween jouw auto ook weer van de atletiekbaan.

Gelukkig werd ons gemis snel opgevuld toen Dafne Schippers de baan betrad. Onze euforie was van korte duur, want we zagen niets anders dan haar start. Iets met een stokje en het niet helemaal goed doorgeven daarvan. Al moet gezegd worden dat Francien helemaal niks zag, want die was haar bril vergeten. Francien, hieronder zie je Dafne Schippers na haar race.

Atleten kwamen en gingen, de één nog sneller en gespierder dan de ander. Met vlagen vergat ik zelfs even waarom ik nou precies hier was, maar gelukkig wist Joyce mij op het juiste moment ervan te weerhouden om naar de wc te gaan. Ik draaide naar de baan toe en daar stond je: de Usain Bolt. Met ontbloot bovenlichaam en al. In principe kun je natuurlijk je shirt gewoon in de kleedkamer al aantrekken, dat hoeft niet perse op de baan. Zeker niet nu je mij hebt, maar het is je voor deze keer vergeven.

Mijn hart bonsde in mijn keel toen je klaar ging staan. Je deed nog even snel een gelukwens. Ik zag hoe je spieren aanspanden. Hoe je klaar ging staan. En… valse start. Je blik vertelde mij dat je uit je concentratie was. Mij hoef je niks te vertellen, één blik en ik doorgrond het diepste van je ziel. Toen ook de tweede start werd gestopt wist ik dat je niet onder de 19 seconden zou lopen deze avond. Dat zou je bewaren tot het grote podium, tot in Rio. Niet dat dat je weerhield van de overwinning, want zonder dat het je enige moeite leek te kosten won je met een ruime voorsprong.

Ik zag dat je naar me zocht in het publiek. Door de dansende mensenmassa konden onze ogen elkaar niet vinden. Je trok je schoenen uit en liep al blootsvoets een rondje over de baan. Op een gegeven moment dacht je “doe eens gek” en je gooide je schoenen met spikes en al zo richting de tribune. En dat liefste, is waarom wij zo goed bij elkaar passen. We zijn allebei lekker gek. Zo nam ik vandaag nog zomaar een extra koekje bij de koffie.

Des te pijnlijker het besef dat het bij één rondje zou blijven. Was je gestopt met mij zoeken in de menigte? Dat ik niet de enige vrouw in jouw leven was had ik al door toen ik in het vliegtuig naast Joyce P (voor intimi) kwam te zitten, maar ergens had ik mijzelf gerust gesteld met de gedachte dat alleen ík écht speciaal voor jou was. Juist omdat wij zo goed bij elkaar passen. Gelukkig raakte niemand gewond toen jij jouw schoenen met vlijmscherpe spikes het publiek in gooide, maar de avond verliep niet zonder verwondingen. Mijn hart brak toen je besloot de baan te verlaten.

Usain, mijn prins op rode Puma’s, ondanks het verdriet rest mij niets anders dan je veel succes te wensen in Rio de komende maand. Een levende legende ben je al, maar na deze Spelen zal niemand nog om jou heen kunnen. Daarvoor ren je veel te snel.

Duizendmaal liefs,

?

Bregje van (der) Bolt & Joyce B(olt)ongers

Foto’s door Joyce Bongers