Run Disney

Voordat de Run Disney race begint spreek ik met Joyce af dat ik ter hoogte van het kasteel stil ga staan om te poseren. Als ik daadwerkelijk aan de start sta besluit ik haar dit nogmaals te appen. Om er zeker van te zijn dat ik straks een prachtige plaat heb als bewijs.

Om klokslag 07:00 uur vlieg ik de start over. Ik word vooral omringd door hele knappe en snelle mannen die voor niets minder dan een PR komen. Ik vraag me af waar ik ook alweer voor kwam..? Ik weet het alweer! Voor die prachtige plaat van Joyce. Er zit om die reden zelfs een beetje make-up op mijn gezicht. De highlighter wordt ditmaal geproduceerd door mijn eigen lichaam en is in verschillende tinten én geuren verkrijgbaar onder de naam ZWEET.

Ik probeer bewust te lopen en vooral niet te snel van start te gaan. Best moeilijk als je per direct van alle kanten voorbij gelopen wordt. Ik krijg mijn pas en ademhaling al snel onder controle. Mijn geleende Garmin geeft aan dat de eerste kilometer erop zit. Ik weet dat ik bij kilometer drie een meet & greet heb met Joyce. Ondertussen word ik vrolijk aangemoedigd door het personeel, dat er bijzonder vroeg bij is. Omdat ik in deze fase van de race vooral met een energie overschot te maken heb ben ik degene die hen zo af en toe aanmoedigt. Gewoon omdat ik het zo lief vind dat ze er al zo vroeg op de ochtend voor mij zijn. Als ik mijn telefoon erbij pak, probeer ik te lezen wat Joyce geappt heeft.

Ze heeft het volgende gestuurd:
Ik sta einde Main Street eerst
Vlak voor de rotonde
En dan kom je uit het kasteel iets later
Dan loop ik daarheen

Lezen en lopen is knap lastig. Ik zie enkel de woorden Main Street en kasteel staan. Ik vraag me per direct af of er ook nog een woord instaat dat op links of rechts lijkt. Niet dus.

Ik besluit verder te lopen. Het kasteel komt in zicht en ik stuur mijn emoticons van de blonde hardloopster en flitsende camera die ik al bij de start heb klaar gezet in het verstuur balkje. Dit is mijn waarschuwing aan Joyce. Met daarbij de tekst:

Kom bu zo fooi (vrij vertaald: kom nu zo voorbij)

Zoekend naar een gezicht dat ik herken besluit ik alvast mijn finish te oefenen aangezien hier best al wat meer mensen staan. Ik gooi mijn gejuich en dans in de strijd en highfive de gehele rechterflank. Deze mensen zijn voorbereid op mijn komst, want allen dragen een witte handschoen. Slim, want dan beland mijn snot en zweet in ieder geval niet per direct op hen.

Joyce stuurt ondertussen terug:
Okeeee
Rustig even staan haha

En dan zie ik haar! Ik vervolg mijn vreugdedans speciaal voor Joyce nog eens af. Ik sta te springen op de plek. Ik weet zeker dat ik er fantastisch uit kom te zien! Helemaal met het kasteel op de achtergrond. Dan is het tijd om verder te lopen. Ik kom haar zo namelijk nog een keer tegen.

Terwijl ik van haar wegloop bedenk ik me dat ik naar de toilet moet. Er komt zo vast wel een dixie, vertel ik mijzelf. Ik heb namelijk best veel kneed gum in mijn lichaam zitten. En met dit geloop, gedans en gespring komt het behoorlijk goed in beweging. Het kasteel duikt weer op en dat betekent dat Joyce opnieuw dichtbij is.

Tijd om haar weer een bericht te sturen:
Kasteel in zi

Waarop Joyce antwoord:
Okeeee
Even 1 seconde stil proberen te staan bij mij
Zit onderaan
Na dat je eruit loopt

Ik lees dit laatste overigens niet meer. Als ik het kasteel uitkom zie ik Joyce al laag bij de grond zitten. Ze probeert mij en het kasteel erop te krijgen. Ik sta stil. Althans dat denk ik, maar ik maak vooral entertainende bewegingen en grote gebaren. En dan besluit ik dat het goed is en loop door. Er komt zo vast wel een prachtige plaat op Instagram te staan. Dat weet ik zeker.

Als ik bij kilometer zeven ben, heb ik nog steeds geen wc gebouw of dixie gevonden. Waarop ik besluit een personeelslid te vragen waar ik een toilet kan vinden. Hij wijst me de weg, maar dan moet ik wel eerst even poseren met Sherrif Woody (afkomstig uit Toy Story). Dat doe ik. Daarna sprint ik de wc in. Ik bemerk direct dat ik bij het verkeerde geslacht terecht ben gekomen. Jammer dat er nog geen gender neutraal toilet is. Dan had ik me ook niet hoeven schamen. Ik pak de eerste de beste toilet, trek mijn tight omlaag, doe dan pas de deur op slot en ga zitten. Ik merk dat het pijnlijk gaat zijn, omdat het er al een tijdje aan zit te komen. En daar zijn ze dan! Wat is dit fijn. Genieten. Nee echt. Ik heb wel een goede anderhalve minuut nodig om mij te ontdoen van de kneed gum. Gelukkig is er voldoende wc-papier en dan is het klaar. Ik trek mijn tight op. Zoek de doorspoel button. Open het slot, was mijn handen en loop naar buiten.

Met nog drie kilometer te gaan voel ik dat ik nog heel veel energie over heb. Ik heb me namelijk best moeten inhouden omdat ik bang was dat ik anders de kneed gum onderweg al zou verliezen. Dat is fijn, want die energie kan ik nu eindelijk gebruiken, zonder daarbij iets te verliezen.

Als ik bij kilometer negen word ingehaald door een snelle vent gebaard hij mij achter hem aan te komen. Ik zou niet weten waarom ik achter een wildvreemde zou aanlopen en daarom doe ik het. Het is toch de laatste kilometer. Ook hier weet ik dat Joyce op me wacht. Dus ik zet nog wat extra aan.

De finish komt sneller dan verwacht. Dus gooi ik mijn armen omhoog en zoek Joyce. Die blijkt er niet te zijn. Ik heb geen telefoon, want die heeft Joyce overgenomen toen ik bij het kasteel was. De finish is er niet minder om, want ik heb mijn foto toch al! Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik precies 55 minuten nodig heb gehad en dat incl. toiletbezoek en foto stop. Easy does it.

Als Joyce na een kwartier ook bij de finish verschijnt roept ze me toe dat ik nog wel even moet poseren met mijn mediale aangezien de foto’s bij het kasteel mislukt zijn. Ik heb gefaald. En dan pas bedenk ik me, dat ik geen minuut heb stilgestaan, zoals ze wel nadrukkelijk vroeg en ik ook aangaf te gaan doen. Ai. Jammer, dan maar een mooie finish foto.

Als je wel aan de opdracht kunt voldoen om stil te staan voor een prachtfoto, dan raad ik je aan om je in te schrijven voor de derde editie van Run Disney Paris!

Liefs,

Francien & Joyce

P.S. Deze dames en heer begrepen de boodschap wel.