Ready? Set. GO!

Gisteren konden jullie Fieke’s uitgebreide ervaring lezen over de NWM. Today it’s my turn. Ik hou het iets korter, omdat Fieke’s beschrijving al heel veel prijs geeft. (De echté foto’s worden morgen gepubliceerd, vandaar dat ik het vandaag bij een random San Fran shot houd)

How it all started…

Sinds de eerste dag waarop ik weet dat ik aan de start mag verschijnen van de NWM, kan ik mijn geluk niet op… Hard work pays of! Het blog heeft mij en Fieke dankzij jullie al zoveel mooie dingen opgeleverd, een samenwerking met Nike, de Bijenkorf en Fashiolista! En dan dit! Drie weken lang hebben Fieke en ik alles in het teken gezet van deze run. Overdag werken, s’avonds trainen, daarna eten, bloggen en uiteindelijk slapen! Maar het was het allemaal waard!

RACEDAY!

Als ik mijn kingsize bed (zelfs als ik mijn armen en benen uitsla raak ik de randen niet) uitstap waan ik me even in een scene van MTV Cribs. Mijn buik maakt rare geluiden, zijn het de zenuwen? Die heb ik eigenlijk nooit. Waarom nu dan wel? Bang om te falen ben ik niet, ik heb maar één doel en dat is deze race uitlopen! Na een heerlijke douche maak ik me klaar voor de run. In de lobby eten we rustig ons ontbijt om vervolgens Union Square te betreden.

The American way

Buiten zie ik allerlei pumped up runners lopen. Overal hoor je cheer-on’s, yells en screaming girls. Ik kijk Fieke aan en we denken allebei hetzelfde “het is overdreven Amerikaans, maar ach het hoort erbij.”

Klaar voor de start?

Terwijl ik in de veronderstelling ben dat ik pas rond half 8 mag starten, mogen we al veel eerder starten. Ineens bevind ik me samen met Fieke en Nienke (hardlooptrainster, journaliste voor de Runnersworld en hardloopster van het eerste uur) tussen duizenden females! Als we van start mogen kijken we elkaar nog één keer aan, Nienke verdwijnt als eerste in de menigte. Op de eerste kilometer ben ik Fieke constant kwijt. Note to myself: zonder bril zie je echt geen reet! Misschien moet ik toch maar een keer overgaan op lenzen. Elke keer raak ik lichtelijk in paniek als ik mijn partner in crime kwijtraak. Gelukkig weet Fieke me keer op keer te vinden, she has my back!

No space

Het deelnemersveld is zo groot, waardoor er bijna geen ruimte is om hardloopsters in te halen, zeker niet als je met z’n tweeën loopt. Na een aantal kilometers komt er eindelijk wat ruimte. We proberen strategisch te kijken aan welke kant van de weg we het beste kunnen lopen. Fieke verteld ondertussen dat ze nog steeds (alvorens de run moest ze al nodig naar de wc) naar het toilet moet. Het is dus geen gevoel dat werd veroorzaakt door de zenuwen. We besluiten samen dat ze maar beter kan gaan op het moment dat we een dixie tegenkomen. Ik vertel haar meerdere malen dat wildplassen ook een optie is… Fieke denkt hier toch anders over. Ik  blijf maar beschutte plekken aanwijzen, totdat ik besef dat een dixie toch de beste optie is.

Aanvalluh!

Na mile 6 klimmen we de eerste ‘échte’ heuvel op. Fieke valt de heuvel letterlijk aan. Dat was niet mijn originele strijdplan, maar toch volg ik Fieke trouw. Ik vind het een gewaagde keuze, omdat ik niet als hijger de top wil bereiken. Maar Fieke kwijtraken is ook geen optie. Dus ik volg. Als we de top bereiken valt het me op dat het me eigenlijk heel gemakkelijk afgaat.

De Verlosser

On to the next one! Fieke blijft de heuvels constant aanvallen. Totdat ze op een breekpunt komt. Als we bijna een langgerekte heuvel zijn opgerend ziet Fieke eindelijk haar verlosser staan ‘DE DIXIE!’ Terwijl ze in de dixie verdwijnt merk ik dat ik het lastig vind om stil te staan. Haar bezoek aan de verlosser lijkt een eeuwigheid te duren. (Dit was overigens niet het geval, maar zo voelde het echt.) Elke keer als ik een dixie deur open zie gaan wens ik dat het Fieke is. Jammer maar helaas. In één keer is ze daar. Alsof ze uit de tunnel van de Miniplayshow stormt. Ik kan mijn geluk niet op! Gezamenlijk lopen we verder. Ik merk dat Fieke het zwaarder en zwaarder krijgt, she is about to hit the wall. Ik raak wederom lichtelijk in paniek. Ik weet zelf hoe het voelt als je heel diep moet gaan. Dit is voor de Fieke de eerste keer dat ze extreem diep moet gaan. Bijna wanhopig probeer ik haar te motiveren, ik hoor mezelf steeds zeggen “Fieke je doet het echt heel erg goed!” Ik probeer er alles aan te doen om haar uit de negatieve vibe te halen. Ik weet dat ik haar irritatiegrens hiermee opzoek. Maar focussen op het positieve helpt echt. De stomste grapjes ooit komen aan haar voorbij. Ik weet dat ze het kan, dat weet ik gewoon. Af en toe lopen we een stukje, maar ik laat haar elke keer enkele stappen zetten voordat ik haar precies aanwijs waar we weer gaan hardlopen. Als je dit zo leest denk je misschien, Francien doe even normaal en laat haar gewoon lopen, maar dan duurt haar race uiteindelijk alleen maar langer. Ik doe het vooral omdat ik weet dat lopen in dit geval niet de oplossing is. Als ren je nog zo langzaam alles is beter dan lopen.

Kim Kardashian

Even schieten we samen in de lach. We zien een karton met daarop de volgende tekst ‘Your training lasted longer than Kim Kardashian’s marriage!’ Enkele meters verder schieten we wederom in de lach. Ryan Gosseling spreekt ons vanaf een karton toe ‘Girl that Fuelband makes your ass look amazing.’

Team up

Op mile 8 staat het Girls Love 2 Run team klaar om ons een hart onder de riem te steken. In de verte hoor ik mijn naam, ik zie ze niet (again ik zie geen reet) totdat ik op twee meter afstand van ze ren. Ik zwaai extreem wild, en dat zonder runnershigh. Ik ben denk ik gewoon heel blij om ze te zien. We rennen rustig verder.

Crossroads

Als ik op het kruispunt aankom waar de halve en hele marathon van elkaar scheiden kom ik even in de verleiding om af te slaan. Mijn benen voelen nog zo goed! Toch doe ik het niet, ik blijf bij Fieke. Met nog maar twee km te gaan zie ik dat Fieke letterlijk de man met de hamer tegenkomt. Ik zeg haar dat ze nu niet meer mag lopen! Ze mag alleen maar hardlopen al loopt ze nog zo langzaam hard, lopen of stoppen is geen optie meer.

Flying

Fieke krijgt vleugels, de laatste twee kilometers vliegt ze letterlijk naar de finish. De molen met Nederlandse vlag die uit het niets opduikt maakt het bijna een thuiswedstrijd. De menigte langs de route is uitzinnig. Toch zie ik de finishlijn nog niet. We lopen hard door, we are almost there! Als we de hoek omdraaien zien we eindelijk de finishlijn. Ik kijk Fieke inmiddels voor de honderdste keer aan. Zij moet lachen, ik moet lachen. Ik krijg kippenvel. Voor ons zie ik hardloopsters elkaars handen vastpakken om vervolgens samen te finishen. Ik denk nog ‘wat overdreven’. Enkele secondes laten pakt Fieke mijn hand vast, ach waarom ook niet? Samen komen over de finish! We’ve made it! Vol bewondering vertel ik Fieke hoe knap het wel niet is wat ze gedaan heeft. In slechts drie weken tijd ging ze van een bijna stilstaande modus naar de actieve modus, 21 kilometer!

Tiffany & Co

De Tiffany’s ketting is finally ours! Terwijl we het Girls Love 2 Run team opzoeken krijgen we een tas aangereikt. Na de tas volgt een candybar, na de candybar volgt een koekje, na het koekje volgt water, na het water volgt een vitaminepil, na de vitaminepil volgt een banaan, na de banaan volgt een bakje met perzikpartjes, na de perzikpartjes volgt een bakje met bevroren aardbeien. Het lijkt de huishoudbeurs wel. Maar dan nog erger! Wat moet ik met al dat spul? Toch neem ik het allemaal gretig aan. Om het diezelfde avond nog net zo hard weg te gooien.

Again?

If I would do it again? Absoluut! Sorry voor deze ietwat lange blogpost… Next time it will be a short, short story! Samen willen we jullie bedanken voor alle support, dankzij jullie is het onvergetelijke race geworden. We could not have done this without you girls!

?

Francien (& Fieke)

Follow my blog with Bloglovin, Facebook & Twitter

P.S. Follow our Instagram (username: GirlsLove2Run) to keep up to date! See you there!

Recent