Ow sh*t

AAARGH Ik moet over een maand 10 kilometer lopen en ik kan nog maar 5 en ik heb helemaal niet goed getraind AAAAAH. Oh ja hoi. Na al die vet blije stukjes waarin het eigenlijk allemaal lekker loopt een keer een paniekerig ‘oh shit’ stukje.

Want shit. Hoewel de 5 kilometer me nu (langzaam maar) goed afgaat zonder looppauzes, heb ik nog maar 25 kilometer gerend in februari. En in maart nog helemaal niet. Slik. Wat nou mooiweerloopster?!

BAD RUNNER.

In februari was mijn werk drukker dan normaal, waarbij ik avonden later thuiskwam dan gepland en minder thuis kon werken, waardoor ik niet rond lunchtijd even een rondje kon gaan rennen.

Ik had een bruisend social leven (geen idee waar dat vandaan kwam en ik ben er alweer helemaal klaar mee). Ik was weinig thuis en bracht bijna elk weekend ergens anders door. En dan stonden m’n hardloopschoenen wel zielig thuis.

En toen werd ik ook nog eens ziek, waarschijnlijk door bovengenoemde factoren. Ik ga niet lekker op te veel drukte en te veel dingen doen. Dus ik leef de afgelopen anderhalve week op Strepsils en Citrosan, met orkaan-achtige hoestbuien en een stem alsof ik een Rioolbuis Sexlijn opereer.

Vinden jullie het al begrijpelijk dat ik niet hard heb gelopen? Nee? Vinden jullie me ook niet heel zielig of iets? Nee? Shit.

BAD BLOGGER.

…En ik heb ook helemaal geen hardloopfoto’s gemaakt. Hardloopbloggert zijn vereist multitasken tijdens het hardlopen met je camera en Instagram en dingen, en daar heb ik ook in gefaald deze maand.

Ik had of een hele lekkere flow die ik niet wilde verpesten met een tomatenhoofd selfie, of ik had het al zo zwaar met niet-hoesten en overeind blijven dat ook dat niet vastgelegd hoefde te worden.

STOP. PANIC TIME.

Dus. Geen duidelijke training, geen hardloop selfies en ik ben bang voor die eerste wedstrijd. Die toch behoorlijk uit mijn comfortzone ligt met z’n fokking 10 kilometer. En die er al bijna is. Over een maand.

Ik ben nerveus en er gaat van alles door m’n hoofd over die 10 kilometer.

Kan ik dan dat wel? Ga ik dat wel redden? Wat als ik het niet volhoud? Wat als ik straks niet genoeg getraind heb? Wat als ik straks na 5 kilometer KEIHARD begin te huilen en vol schaamte de baan moet afrennen terwijl iedereen me uitlacht? (Hey, het zou kunnen.)

En, ook niet onbelangijk: Jesus tapdancing Christ ik moet er uiteindelijk nog fucking 11,1 kilometer aan gaan plakken?!?! Hoe ga ik dat in godsnaam doen?

Ik zal niet zeggen dat ik er wakker van lig, maar het houdt me wel bezig. Twijfels slaan toe. Ik ben zelfs wel gewoon zenuwachtig voor 12 april. Nu al.

Maar goed, die zenuwen bouwen we natuurlijk om tot iets constructiefs en iets concreets. Even bij die 10 kilometer blijven, dat is prioriteit 1. Die beangstigende elf kilometer extra maak ik me daarna pas weer druk om.

AND NOW WE TRAIN (MORE THAN WE DID BEFORE).

Dus. Actieplan. Ik heb al drie nieuwe hardloopsessies ingepland* aankomende week, mijn sociale leven weer een schroefje lager gedraaid. Ik heb nog vier weken, en die runs die worden nu non-negotiable.

Want ik wil straks wel kunnen zeggen dat ik er alles aan gedaan heb. Hoe langzaam ik misschien ook zal zijn, hoe zwaar ik het eventueel vind. Ik wil wel kunnen zeggen dat ik goed heb voorbereid.

Vertel me gerust hoe erg ik het wel of niet ga halen in de comments. Behalve als je denkt dat ik het niet ga redden, dan moet je uiteraard je mond houden.

Ok doei.

*En iedereen die met me mee wil rennen die mag zich aanmelden want ik begin toch wel in het principe van Fit Friends en Run Buddies te geloven.

?

Lianne

PH: Mariet Mons

Follow my blog on Instagram or Facebook. to keep up to date! See you!